آن کس که شکر نعمت گوید سعادتش به خاطر شکرش از سعادتش به خاطر آن نعمت بیشتر است، زیرا نعمت ها وسیله زندگى این جهانند و شکر سرمایه این جهان و آن جهان.

درک نعمت ها برای انسان مسئولیت می آورد، اما همان گونه که گفتم، حالت خشوعی که بر اثر درک نعمت در انسان پیدا می شود، ادای وظیفه و مسئولیت را نه دشوار، بلکه آسان می سازد. به دنبال این حالت، انسان وظیفه ی خود را با شوق و رغبت انجام می دهد و منتظر تشویق کسی هم نمی ماند. او چون خود می داند که چه گوهری دارد، گرفتار جمع زدگی، جشنواره زدگی و تشویق زدگی نمی شود.