دولت سوریه با شرکت در مذاکرات ژنو، به دو شرط یعنی عدم مذاکره مستقیم با هیات معارضان و عدم طرح موضوع کنارهگیری رئیسجمهوری فعلی از قدرت، موافقت کرده است.
پس از صدور بیانیه مشترک ظریف و اشتون و تاکید بر تمدید توافق نامه ژنو، بار دیگر مساله پرونده هسته ای به ماه های آتی موکول شد. دیدبان به دنبال این اتفاق با بررسی جوانب مختلف مساله، 13 سناریوی برای آینده مذاکرات را پیش بینی و آن را تحلیل نموده است.
توافقنامه هسته ای ژنو 24 نوامبر 2013 برابر با 3 آذرماه 1392 پس از چند دور مذاکره فشرده و چند جانبه، میان جمهوری اسلامی ایران و گروه موسوم به 5+1 به امضا رسید. دولت مدعی است که با امضای این توافقنامه گرهای را که تا پیش از این با دندان هم باز نشده بود با دست باز کرده؛ گره پذیرش حق غنی سازی هستهای جمهوری اسلامی از سوی کشورهای 5+1. همچنین حسن روحانی پس از امضای این توافقنامه اعلام کرد که «سازمان تحریمها علیه ایران ترک برداشته است» ، جمله ای که از سوی علی اکبر صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی و محمد جواد ظریف نیز تکرار شد.
در روزهای پس از لوزان تیم مذاکره کننده، ادعا کردند که بیانیه لوزان صرفا یک بیانیه مطبوعاتی است و الزام آور نیست، در حالیکه به مدت کوتاهی محمدجواد ظریف اذعان کرد در صورت به هم خوردن مفاهیم لوزان، مذاکرات با شکست منجر خواهد شد.
جنبش انصارالله اعلام کرد که اگر سازمان ملل درباره سازوکار مذاکرات و هیاتهای شرکت کننده در کنفرانس صلح یمن توضیحات لازم را ارائه نکند، در کنفرانس ژنو شرکت نخواهند کرد.
سخنان روز یکشنبه بیژن زنگنه علاوه بر آن که در تناقض با برخی مواضع سابق خود وی بود، اظهارات هفته پیش دو عضو کابینه دولت را هم زیر سوال برد و بر آمارهای بانک مرکزی نیز خدشه وارد کرد.
نماینده مردم تهران و عضو هیأت رئیسه مجلس، با اشاره به چهار خطای راهبردی توافق هسته ای ژنو، گفت: هرچه گفتیم، شنیده نشد؛ این چهار خطا باعث رونمایی از لوزان شد.