از سوی دیگر، این حادثه نادر آن هم در میان امرای کشورهای عربی، در هجدمین سالگرد تصاحب قدرت توسط امیر سابق شیخ حمد در ژوئن 1995 اتفاق افتاد که علیه پدرش کودتا کرد.
البته شیخ حمد مدتی بود که اشاره‌هایی درباره کناره‌گیری از قدرت می‌کرد. مثلاً در ماه سپتامبر سال گذشته که امیر سابق قطر به سازمان ملل رفته بود، در دفتر یادداشت آن نوشته بود این آخرین باری است که من به اینجا می‌آیم.
پس از کودتای امیر قطر علیه پدرش در سال 1995، قطر به ابزار اصلی برای اجرای طرح های آمریکا و اسرائیل در منطقه تبدیل شده بود که پس از تحولات اخیر منطقه آشکارتر شد.
قطر با حمایت از گروه‌های تندرو و توان مالی خود برای تامین اعتبار طرح‌های مختلف، به دنبال نفوذ سیاسی فراتر از توان واقعی خود بود؛ غربی ها به این نتیجه رسیدند که بلندپروازی‌های قطر خارج از کنترل شده است؛ از سوي ديگر، آمریکا می خواهد قطر پایگاه نظامی، شریان حیاتی انرژی در منطقه و عامل تامین هزینه جنگ های واشنگتن در منطقه باشد اما قطر شیوه ماجراجویانه ای در پیش گرفته است که می تواند منافع غرب را به خطر بیاندازد.
آمریکا که به دنبال محدود کردن نقش حمد بن خلیفه و نخست وزیرش است، امیر قطر را زیر فشار قرار داد تا قدرت را به تمیم بن حمد پسرش واگذار کند؛ روزنامه الاخبار لبنان فاش کرد به همین علت دستور آمریکا برای جابجایی قدرت در قطر صادر شده است تا واشنگتن بتواند منافع خود در منطقه را نجات دهد.
اما آنچه در این نوشتار به دنبال آن هستیم، پرده‌برداری از رفتار دوگانه، متناقض و ساده‌لوحانه عربی – غربی در مواجهه با انتقال قدرت در قطر و انتقال قدرت در جمهوری اسلامی ایران است؛ سران کشورهای عربی –غربی بلافاصله بعد از اعلام خبر انتقال قدرت از شیخ حمد به پسرش، پیام‌های تبریک بسیاری برای وی ارسال کردند که به گوشه‌ای از این پیام‌ها اشاره می‌‌کنیم:
پادشاه عربستان: ما بسیار خوشحالیم که به نیابت از مردم و دولت عربستان پیام تبریک صمیمانه خود را به شما انتقال دهیم. ما مطمئن هستیم که شما می توانید ادامه دهنده مسیر پدر خود باشید ...[1]
امیر امارات متحده عربی: امیدوارم روابط عمیق برادرانه میان دو کشور سبب استحکام روابط بشود و مردم هر دو کشور از خدمات یکدیگر بهره‌مند شوند.[2]
امیر کویت نیز اولین شخصی بود که انتقال قدرت به تميم را تبریک گفت، همچنین "سلطان قابوس" پادشاه عمان و پادشاه بحرین نیز در پیام‌هایی متفاوت انتقال قدرت در قطر را به صورت رسمی تبریک گفتند.
مقام‌های غربی نیز از قافله تبریک دهنده‌ها عقب نمانده و در پیام های جداگانه‌ای انتقال قدرت از يك ديكتاتور به ديكتاتور ديگر آنهم بدون خواست و نظر مردم را به امیر جدید قطر تبریک گفتند.
دولت انگلیس: ما با میل و رغبت منتظر همکاری با امیر جدید قطر هستیم، "ویلیام هیگ" وزیر خارجه انگلیس نیز در پیامی خطاب امیر قبلی قطر می‌گوید: من از شیخ حمد برای دوستی و حمایت وی و مردم قطر در ارتباط با بریتانیا تشکر می کنم، رابطه انگلیس و قطر در حال حاضر محکم‌تر از هر زمان دیگری است و و دولت انگلیس مشتاق است روابط خود را تحت حاکمیت امیر جدید قطر افزایش دهد.[3]
رئیس جمهور آمریکا: باراک اوباما نیز در پيامي جداگانه خطاب به امیر جدید قطر گفت: بهترین آرزوها را برای امیر جدید قطر دارم، قطر یکی از شرکای مهم آمریکا است و ما مشتاق مستحکم کردن تعامل دو طرفه با قطر برای سال‌های آتی هستیم.
رئيس جمهور فرانسه: فرانسوا اولاند رئيس جمهور فرانسه با تشكر از كناره‌گيري امير قطر و انتقال قدرت به پسرش و تبريك صميمانه به بن تميم اعلام كرد كه امير جديد قطر مي‌تواند در بسيار از زمينه‌ها و روابط في ما بين دو كشور موثر واقع شود.[4]
پيام تبريك كشورهاي غربي عربي در حالي است كه هيچ كداميك از اين كشورها در سطح رئيس جمهور يا پايين‌تر به رئيس جمهور منتخب ايران پيغام تبريكي ارسال نكردند و ايالات متحده طبق روال قبلي به گونه‌اي انتخابات ايران را زير سوال برد.
روزنامه "واشنگتن پست" واکنش رسمی کاخ سفید به انتخاب آقاي روحاني را اينگونه توصيف مي كند: دولت آمریکا به سبب انتخاب رئیس جمهور جدید به ایرانیان تبریک گفته، اما در عین حال مدعی شده حکومت ایران، "جوی مرعوب کننده" را ایجاد کرده که سبب محدود شدن آزادی بیان شده است.
جی کارنی، سخنگوی کاخ سفید گفته ایالات متحده به نتایج انتخابات ایران احترام گذاشته و به مردم ایران بابت شنیده شدن صدایشان تبریک می‌گوید؛ اما در عین حال، بر این باور است که "سانسور و فقدان شفافیت" در روند انتخابات بوده است.
آنچه در اين بين مهم است، توجه جالب سران كشورهاي عربي – غربي به ديكتاتور جديد قطر است، پادشاهي كه بدون هيچ رسميتي از سوي مردم اين كشور و بواسطه فشار كشورهاي غربي و آمريكا از قدرت كناره‌گيري كرد و پسر خود را جايگزين خود قرار داد.
حال بايد آمريكا و سران مدعي كشورهاي غربي به اين سوال پاسخ دهند كه تبريك گفتن به امير ديكتاتور قطر با اصول دموكراسي چگونه همخواني پيدا مي‌كند؟