به گزارش دیدبان؛ اینکه انتظار داشته باشیم قشر پویا و مطالبه گر به ویژه نسل جوان کشور هر تصمیم و اقدام که در خروجی نظام جمهوری اسلامی قرار می گیرد را بدون تحلیل و بررسی و از باب لطمه نخوردن انقلاب، به صورت چشم بسته تائید کند و یا با بهانه «مصلحت نظام» در مقابل کم کاری و تصمیمات اشتباه مجموع حاکمیت سکوت کند، نه تنها کاملا اشتباه است؛ بلکه مفهوم آتش به اختیار که رهبر انقلاب از آن سخن گفتند به این معنی است که جوانان کشور نباید نسبت به حوزه های مختلف کشور بی تفاوت باشند و هر جایی که انحرافی وجود داشت باید با اقدام به موقع از وقوع آثار سوء و عواقب احتمالی آن جلوگیری کنند.
اما سوالی که پیش می آید اینکه چه چیزی بقا و انسجام یک نظام اسلامی و حاکمیت اسلامی را استمرار می بخشد؟ و در قالب یک پرسش ملموس، چه چیزی موجب تضعیف و در نهایت موجب از بین رفتن فلسفه انقلاب و نظام جمهوری اسلامی می شود؟ چنانچه بخواهیم در یک کلمه به این 2 پرسش، پاسخ دهیم می توان گفت عدالت.
عدالت در یک نظام و حاکمیت غیر الهی و حتی غیر اسلامی نیز مهم و سرنوشت ساز است چه برسد به نظامی که بر پایه فلسفه شیعی بنا شده است. امروز سوالی که در ذهن نسل سوم و چهارم انقلاب وجود دارد این است که چرا آرمان ها و ارزش های انقلاب بعد از حدود چهار دهه رنگ باخته است و یا با منفعت طلبی برخی از خواص به حاشیه رانده شده است؟ به عبارت دیگر باید به نسل جوان انقلاب پاسخ داد که چرا بی عدالت و تبعیض رشد یافته است و در این فضا چرا باید انتظار داشت که نسل چهار انقلاب مانند نسل اول انقلاب مدافع انقلاب باشند؟ البته در مقام گفتار پاسخ های متعددی داده می شود اما جوانان زمانی که پاسخ این سوالات را با مصادیق واقعی در جامعه امروزی را مقایسه می کنند، ناخودآگاه در فضای تضادگونه بین شعار و عملکرد مسئولین قرار می گیرند.
اینکه بسیاری از مسئولین کشور برآیند عملکرد خودشان را با رژیم طاغوت شاهنشاهی مقایسه می کنند و در نهایت عملکرد خودشان را عادلانه و مثبت ارزیابی می کند، جای تامل دارد زیرا به طور کلی آیا می توان نظام اسلامی را با نظام غیر اسلامی مقایسه کرد؟ و اگر می توان مقایسه کرد، با چه معیار و شاخصی می توان از مقایسه عملکرد نظام حاکم بر کشورمان را با دیگر نظام های حاکم بر کشورهای پیشرفته توسط نسل جوان جامعه، جلوگیری کرد؟
شاید بتوان گفت مشکل از آنجا شروع شد که مسئولین کشور عملکرد خودشان را با ارزشها و آرمان های انقلاب محک نزدند و با استفاده ابزاری از ظاهر دین، مذهب، انقلاب، ولایت فقیه و مردم و امثالهم، عملکرد خود را توجیه کردند. اما در مقام رهکار چنانچه بخواهیم انقلاب مانند روزهای ابتدایی سال 57 سرزنده و پویا باشد باید عدالت در چهارچوب ارزشها و آرمان های انقلاب سرلوحه کار مسئولین قرار گیرد و اگر باور، سخن، تصمیم و اقدام مسئولین در فضای پاسخگویی مورد نقد و بررسی قرار گیرد آن زمان است که هیچ یک از مسئولین و مدیران کشور نخواهند توانست از پاسخگویی عملکرد خود فرار کنند و در نهایت رعایت عدالت در همه سطوح به امری اجتناب ناپذیر تبدیل خواهد شد. این همان چیزی است که فلسفه انقلاب و ماهیت نظامی اسلامی از آن سخن می گوید.
انتهای پیام//
محمد حسن فرهمند