به گزارش دیدبان به نقل از شهدای ایران ، مدارس شاهد نامی است که با شنیدنش عنوان فرزندان شهدا و جانبازان در ذهن تداعی می شود. مدارسی که برای انتقال ارزشهای انقلابی و اسلامی و از طرفی هم زیستی فرزندانی که درد مشترک دارند در کشور تاسیس شد و به مرور زمان برخی دانش آموزان نخبه و از خانواده های فرهنگی نیز در صورت داشتن صلاحیت های لازم خانوادگی امکان حضور و درس خواندن در این مدارس را پیدا کردند.
اما مدارس شاهد امروز در بسیاری از شهر ها و استان ها تبدیل به مدرسه ای برای بچه پولدارهای شهر شده و فرزندان شهدا در صف می ماندند که آیا مدیر مدرسه ایشان را برای ثبت نام در مدارس مورد پذیرش قرار می دهند یا خیر!
در بسیاری از شهر ها مدارس شاهد در نواحی مرفه نشین شهر ایجاد شده است و اساسا یا خانواده های شهدا امکان حضور در آن مدارس را ندارند و یا به دلیل مدیریت اشرافی و مایه داری در آن فرزندانی خانواده های مرفه به راحتی بدون در نظر گرفتن ملاک های ارزشی و انقلابی و تحصیلی در این مدارس حضور پیدا می کنند و باقیمانده صندلی های کلاس را با فرزندان شهدایی که پشت دربهای مدرسه صف می کشند پر می کنند.
حال باید پرسید مدارسی که هم تحت نظر وزارت آموزش و پرورش فعالیت می کنند و هم بنیاد شهید و امور ایثارگران چرا باید سهم و حق جامعه ایثارگری را به غیر تخصیص دهد؟! آیا لازم نیست نظارت نهاد متولی امور ایثارگران بر این مدارس که گویی در چنبره وزارت آموزش و پرورش در آمده است به حدی باشد که حداقل خانواده های شهدا و جانبازان در کنار سایر مشکلات خویش از تحصیل فرزندانشان و محیط فرهنگی مدارس شاهد آسوده خاطر باشند؟!