آنچه در این میان باید توجه داشت، این است که توسعه و نوسازی، تنها شیو? زیست ممکن در حیات بشری نیست، بلکه تنها یک شیو? زیستن است که در غرب به ظهور رسیده و اکنون، در اغلب مناطق جهان، در حال فراگیرشدن است. با این همه، به نظر می رسد به این نظریات، نه می توان بی اعتنا ماند و نه باید آنها را به عنوان الگوهایی جهانشمول پذیرفت. از این جا است که ضرورت طرح الگوی ایرانی-اسلامی پیشرفت، به عنوان الگویی جایگزین، درک و فهم می گردد.