در برخی از آیات قرآن و روایات معصومان(ع) به مسئلۀ نحوست ایام اشاره شده است. در میان مفسران، دربارۀ ذاتی و یا غیر ذاتی بودن نحوست ایام اختلاف وجود دارد. در پژوهش حاضر به بررسی این مسئله در قرآن و روایات معصومان به روش توصیفی- تحلیلی با تکیه بر آراء علامه طباطبائی (ره) در تفسیر المیزان پرداخته شده است. حاصل پژوهش آنکه نحوست مطرح شده در قرآن، مربوط به وقایع اتفاق افتاده برای قوم عاد است که بسیار شدید و سخت بوده است و امکان دارد که منظور از «یوم نحس» روز بسیار سرد باشد. از نظر عقلی نیز راهی برای اثبات نحوست ایام وجود ندارد. در روایات معصومان(ع) به نحوست ایام اشاره شده است و البته راه دفع این نحوست، همچون صدقه دادن، صیام، خواندن آیه الکرسی و پذیرش ولایت ائمه، بیان شده است و ملاک در نحوست ایام نحس، صرفاً تفال زدن خود مردم است. در نهایت، معنای برداشت شده در پژوهش از نحوست، با معنای رایج در بین مردم که منظور از نحوست ایام را حالتی که مانع از انجام فعل و یا اعمال را فاقد برکت می‌کند، مطابقت ندارد و منظور از نحوست، وقوع حوادث ناگوار در روز است که نسبی می‌باشد.

کلیدواژه ها: قرآن؛ ایام؛ نحس؛ حوادث ناگوار

نویسندگان:

مرتضی سازجینی: دانشجوی دکتری تفسیر تطبیقی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم، قم ایران

حسین علوی مهر: دانشیار تفسیر و علوم قرآن جامعه المصطفی العالمیه، قم، ایران

 محمد حسین شیر افکن: دانشجوی دکتری تفسیر تطبیقی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم، قم، ایران

نشریه اندیشه علامه طباطبایی - دوره 3، شماره 5، پاییز و زمستان 1395.

برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید.