تقريب به معناي همزيستي مسالمت آميز و نزديک شدن پيروان مذاهب اسلامي، با هدف شناخت مشترکات به منظور دستيابي به برادري ديني بر اساس اصول مسلم و مشترکات اسلامي و همکاري در همه عرصه هاي مشترک و شنيدن ديدگاهها و نظرات مخالف يکديگر با رعايت آداب و احترام بحث است. رهبران ديني مذاهب اسلامي بيش از نيم قرن است که بر اصل تقريب مذاهب اسلامي تأکيد کرده اند. نشست ها و جلسات متعددي در اين زمينه برگزار شده و مقالات زيادي به رشته تحرير در آمده است. همه اين کوششها چرخ تقريب را به جلو رانده و در اين راه تأثيرات مثبتي بر جاي نهاده است. بي شک در فضاي صبوري در برابر انديشه ها مي توان تبادل نظر را که يکي از شاخصه هاي ايجاد و بالندگي تمدن به شمار مي رود، بهبود بخشيد. با صبوري در برابر افکار، قدرت تعقل و نقادي در جامعه رشد مي کند، روابط کلامي و ارتباطي تغيير مي يابد، روح همکاري، کار گروهي، قدرت ملي، مسئوليت اجتماعي، درک سياسي و تبادل انديشه ها و فرهنگ ها بالنده مي شود. بر همين اساس، قرآن کريم در برخورد با آراي مخالف، مسلمانان را به خويشتن داري دعوت مي کند تا در پرتو آن، گزينش بهترين انديشه و سخن امکان پذير شود از همين روست که خداوند متعال شخص پيامبر اکرم (ص) را نمونه علي سعه صدر و تحمل آراي مخالف مي شمرد، به گونه اي که از جانب برخي نادانان مورد سرزنش قرار مي گيرد وبه حضرتش مي گويند: «هو اذن» او گوش است و قرآن در پاسخ مي فرمايد: «اذن خيرلکم»نيکو گوشي براي شماست. سخنان پيامبر(ص) پيرامون ضرورت همبستگي اجتماعي، تفاهم، همدلي و اخوت ايماني و نفي تفرقه و نيز مباني، موانع و عوامل و زمينه هاي اين دو، فراوان است.  اساساً اتمام مکارم اخلاقي که از زبان حضرتش به عنوان فلسفه بعثت بيان شده است، چيزي جزء ايجاد جامعه اي ديني بر پايه اخوت، هم زباني، هم دلي، گذشت، صفا، خيرخواهي، حسن ظن، انصاف، مهرورزي، معاشرت نيکو با هم کيشان و هم نوعان، پرهيز از ستيز، سرزنش، سوء ظن، غيبت، تعصب و اتهام ناروا به مسلمانان و ديگر رذايل اخلاقي نبوده و نيست. نصايح اخلاقي آن حضرت سرشار از تعابيري چون برخورد نيکو، درستي و راستي، سلام، مصافحه، معانقه و مصالحه مي باشد. وحدت اسلامي از نوع مطلوب و ثمر بخش آن يعني اهتمام براي رسيدن به نوعي يگانگي در منافع و اهداف و تقريب در باورهاي ديني، از سوي کساني که به رغم اجتهادات مختلف، مشترکات بسياري دارند از جمله اينکه معتقد به خدايي واحد، پيام آوري شناخته شده و برخوردار از يک کتاب آسماني مشترک به نام قرآن مجيد هستند و چشم انداز و هدف اصلي آنها سعادت دنيوي و اخروي و قرب الهي است. در وحدت مطلوب اسلامي بايستي پذيرفت که مسلمانان به رغم اجتهادهاي کلامي و فقهي و سياسي مختلف، «امت واحده» هستند، عناصر قوام بخش اين امت نيز، پذيرش اصول مشترکي چون توحيد، نبوت، معاد و اعتقاد به التزام به احکام و فروع عملي مورد قبول همه مسلمانان است. با پذيرفتن اين اصل، هيچ يک از اختلافات جزئي و نظرات متفاوت فقهي، کلامي، تاريخي و ... نمي تواند به واحد بودن اين امت خدشه اي وارد سازد.