به گزارش دیدبان به نقل از افکار ، شخص موحد باید در برابر جمیع مقدرات الهی تسلیم محض باشد و در هیچ امری در امور تکوینی (مانند عزت، ذلت، صحت، مرض، غنا و فقر، موت و حیات) و امور تکلیفی(مانند واجبات و محرمات) اعتراض و انکاری نداشته باشد نه به زبان و نه قلب زیرا اگر در کار خدا اعتراض نماید و اظهار نظر کرده تعیین اصلح کند و بگوید چرا چنین شد یا باید چنان باشد خود را در شئون ربوبیت و الوهیت شریک پروردگار عالم بلکه داناتر قرار داده است مثل اینکه بگوید چرا باران نیامد؟ چرا هوا گرم شده؟ چرا خدا به من مال یا فرزند نداده؟ چرا فلانی در سن جوانی بمیرد و فلانی در سن پیری بماند؟ و هکذا. یا اینکه بگوید چرا خدا فلان چیز را واجب کرده یا فلان چیز را نباید حرام کند.

حضرت صادق علیه السّلام فرمود اگر چنان چه مردمی خدای یگانه و بی شریک را بپرستند و نماز را بر پا دارندو زکوة را بپردازند و حج خانه خدا کنند و ماه رمضان را روزه دارند و سپس بدان چیزی که خدا ساخته یا پیغمبر صلّی الله علیه و آله و سلّم ساخته اعتراض کنند و بگویند چرا بر خلاف آن نساخته یا در دل خود چنین تصوری بکنند (گر چه به زبان نیاورند) به همین اعتراض خود مشرک گردند.

سپس این آیه را خواند (سوره النساء آیه ۶۴): «سوگند به پروردگارت مؤمن نباشد تا تو را در اختلاف و نزاعی که میان آنهاست حکم و قاضی سازند و سپس در دل خود از آنچه قضاوت کنی و حکم بدهی حرجی و ضیقی و اعتراضی نیابند و بخوبی تسلیم باشند و بپذیرند.» سپس امام صادق علیه السّلام فرمود که بر شما لازم است که تسلیم باشید.

علامه مجلسی(ره) در شرح کافی گوید این حدیث دلالت دارد که نارضایتی به آنچه خدا کرده است و تسلیم نشدن به آنچه از طرف ائمه علیه السّلام برسد شرک است.

بنابراین بر اهل تو حید هنگام رسیدن بلا یا مصیبت به آنها نگاه داری زبان و دل خود از اعتراض به قضاء الهی واجب است بلی گریه و ناله در مرگ بستگان و دوستان بر مفارقت آنها جایز بلکه پسندیده می باشد لکن اعتراض به کار خدا که چرا چنین شد نباید چنین شود حرام است.

پی نوشت: گناهان کبیره، ج۱، ص۶۶-۶۷.