به گزارش دیدبان به نقل از فارس ، آمریکا و سازمان ملل در سال 1947 پیمانی را موسوم به «قرارداد مقر» امضا کردند که براساس آن دولت آمریکا باید به هر نماینده‌ای که کشورهای عضو سازمان ملل معرفی می‌کنند ویزا بدهد مگر اینکه شخص معرفی شده تهدیدی مستقیم برای امنیت ملی آمریکا باشد.
قراردادی که هری ترومن رئیس جمهور اسبق آمریکا امضا کرد و کنگره نیز آنرا تصویب کرد حاکی از آن است که آمریکا باید به عنوان میزبان سازمان ملل به نمایندگان کشورهای عضو ویزا بدهد تا به مقر این سازمان در نیویورک دسترسی داشته باشند.
در همین زمینه لری جانسون مشاور حقوقی سازمان ملل گفته است که کنگره در سال 1947 به طور یکجانبه بندی را به توافقنامه آمریکا و سازمان ملل اضافه کرد که تاکید دارد هیچ چیز نباید موجب حذف یا تضعیف حق آمریکا آمریکا در حفظ امنیت ملی‌اش شود با این وجود کنگره محدوده سازمان ملل را از این استثنا جدا کرده است.
کریستین ساینس مانیتور در این‌باره می‌نویسد، آمریکا تاکنون هیچگاه با صدور ویزا برای نمایندگان ایران مخالفت نکرده هرچند محدودیت‌هایی را برای خروج آنها از نیوریورک در نظر گرفته اما نکته اینجاست که آمریکا از یک سو به بسیاری از افرادی که در ماجرای تسخیر لانه جاسوسی دست داشتند ویزا داد و از سوی دیگر بسیاری از مخالفان این کشور از فیدل کاسترو رهبر انقلابی کوبا تا معمر قذافی و رابرت موگابه هم ویزا داده است و آمریکا تنها یکبار در سال 1988 از اعطای ویزا به یاسر عرفات رئیس سازمان آزادی بخش فلسطین خوداری کرده که این اقدام باعث شد 151 کشور جهان با محکوم کردن این اقدام واشنگتن طی بیانیه‌ای اعلام کنند که آمریکا قوانین بین المللی را به عنوان کشور میزبان سازمان ملل نقض کرده است و تنها آمریکا و انگلیس بودند که به این قطعنامه رای منفی دادند.
امروز هم آمریکا به بهانه اینکه حمید ابوطالبی در ماجرای تسخیر سفارت این کشور توسط دانشجویان پیرو خط امام به عنوان مترجم حضور داشته، برای تصدی سمت نمایندگی ایران در سازمان ملل با مشکل مواجه شده است.
کارشناسان براین باورند که این اقدام آمریکا از نظر حقوقی دچار ایرادات اساسی است چراکه کنگره این کشور با تفسیر موسع از قرارداد مقر تلاش دارد تا به وجاهت یک دیپلمات ارشد ایرانی خدشه وارد کند تا از این طریق اهداف سیاسی که نمایندگان تندرو کنگره و لابی‌های صهیونیستی دنبال می‌کنند را تامین کند اما ماجرای ابوطالبی همانند سال 1988 بیش از آنکه به ایران خدشه وارد کند این سوال را دوباره در میان اذهان عمومی جهان مطرح می‌کند که آیا آمریکا صلاحیت میزبانی از بزرگترین و فراگیرترین نهاد بین المللی را داراست یا خیر؟