دیدبان
علی نایب پور ,سید محمدرضا موسوی

تبیین نقش آموزش مبتنی بر تعلیم و تربیت اسلامی در پیشگیری از آسیب های فردی-روانی فضای سایبری

تبیین نقش آموزش مبتنی بر تعلیم و تربیت اسلامی در پیشگیری از آسیب های فردی-روانی فضای سایبری

به گزارش دیدبان،چکیده مقاله:

فضای سایبری به عنوان عنصری جدایی‌ناپذیر در زندگی مدرن امروز و زمینه ای برای دستیابی به اطلاعات در هر نقطه از جهان است. این شرایط می تواند به عنوان یک فرصت در نظر گرفته شود؛ اما در صورت عدم اتخاذ تدابیر لازم، آسیب‌هایی را نیز برای جامعه به همراه خواهد داشت. در پیوند با آسیب های موجود در فضای سایبری با دو چالش اساسی روبرو هستیم. نخست آنکه، راهکارهای پیشگیرانه کدام است؛ دوم اینکه، راهکار باید مبتنی بر چه اصولی باشد تا اثرگذاری بیشتری داشته باشد. لذا، هدف این مقاله تبیین نقش آموزش در پیشگیری آسیب های فردی- روانی فضای سایبر است. روش پژوهش در این مقاله، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری این تحقیق شامل دانشجویان و اساتید گروه کامپیوتر دانشگاه آزاد اسلامی کرج به تعداد 150 نفر است. با توجه به اینکه پیشگیری از آسیب های موجود در فضای سایبری، امری بسیار حیاتی است؛ در این مقاله بر اساس روش تحقیق توصیفی- کتابخانه ای و بررسی منابع، آموزش به عنوان راهکار پیشنهادی برای پیشگیری از آسیب های فضای سایبری معرفی شد. اما برای اینکه آموزش دارای بیشترین اثرگذاری باشد، باید بر اساس اصول و قواعد تعلیم و تربیت ارائه شود. چنین به نظر می¬رسد به سامان رساندن آموزش با استفاده از اصول اساسی تعلیم و تربیت اسلامی می تواند موجب ورود علاقه مندان به حوزۀ فناوری بر پایۀ اندیشه های اسلامی و پیشگیری بهتر از آسیب پذیری شود که بهترین شکل این فرآیند در همکاری بین حوزۀ علمیه، والدین و رسانه های تبلیغاتی با آموزش و پرورش صورت می‌گیرد.

کلیدواژگان: پیشگیری، فضای سایبری، آموزش، آسیب های فردی- روانی، تعلیم و تربیت اسلامی

نویسندگان:

علی نایب پور ,سید محمدرضا موسوی

فصلنامه پژوهش های اطلاعاتی و جنایی - شماره 42, دوره یازدهم، تابستان 1395.

برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید.   

 

مرتبط‌ها

راه کاهش ظلم در خانواده افزایش حرمت پدر است

خروجی قرمز حمل سلاح آسان در ایران

خادمیاران رضوی: طلیعه‌ای نو از «آفتاب» فرهنگ شیعی

تحلیلهای رنگین برای عمامه خونین

سبکِ زندگی پرونده‌ساز!

تعداد بالای پرونده در قوه؛ آسیب اجتماعی یا اشکلات ساختاری؟