آنچه در این میان باید توجه داشت، این است که توسعه و نوسازی، تنها شیو? زیست ممکن در حیات بشری نیست، بلکه تنها یک شیو? زیستن است که در غرب به ظهور رسیده و اکنون، در اغلب مناطق جهان، در حال فراگیرشدن است. با این همه، به نظر می رسد به این نظریات، نه می توان بی اعتنا ماند و نه باید آنها را به عنوان الگوهایی جهانشمول پذیرفت. از این جا است که ضرورت طرح الگوی ایرانی-اسلامی پیشرفت، به عنوان الگویی جایگزین، درک و فهم می گردد.

بنابراین، در نظریه های لیبرالی، بالاخص لیبرالیسم سیاسی، نظیر آراء هابز، لاک، روسو و دیگر نظریه پردازان این حوزه، انسان اولاً و اصالتاً در حوز? عمومی و جامعه تعریف و تحدید می شود و بنابر این اصل، تنها قیدی که متوجه فعالیت انسانی او می شود، توسط همین جامعه و حوز? عمومی تعریف و تحدید می گردد. در حقیقت، در نظریات فلسف? سیاسی لیبرال، انسان از آن جهت که در حوز? عمومی قرار دارد، نه تنها از قیدوبندهای دولتی و حکومتی آزاد و فارغ است، بلکه بایستی از قیدوبندهای مذهبی، دینی و ماورایی و هرگونه اخلاق ماوراء اجتماعی نیز رها و آزاد باشد؛ از این رو چنین انسانی، واجد آزادی بی حدوحصری معرفی می شود که تنها بواسط? قواعد و قوانین همین حوز? عمومی و جامعه تحدید می گردد.