به گزارش دیدبان به نقل از «خبرگزاری دانشجو» ، شهرام جباری‌زادگان گفت: تهران، شهر شلوغی است که بخش قابل توجهی از عوامل محیطی در آن از طریق عامل صوت قابل درک است و در این میان بوق زدن به عنوان نمادی از علائم قابل انتقال به وسیله صوت از اهمیت بالایی برخوردار است.
وی با اشاره به اینکه بوق زدن با اَشکال مختلف، مفاهیم متفاوتی را به سایر رانندگان و عابران پیاده منتقل می‌کند، اظهار کرد: چون ناشنوایان این علائم صوتی را نمی‌شنوند، نمی‌توانند آن‌ها را درک کنند و اساساً این گروه از شهروندان به دلیل محرومیت نعمت شنوایی قادر نیستند اطلاعات محیط اطراف خود را به صورت کامل دریافت نمایند.
جباری‌زادگان با بیان اینکه شرایط رانندگان ناشنوا که خودروی آن‌ها عموماً با عبارت ناشنوا و تصویر مربوطه مشخص شده از سوی سایر رانندگان باید رعایت شود، تصریح کرد: البته مراعات عابران پیاده ناشنوا با توجه به اینکه معمولاً مشخصه‌ای برای تشخیص آن‌ها وجود ندارد نیز از ضرورت ویژه‌ای برخوردار است.
وی با اشاره به اینکه به همین دلیل به رانندگان توصیه می‌شود به بوق زدن به عنوان وسیله‌ای برای هشدار به عابران پیاده و سایر رانندگان اعتماد نکنند، اظهار کرد: ممکن است رانندگان و عابران پیاده‌ا‌ی که هنگام بوق زدن مخاطب ما هستند، از نعمت شنوایی محروم باشند.
جباری‌زادگان با بیان اینکه‌‌ همان طور که برای صدور گواهی‌نامه رانندگی یا تمدید مدت اعتبار آن نسبت به معاینه چشم متقاضیان اقدام می‌شود، به این منظور سنجش شنوایی رانندگان نیز باید مورد توجه قرار گیرد، تصریح کرد: معمولاً محیط اطراف با سه عامل تصویر، صوت و لمس اجسام و اشیاء قابل درک است که ناشنوایان از یکی از این سه عامل محروم هستند.
معاون آموزش سازمان حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران در پایان خاطرنشان کرد: با توجه به خطراتی که کودکان ناشنوا را تهدید می‌کند، در حال تدوین برنامه‌ای هستیم تا نسبت به انتقال نکات آموزشی در خصوص ایمنی عبور و مرور هنگام تردد در سطح شهر به این کودکان اقدام کنیم.