از خواننده«ای ایران، ای سرای امید» میپرسیم ما شما را برای چه میخواستیم، سینهچاکان سیاست منهای صداقت، شما را برای چه میخواستند؟! آیا جز این است که ما شما را، نه برای مطامع سیاسی، که تنها و تنها برای همه مردم میخواستیم؟! و میخواهیم؟!
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: به علت اینکه «50 کیلو آلبالو» پروانه نمایش گرفته بود نمی توانستیم آن را از پرده سینما پایین بکشیم اما اگر قبلش فیلم را دیده بودم اجازه اکرانش را نمی دادم.
خوانندهای که طی سالهای اخیر بارها در شبکههای بهایی-صهیونیستی همچون من و تو، بیبی سی فارسی و صدای آمریکا حضور یافته بود و با عناصر بهایی و فاسد این شبکهها عکس یادگاری گرفته بود، احتمالا در ماه مبارک رمضان از صداوسیما پخش خواهد شد!
«محمد تقی فاضل میبدی» از جمله روحانیون نواندیشی است که سال گذشته همزمان با موج گستردهی لغو کنسرتهای موسیقی، همگام با دلسوزان و اهالی فرهنگ و موسیقی به این مسأله اعتراض کرد.
هرچند امروز شجریان در بستر بیماری افتاده است و بنا به عادت ما ایرانی ها که معمولا در چنین موقعیت هایی به طور ویژه مهربان می شویم و درشت گویی ها یا برخی رفتارهای چنین افرادی را نادیده می گیریم ولی باید گفت این سنت حسنه مربوط به مسائل شخصی است که اسلام نیز دستور به عفو و گذشت داده است، ولی مسلما آنجا که مربوط به اعتقادات و مبانی دینی است حفظ مواضع اصولی از ضروریات است که نباید از آن غافل شد.
استاد محمدرضا شجریان در گفتوگویی به بیان برخی ناگفتهها درباره اصول و ارزشهای اخلاقی خود، ممنوعیتش از کار در ایران و موضع رئیسجمهور و علی جنتی در اینباره سخن گفته است.
جای تاسف است که فردی که در دشمنی با نظام و مردم ایران کم نگذاشته و به قول خودش در همه سالهای بعد از انقلاب "حتی یک هفته یا یک روز هم احساس شادی نکرده"، امروز مورد حمایت و دلسوزی رسانه ملی قرار گرفته است.
اخیرا خبری را در رسانه ها منتشر کردند که از تصنیف خوانی شجریان برای هاشمی رفسنجانی خبر می داد. این خبر چند ساعت بعد از سوی شرکت دل آواز (مرجع رسمی انتشار اثار استاد شجریان) قویا تکذیب شد. یکی از نزدیکان شجریان نیز با رد این خبر گفت "شجریان هنر را سیاسی نمی کند".
رئیس فرهنگستان هنر اظهار داشت: افرادی مثل شجریان و مهرجویی و ... با این روش خود را داوری میکنند و مردم هم روی این داوری حساب میکنند که این آدم نمیخواهد این طرفی باشد.
«آن «ربّنا»هایی که شجریان خوانده و در ماه رمضان قبل از اذان مغرب می گذارند، یک کار هنری است؛ یک کار حالی نیست؛ مناسب نیست که بعد از اذان، کسی بخواهد آن طور چیزی را بگذارد؛ نه، بعد از اذان، به نظرم می رسد که همین صدای معمولیِ مسجدیِ ما بهتر و مناسب تر باشد.»