جریان اصلاحات اینگونه تفسیر می کرد که اگر کسی نتواند خواسته ها و آمال اصلاح طلبان را تامین کند باید از روی او عبور کرد و به سراغ کسی رفت که این توانایی را داشته باشد که برای تامین خواسته های اصلاح طلبی و جریان اصلاحات ایستادگی کند و کوتاه نیاید؛ شاید ایجاد جناحی به نام چپ مدرن و انشقاق آن از چپ سنتی نیز به خاطر همین حرکت رادیکال گونه باشد و به همین علت در سال 88 وقتی جریان اصلاحات قصد معرفی کاندیدا را داشت برای معرفی سید محمد خاتمی دچار شک و تردید شده بود چرا که سید محمد خاتمی توانایی ایستادگی برای رسیدن به اهداف اصلاح طلبان را نداشت و اصلاح طلبان سعی می کردند که او را متقاعد سازند که اگر به عنوان کاندیدای اصلاحات معرفی اش کنند نباید همچون 8 سال دوره اصلاحات درست وقتی که اصلاح طلبان به او نیاز داشتند میدان را خالی کند و آنها را تنها بگذارد اما خاتمی که بعنوان یک چپ محافظه کار این موضوع را قبول نمی کند و زیر بار نمی رود و اصلاح طلبان سراغ موسوی که یک چپ سنتی است می روند تا او را متقاعد کنند و خاتمی هم از فرصت بهره لازم را می برد و خود را از زیر فشار رها می سازد و تمام بار را روی شانه میر حسین می گذارد.

 

در جریان انتخابات این دوره ریاست جمهوری هم اصلاح طلبان به دنبال به صحنه آوردن خاتمی بودند ولی وقتی با عقب نشینی خاتمی مواجه شدند و فهمیدند که خاتمی حاضر نیست هزینه های شکست یا عدم تایید صلاحیت را بپذیرد به سراغ هاشمی رفسنجانی رفتند تا او را متقاعد کنند که به عنوان نامزد اصلاح طلبان به میدان بیاید و هاشمی هم پذیرفت اما رد صلاحیت شد و برای اصلاح طلبان یک کاندیدای اصلاح طلب باقی ماند که محمد رضا عارف نام داشت.

 

عارف در انتخابات حضور پیدا کرده بود تا تمام قد از خواسته های اصلاح طلب ها دفاع کند و هزینه اش را بپردازد و حتی در گفتگو های تلویزیونی و مناظره ها بی پرده از اصلاحات دفاع کرد ولی اصلاحات دیگر آن بدنه را لازم را نداشت که فقط و فقط بخاطر مطرح شدن مطالبات جریان اصلاحات به یک کاندیدا رای بدهد به نوعی بدنه اصلاحات ریزش پیدا کرده بود و از خلف وعده های اصلاحات سرخورده شده بود و اصلاح طلبان به کاندیدای احتیاج داشتند که علاوه بر اینکه بتواند نماد های اصلاح طلبی را داشته باشد بتواند با بدنه اجتماعی از اعتدال و میانه روی حرف بزند تا جامعه هدفش را متقاعد کند که باید با اعتدال مسیر را جلو رفت؛ عارف نماد های اصلاح طلبی را داشت ولی از اعتدالی که اصلاح طلبان مد نظرشان بود بهره ای نداشت و بی پرده و بسیار تند اظهاراتش را مطرح می کرد و همین امر باعث شد اصلاح طلب ها به دامن هاشمی پناه ببرند و هاشمی هم کاندیدای مورد حمایت خود را به آنها معرفی کند.

 

حسن روحانی کاندیدای مورد حمایت هاشمی یک راست سنتی محافظه کار و یک چهره امنیتی است که بهره ای از نماد های اصلاح طلبی نداشت و به همین دلیل احتیاج به حمایت چهره های مطرح اصلاحات همچون خاتمی، یونسی، صانعی و ... داشت تا بتواند خود را یک اصلاح طلب جلوه دهد و چهره ضد اصلاحاتش در سال های 78 و 79 را پشت آن پنهان کند و از محافظه کاریش هم برای معتدل جلوه دادن خود استفاده کند در حالی که او یک چهره امنیتی نظامی دارد که قتل های زنجیره ای و میکونوس و 18 تیر در دوره مسئولیت او در شورای عالی امنیت اتفاق افتاده است و او در 23 تیر ماه 78 بر علیه حوادث 18 تیر سخنرانی کرده است و همین موارد برای او مشکلات تاریخی ایجاد می کند اما تمام رسانه های اصلاحات وظیفه داشتند تا او را یک اصلاح طلب نشان دهند نگذارند حافظه تاریخی مردم به سمت پیشینه امنیتی و ضد اصلاحات حسن روحانی هدایت شود.

 

با تفاسیر فوق یک نکته جالب خودنمایی می کند و آن اینکه اصلاح طلبان دریافته اند که نمی توانند با برند یک کاندیدای اصلاح طلب که نماینده گفتمان این جریان باشد و توانایی مدیریت تقابل اصلاحات با اصولگرایی را داشته باشند در میدان رقابت حضور پیدا کنند و به همین دلیل به دامن کارگزارانی هاو هاشمی پناه برده اند تا امید به پیروزی داشته باشند و این یعنی اینکه گفتمان اصلاح طلبی در جامعه به اغماء رفته و دچار حیات نباتی است که به نوعی مرده است و باید برای ادامه حیات نباتی که شبه مرگ است روی به جریان کارگزاران سازندگی و هاشمی رفسنجانی آورد که روزگاری اصلاحات آنها را عالیجناب سرخ پوش نامیده است.