به گزارش دیدبان؛ هر جامعه‌ای ازجمله کشورمان با روحیه «ما می‌توانیم» یا همان «اعتمادبه‌نفس ملی» می‌تواند به اهداف و آرمان‌های خود برسد به عبارت دیگر تا زمانی که روحیه ما نمی‌توانیم و چشم دوزی به غربی‌ها با هدف رفع تحریم در مدیریت کشور وجود داشته باشد، روحیه ما می‌توانیم در نخبگان علمی و دانشمندان کشور روزبه‌روز ضعیف‌تر می‌شود زیرا به‌جای تمرکز به نیروهای داخلی، آحاد مردم را به مذاکرات و توافقات بین‌المللی دل‌خوش کرده‌اند و روحیه آحاد مردم به‌ویژه قشر نخبگانی جامعه دست‌آویز تصمیمات مدیران کشور می‌شود.
اینکه مدیریت و اداره کشور به دست افراد ضعیف و نالایق افتاده است جای تعجب ندارد زیرا در دهه‌های گذشته به‌جای کارسازی و تربیت نیروهای وفادار، سرگرم پیاده‌سازی اقتصاد لیبرالی در کشور بودیم هرچند این روحیه غرب‌زدگی در دوران دفاع مقدس بسیار کم بود اما پس از دوران جنگ و با روی کار آمدن دولت سازندگی این رویکرد و روحیه دامن‌گیر مدیران کشور شد و تا امروز نیز ادامه دارد.
امروز روحیه ما نمی‌توانیم در عملکرد و سخنان مدیران ارشد اجرایی کشور به‌وضوح قابل مشاهده است و در این بین قشر نخبگانی و دانشگاهی کشور در سکوتی مرگ‌آفرین نظاره‌گر نابودی اقتصاد، فرهنگ و حتی مسائل و برنامه‌های نظامی هستند و نه‌تنها نتوانسته‌اند برای مشکلات کنونی جامعه راه‌حل بومی و کاربردی ارائه دهند، بلکه قشر نخبگانی کشور فاقد نظریه‌ها و مکاتب علمی برای توسعه و پیشرفت بلندمدت در عرصه‌های مختلف هستند.
روحیه ما نمی‌توانیم آن‌چنان در دانشگاه‌های کشور حاکم شده است که فعالیت‌های علمی و تحقیقات دانشگاهی از اهمیت پائینی قرار گرفته است. اولویت امروز کشور نه‌تنها تولید علم نیست بلکه امروز تعداد دانشگاه‌های کشور آن‌چنان افزایش یافته است که بسیاری از دانشگاه‌های کشور با ظرفیت خالی روبه‌رو شده‌اند و وزارت علوم ناگزیر بسیاری از کد رشته‌های دانشگاهی را حذف کرده است. هرچند آن دست از دانشجویان ممتازی که در دانشگاه‌های تراز اول کشور تحصیل می‌کنند با مقایسه خود با دانشجویان مشغول تحصیل در دانشگاه‌های مطرح اروپا و آمریکا، از فضای تحقیقاتی دانشگاه‌های داخلی رضایت نداشته و همواره راه پیشرفت علمی خود را مهاجرت به آن دست از کشورهای پیشرفته و صنعتی می‌دانند.
مهاجرت نخبگان یکی از مشکلات اساسی کشور محسوب می‌شود که آثار و عواقب آن در دهه‌های آینده ظهور و نمود پیدا خواهد کرد. البته با توجه به جهت‌گیری دانشگاه و دانشگاهیان، این خطر که دهه‌های آینده شاهد نسل سوخته و ناکارآمد خواهیم بود و به دنبال آن مدیریت کشور با مشکلات اساسی روبه‌رو خواهد شد، پیش از پیش احساس می‌شود.
انتهای پیام//