بررسی اجمالی پژوهش‌های پیمایشیِ سنجش وضعیت دین‌داری از دهه هفتاد تاکنون در ایران، نشانگر چرخش دین‌پژوهان ایرانی از کاربست الگو‌های غربی مسیحی سنجش دین‌داری به الگو‌های بومی‌ اسلامی است. با وجود این، به‌رغم معطوف بودن الگو‌های بومی به سنجش تجربی دین‌داری در ایران، وجود تفاوت در این الگوها و نیز کاستی‌های متعدد در اصول و مبانی آنها، ضرورت انجام پژوهش‌های دقیق برای بیان اصول و مبانی الگو‌های بومی را روشن می‌سازد. نوشتار حاضر با هدف تبیین مبانی الگوی اجتماعی سنجش دین‌داری در ایران تدوین شده است و نتایج آن می‌تواند به‌عنوان پیش‌فرض و اصول موضوعه برای طراحی الگو‌های بومی، به‌ویژه با رویکردی جامعه‌شناختی، مبنا قرار داده شود. بدین‌منظور با تبیین هفت مسئله بنیادی (از جمله: امکان یا ضرورت سنجش دین‌داری؛ امکان طراحی الگوی عام سنجش دین‌داری با کاربرد خاص؛ نقش فرهنگ در طراحی الگوی سنجش و...)، پاسخ آنها به‌عنوان اصول موضوعیِ طراحی الگو‌های سنجش دین‌داری استخراج و ارائه شده است. از جمله: عدم امکان طراحی الگوی عام سنجش دین‌داری با کاربرد خاص؛ توجه به فرهنگ و آداب و رسوم جامعه ایرانی در ارائه الگوی سنجش و ضرورت کلامی ‌بودن الگوی سنجش.

کلیدواژه ها: اخلاق؛ انسان متأله؛ دین؛ دین‌داری؛ الگوی سنجش دین‌داری

نویسندگان:

نعمت‌اله کرم‌الهی: استادیار گروه علوم اجتماعی دانشگاه باقرالعلوم(ع)

قاسم جوکار : کارشناس‌ارشد جامعه‌شناسی دانشگاه باقرالعلوم(ع)

فصلنامه راهبرد فرهنگ - دوره 9، شماره 33، بهار 1395.

برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید.