مانده از روضه وُ از هیأت وُ از مجلس وُ از سینه زنی، آمده ام کنج اتاقم ، به دلم پرچم مشکی زده وُ شال عزایم به کف وُ دست به دامان تو گشتم
که تو اربابی وُ من بنده ی هرجایی ِ
جامانده ازینجا و از آنجایم وُ امروز دلم گشته هوایی وُ نشستم به امید کرمی
از طرف شاه عزایم که شمایی !
بگو از عطش ُو از جگر سوخته وُ از رخ
افروخته وُ از طف صحرا وُ بگو از "علی" وُ از "علی" وُ از غم لیلا وُ بگو
از ید سقا وُ بگو با من دلخسته از اندوه دل زینب کبرا وُ امان از دل زهرا و
امان از دل زهرا ...
بگو با من مجنون ، بخدا حسرت داغی به
دلم مانده که از داغ شما بشکنم امروز ُو بسوزم که دگر نشنوم این روضه ی
جانسوز که : ای اهل حرم میر و علمدار نیامد ...
و دگر نشنوم امروز که خم گشته قد کوهی
ُو رودی به لب آورده رشیدی ... چه رشیدی ! همان راز رشیدی که لبِ رود رسید
ُو نرسید آب به لبهاش ...
همان راز رشیدی که عمودی ...
بگو ! روضه بخوان شاه غریبم تو بخوان بر من جامانده ازین قافله ی اشک ، که با نام تو آمیخته این اشک وُ خوشا اشک !
خوشا اشک ! خوشا گریه بر این داغ ، خوشا گریه بر این درد
خوشا گریه ، نه این گریه ! خوشا گریه ی یعقوب که نور بصرش رفت چو روزی پسرش رفت ...
خوشا قصه ی یعقوب ! که گرگان بیابانی وُ پیراهن خونین عزیزش همه کذب است ...
خوشا چاه ! همان چاه که یوسف به سلامت ز
درش باز درآمد وَ نه یک قطره ی خون ریخت در انجا و نه انگشت کسی گم شده
آنجا و کنارش نه تلی بود نه تپه ! وَ یعقوب ندیده است دمی یوسف ِ در چاه !
خوشا قصه ی یعقوب ! که گودال ندارد وَ آه از دل آن خواهر غمدیده که از روی تلی دیده که « الشّمر ...»
عجب مجلس گرمی شده اینجا ، همین کنج
اتاقم که بجز من وَ بجز روضه ی ارباب ،کسی نیست وَ انگار که عالم همه جمعند
همینجا ! وَ انگار که این پنجره و فرش و در و ساعت و دیوار ،گرفتند دمِ
حضرت ارباب : حسین جان ، حسین جان ، حسین جان ، حسین جان ...
*یاسمین صباغیان طوسی