به گزارش دیدبان به نقل از افکار ، امام حسین (ع) در روز شنبه دهم محرم سال شصت و یک از هجرت پس از نماز ظهر شهید گشت در حالى که مظلوم و تشنه کام و شکیبا بود و براى پاداش‏جوئى از خدا اقدام به چنین کارى کرد.

عمر شریفش در آن روز پنجاه و هشت سال بود که هفت سال آن با جدش رسول خدا (ص) بود، و سى و هفت سال با پدرش على علیه السّلام و چهل و هفت سال با برادرش حسن علیه السّلام و دوران خلافت او پس از برادرش یازده سال بود، و آن حضرت با حنا و رنگ محاسن خود را خضاب میکرد، و روزى که بشهادت رسید خضاب از دو گونه ‏اش جدا شده بود (یعنى در اثر طولانى شدن زمان خضاب مقدارى از بن موهاى حضرت سفید بود).

و روایات بسیارى در فضیلت زیارت آن حضرت علیه السّلام بلکه واجب بودن آن رسیده است،از جمله:
 ۱- از امام صادق علیه السّلام حدیث شده که فرمود: زیارت حسین بن على علیهما السّلام واجب است بر هر که اقرار به امامت حسین علیه السّلام از جانب خداى عز و جل دارد.

 ۲- و نیز آن حضرت علیه السّلام فرمود: زیارت حسین علیه السّلام برابر است با صد حج مبرور (یعنى پاکیزه از گناهان و آلودگیها) و صد عمره پذیرفته شده.

 ۳- و رسول خدا (ص) فرمود: هر کس حسین را پس از مرگش زیارت کند بهشت از براى اوست، و اخبار در این باره بسیار است .

پی نوشت:ارشاد-ترجمه رسولى محلاتى، ج‏۲، ص:136.