دیدبان: در انتخابات ریاست جمهوری سال 92، جریان‌های اصلاحات و کارگزاران با استفاده از فضای دوسال پایانی دولت احمدی نژاد و نیز تشتت در بین جریان اصولگرا، توانستند، گوی سبقت را از جریان اصولگرایی بربایند. در نتیجه دولتی روی کار آمد که شعار امید، تدبیر، عقلانیت و امثال آنش بسیار گوش‌ها را پر کرده بود. در این نوشتار سعی بر این است که با تکیه بر دال امید، به نقد این گزاره پرکاربرد دولت روحانی بپردازم. تا آن امید و امیدواری را که شایسته انقلاب است نزد مخاطب این پیام به طرز آشکاری، نمایان شود و از نسخه بدلی متمایز شود. با دقت در فرمایشات امام خمینی(ره) و رهبر انقلاب و نیز محاسبه عقلانی، به این نتیجه خواهیم رسیدکه انقلاب اسلامی با بروز و پیروزی‌اش در صدد دو ایجا دو ناامیدی بوده است. یک ناامیدی مثبت و یک ناامیدی منفی.
ناامیدی منفی
ناامیدی منفی در واقع نسبت به دشمنان این انقلاب مقدس است. درواقع دشمنان ما اولین بار با فروپاشی رژیم ستمشاهی ناامید شدند. و پس از آن، طی هشت سال جنگ تحمیلی نیز بر این نامیدی افزوده شد. با روی کار آمدن دولت اصلاحات، امیدهایی در بین ایشان شعله‌ور شد اما با رهنمودهای مقام معظم رهبری و نیز توجهات ولی عصر(عج) این امیدهای اندک نیز به ناامیدی بدل شد. در دوره احمدی نژاد این ناامیدی به حدی افزایش یافت که غرب زخم‌خورده و هارشده، به آخرین مستمسک‌های خود یعنی جنگ اقتصادی و تحریم‌های غیرانسانی، چنگ انداخت. که در صورت جدی‌تر گرفتن کار از سوی دولت وقت می‌شد از آن نیز گذشت. روحانی اما با شعار امید بر روی کار آمد. اما این شعار با واقعیات استعمار نمی‌سازد. نگاهی به قراردادها و معاملاتی که آمریکایی‌ها با عراق و لیبی و برخی دیگر از کشورها بسته است این را به وضوح نشان می‌دهد و این هم اکنون نیز در بیانات مقامات آمریکایی در حال تجربه شدن است. که می‌گویند ما کاری خواهیم کرد که برداشتن تحریم‌ها اثرات مثبت چندانی برای ایران نداشته باشد. در واقع روحانی با پیشنهاد و دست دراز کردن به سمت آمریکا و در برخی مواقع اظهار عجز و خالی بودن خزانه، امید آنها را زنده کرد. در حالی که آمریکا و غرب تا وقتی از کشوری ناامید نشوند، هر لحظه باید انتظار خطر از سوی ایشان را داشت. ناامیدی منفی برای غرب، یعنی ما در مذاکراتمان و در مواجهه با دنیای غرب طوری تعاملمان را برقرار کنیم که نسبت به رخنه و نفوذ و ضربه به ما ناامید شوند.
ناامیدی مثبت
ناامیدی مثبت نسبت به ملت خودمان تعریف می‌شود. در واقع مردم ما باید از اتکا و توجه به بیرون از جغرافیا و توان خود چشم بپوشد و خود راه پیشرفت خود را ترسیم و سپس آن را بپیماید. نسبت به مسئولین نیز این انتظار وجود دارد. بایستی مسئولین ما نیز از نگاه به خارج مرزها به صورت افراطی بپرهیزند. اینکه ما تمام امور کشور را به مذاکرات و امثال آن گره بزنیم و از معیشت مردم و اقتصاد و سایر احتیاجات مردم بازبمانیم این صحیح نیست. آنچنان که دولت روحانی در حال انجام آن است. لذا دولت باید با پرداخت مناسب به ماهیت اقتصاد مقاومتی بر پایه‌ی باور ما می‌توانیم که همان ناامیدی از دشمنان و بیگانگان است راه اقتصاد را هموار نماید. کاری که تا به امروز به طور جدی آغاز نشده است. نا امیدی مثبت نسبت به ناامیدی منفی اولویت دارد. اینکه ما ساخت داخلی خود را تقویت نماییم تا در برابر تکانه‌های مختلف بین‌المللی بتواند خود را حفظ نماید خود باعث امید و افزایش امیدواری است.
سخن آخر
توصیه نگارنده به دولت محترم این است که آن امیدی را که مورد نظر رهبری معظم انقلاب است که ریشه در باور کارشناسی و تجربی و الهی دارد، وجه همت خود قرار دهد. امید، گزاره‌ی بسیار ضروری‌ای برای ملت و نظام است اما اگر به طرز نامناسب و در غیر مکانش استفاده شود نتیجه‌ی مضر به حال کشور دارد. همانطور که در برخی اظهارات دولتی‌ها ما شاهد القای ناامیدی به داخل و توان داخلی بوده و هستیم.