به گزارش دیدبان به نقل زا مشرق ، امام خمینى پـس از پیروزى انقلاب در تاریخ دهـم اسفنـد ۱۳۵۷ از تهران به قـم رفتند و تازمان ابتلإ به بیمارى قلبى (۲ بهمـن ۱۳۵۸) در ایـن شهر بودند. ایشان پس از ۳۹ روز مداوا در بیمارستان قلب تهران، دکتر ایشان اصرار داشت مکان استقرار امام از لحاظ آب و هوایی مناسب باشد و هم بتوانند امام را زیرنظر داشته باشند.
مـوقتا حضرت امام در منزلى واقع در منطقه دربند تهران ساکـن شدند. وقتی سیل عظیم جمعیت از اطراف و اکناف ایران برای ملاقات با امام به دربند می‌آمدند، کل منطقه تجریش مسدود می‌شد. مکانی که امام در آنجا مستقر بودند هم زیردست امام‌زاده قاسم(ع) و گلاب دره بود که چند جاده مواصلاتی اصلی از آنجا عبور می‌کرد و به مرکز شهر می‌رسید و با حضور مردم عملا مسیرها بسته می‌شد. این یک مشکل بود. برای همین در مدت کوتاهی که در دربند مستقر بودند حاج احمد آقا را صدا کرده بودند و گفته بودند اگر می‌شود جا را عوض کنند.
سپـس در تاریخ ۲۸ / ۲ / ۱۳۵۹ بنا به تمایل خـود به منزلـى محقر متعلق به یکـى از روحـانیـون (حجه الاسلام جمارانـى ) در محله جماران نقل مکـان کـردند و تـا زمـان رحلت در همین منزل ماندند.