با کمال تأسف، ورود روشن‌فکری به ایران، هیجانی و همراه با نوعی دین‌ستیزی بود. به تعبیر مقام معظم رهبری، جریان روشن‌فکری در ایران بیمار متولد شد: «از اولی که مسئله‌ی روشن‌فکری در ایران شکل گرفت، به وسیله‌ی کسانی به وجود آمد که اعتقادی به دین نداشتند.»

از همان آغاز که روشن‌فکری در ایران ریشه دوانید و بر آن شد که کاستی‌ها و تنگناهای موجود در جامعه را «تشخیص» دهد و برای به کرد آن، نسخه‌هایی را «تجویز» کند، با «ناواقع‌گرایی» همراه و عجین شد.