به گزارش دیدبان؛ هوشمندی جمهوری اسلامی در حوزه طراحی موشک واقعا عالی است و حتی در زمینه اجرا نیز قابلیت‌های خود را نشان داده است. با این حال، وقتی متوجه این هوشمندی می‌شویم که برخی از شناسه‌های آن را از نزدیک لمس و مشاهده کنیم. چند شب پیش سردار سلامی جانشین فرمانده کل سپاه پاسداران در تلویزیون نکته‌ای را در مبحث موشکی کشور خطاب به اروپایی‌ها گوشزد کرد که به‌نوبه خود جالب توجه بود و همه هم تقریبا از آن اطلاع دارید.
موشک‌هایی که ایران تاکنون ساخته و از آن رونمایی کرده، عموما بردی نهایت ۲۲۰۰ کیلومتری بر آن مفروض بوده است. آخرین موشکی هم که رونمایی شد، به‌عنوان خرمشهر از آن در همین برد یاد شده است. اما سال‌های درازی است که ایران بیش از این برد، موشک نمی‌سازد و همانگونه که سردار سلامی تاکید کرد، نه اینکه ایران نمی‌تواند، بلکه نمی‌خواهد و این نخواستن مربوط به امروز نیست، بلکه سال‌ها پیشتر طراحان و استراتژیست‌های ایرانی نشسته و طراحی کرده‌اند که با توجه به موقعیت حساس جغرافیایی ایران، موشک را در هر گوشه آن شلیک کنیم، بخش بزرگی از مناطق پیرامونی را هدف قرار می‌دهد، حتی با برد ۲هزار کیلومتر.
پیش از این اروپایی‌ها چنین موضعی در مورد برنامه موشکی ایران نداشتند و حتی صهیونیست‌ها نیز همواره برنامه موشکی ایران را جدی نمی‌گرفتند، با این توجیه که تکنولوژی موشکی ایران مربوط به دهه ۷۰ میلادی است و با استفاده از سامانه‌های ضدموشکی می‌توان به سادگی آنها را سرنگون کرد، اما چرا امروز این همه به هم ریخته و خواستار بررسی و رسیدگی به آن شده‌اند؟ در این مورد به‌نظر می‌رسد دلایل متعددی وجود دارد که باعث وحشت آنها شده است. پیش از آنکه به این دلایل اشاره کنیم، بایسته است این را هم عرض کنیم بر اساس یک سنت یا برنامه، آنچه در ایران امروز رونمایی می‌شود، هفت سال قبل به نتیجه رسیده است و از این‌رو باید گفت که تهران موارد بسیاری در چنته دارد که همه را شگفت‌زده کند.
اما چرا امروز صهیونیست‌ها نگران شده‌اند؟
این به دو دلیل عمده باز می‌گردد، تا همین چهار سال پیش آنها در بهترین حالت برآورد می‌کردند که ایران بیش از ۲۰۰ تا ۳۰۰ موشک دوربرد ندارد. اما این برآورد در طول دو سال گذشته تغییر ساختاری کرده و با توجه به رونمایی از شهرک‌های زیرزمینی موشکی که در هر کدام ده‌ها موشک ذخیره‌سازی شده و یا آماده شلیک بودند، آنها امروز به این نتیجه رسیده‌اند که عدد موشک‌های ایران فراتر از «چند هزار» خواهد بود. این مساله‌ای است که باتوجه به مقدرات آنها در سامانه‌های ضدموشکی، می‌تواند برایشان فاجعه‌آمیز باشد، چرا که شلیک موشک در تیراژ صدها فروندی به سمت سرزمین‌های اشغالی یا هر هدف دیگری، قابل رهگیری و انهدام نخواهد بود.
موضوع بعدی به دقت موشک‌های ایران برمی‌گردد. تهران پس از آنکه در حوزه عددی به تیراژ قابل توجهی در ساخت و ذخیره‌سازی موشک‌ها رسید دست به کار افزایش دقت آنها شد. این دقت حتی برای موشک شهاب۳ که امروز از آن با نام عماد یاد می‌شود نیز اجرا شد تا این موشک خوش‌آوازه ایرانی دوباره زنده شد. همچنین موشک‌های قدر و سجیل نیز در حوزه دقت تغییرات خوبی کرده و می‌توان برای موشکی مانند سجیل عنوان‌های بالاتری را برشمرد. حالا شما در نظر بگیرد که موشک تازه‌واردی مانند خرمشهر با آن سرجنگی ۲ تنی‌اش پس از اصابت به هر نقطه‌ای چه ویرانی به وجود خواهد آورد. این سخن سردار سلامی که ما تکنولوژی افزایش برد موشک را داریم را سال‌ها پیش مرحوم آیت‌الله هاشمی هم مورد تاکید قرار داده بودند. ایشان گفته بودند که «کسی که دو هزار کیلومتر را ساخت، بیشترش را هم می‌تواند.» پس این حرف مربوط به امروز نیست و ایران سال‌ها پیشتر به این توانایی دست یافته بود.
یک مساله دیگر هم به همکاری‌های ایران و کره شمالی بازمی‌گردد. این همکاری بر کسی پوشیده نیست که تهران و پیونگ یانگ همکاری تکنولوژیک دارند و دو طرف از دستاوردهای هم استفاده می‌کنند. اگر کره شمالی موفق به آزمایش موشک با برد شش هزار کیلومتر شد، چرا ایران نتواند؟ باتوجه به این مسائل است که باید گفت رژیم صهیونیستی دست به کار شده و از همه لابی‌های خود با کمک رژیم سعودی علیه برنامه موشکی ایران استفاده می‌کند. لابی سیاسی بر عهده صهیونیست‌ها و دلار و یورو را هم سعودی‌ها می‌دهند. حالا نتیجه چه خواهد شد، گذر زمان آن را اثبات می‌کند، ولی مهم آن است که دست تهران برای پاسخگویی به همراهی با تل‌آویو و ریاض همواره پر است و اروپایی‌ها هم باید تکلیف خود را مشخص کنند.