به گزارش دیدبان به نقل از حوزه ، حضرت آیت‌الله مظاهری در نوشتاری به تند خویی و آثار منفی آن در روح  انسان و روابط اجتماعی پرداخته اند.
*فشار قبر
یکی از گناهان در اسلام که موجب فشار قبرمی‏باشد، تندخویی است. و این گناه غالباً گناهان بزرگی را به دنبال دارد، نظیر غیبت و زخم زبان، تهمت و فحش و ناسزا؛ بلکه تندخویی گاهی موجب قتل نفوس و اتلاف اموال و جرح و کتک  نیز می‏شود.
*اقسام تند خویی
تندخویی که از صفت رذیله‏ای نظیر تکبر و عجب و غضب و مانند این‌ها سرچشمه می‏گیرد؛ و این قسم از تندخویی علاوه بر این که گناه است، رفع سرچشمه‌ی آن یعنی تکبر و عجب و غضب و مانند این‌ها نیز از اوجب واجبات است.
* تندخویی که از کمون ذات سرچشمه بگیرد؛ به این معنی که تندخویی او از ملکه ای در نفس او برمی‏خیزد در حالی که متکبر نیست و عجب ندارد و تسلّط بر اعصاب دارد. واین قسم از تندخویی نظیر قسم اول است که علاوه بر گناه تندخویی، رفع آن ملکه ورذیله از اوجب واجبات است.
* تندخویی که از زبان بد شخص سرچشمه می‏گیرد نه از رذیله‏ای از رذایل؛ و این قسم از تندخویی علاوه بر فشار قبر ممکن نیست انفکاک از گناهان بزرگ داشته باشد؛ زیرا مردم از شخص تندخو می‏ترسند . سرزنش و دیگر معاصی ، لازمه‌ی زبان اوست وچه بسا اعمال خوب او به واسطه‌ی آن تندخویی حبط و نابود می‏شود؛ مثلاً با زحمت و مشقّت همسر و اولاد خود را در رفاه قرار می‏دهد و در آسایش آنان می‏کوشد، ولی با تندخویی، اجر او که ثواب مجاهد در راه خداست، حبط می‏شود؛ چنان که اجر او نزد عیالش نیز حبط می‏گردد. و خلاصه‌ کلام این که ‏تندخو مطرود نزد خداوند متعال و نزد مردم حتّی عیالش می‏باشد.
*توبه تند خویی
در توبه‌ی تندخویی علاوه بر پشیمانی از گذشته و تصمیم بر ترک آن در آینده، باید از کسی که با او تندخویی نموده، عذرخواهی کند؛ و علاوه بر همه‌ی این‌ها باید با این رذیله مبارزه کند تا ریشه‏کن شود.
*ملازمت تند خویی با گناهان دیگر
اگر تندخویی از ملکه و یا از زبان بد سرچشمه نگیرد، در صورتی که ملازم با گناهی باشد نظیر غیبت یا سرزنش یا آزرده خاطر نمودن شخصی و یا سردکردن محیط خانه و مانند این‌ها، حرام است؛ و اگر ملازم با هیچ گناهی نباشد، نظیر کسی که اعصاب او ضعیف است و با تندی حرف می‏زند، گرچه حرام نیست ولی سزاوار نیست مؤمن چنین باشد؛ زیرا خوش‌رویی و خوش‌زبانی از علامات مؤمن است.
*تندخویی جائز
اگر مصلحت اهمی پیش بیاید که مقدم بر مفسده  تندخویی شود، نظیر تندی با فاسق برای نهی از منکر بعد از آن که تلطّف و مهربانی نسبت به او  سودی نداشت، آن تند خویی جایز بلکه در بعضی از موارد واجب می‏شود.