دیدبان / با کمی ساده‌سازی عکس‌العمل کشورها در برابر کرونا در یکی از دوگانه زیر قرار میگیره:
1-کنترل حداکثری کرونا ولو به قیمت مختل شدن اقتصاد و معیشت مردم (مثلا چین)
2-کنار آمدن با کرونا و حفظ اقتصاد و معیشت مردم (مثلا ترکیه و آمریکای ترامپ)
هر کدوم از این گزینه‌ها فواید و آسیبهای خودشون رو دارند.
مثلا گزینه اول، گر چه احتمالا قربانیان کرونا رو به حداقل میرسونه، اما اصل داستان بعد از 2-3 ماه و ظهور تبعات اقتصادی اون شروع میشه. فقرایی که از کرونا جان سالم به در بردن، زیر بار فشار معیشتی بارها مرگ رو به چشم میبینن.
گزینه دوم هم این ایراد رو داره که ریسک افزایش شدید تعداد قربانیان رو به همراه داره.
حکمرانی هوشمندانه مستلزم اینه که به جای چسبیدن به یکی از این دو گزینه به دنبال مسیری میانه باشیم.
اجرای گزینه اول برای ما نه شدنیه و نه مطلوب. شدنی نیست چون هم توان اعمال حکمرانی دولت در ایران به هیچ وجه قابل مقایسه با سیستم متمرکز و کارای چین نیست و هم اینکه با وجود چندین سال رکود پیاپی، افراد زیادی دچار فقر شدید شدن و به هیچ قیمتی حاضر به ترک فعالیت اقتصادیشون نیستند.
مطلوب هم نیست چون با این روش هم در کنترل حداکثری کرونا توفیق نخواهیم داشت و هم تبعات اقتصادی فرسایشی اون گریبان مردم و خصوصا فقرا رو میگیره.
با این وجود، چون وزارت بهداشت صرفا تک بعدی نگاه میکنه و تابع هدفش صرفا مبارزه حداکثری با کروناست، عملا در دام گزینه اول افتاده‌ایم.
البته رد گزینه اول به معنای پذیرفتن گزینه دوم نیست.

انتهای پیام/