به گزارش گروه رصد تروریسم دیدبان؛ عصام زهرالدین را برای اولین بار وقتی اطراف محله سیده زینب را پاکسازی کرد، شناخته شد. یک دروزی وطن‌پرست که اسیر نقشه های خائنانه ولید جنبلاط نشده و تمامی تماس‌ها و پیغام‌های این جاسوس سعودی و فرانسه را به اطلاع مقامات دولتی رساند. برای کسانی که نمی‌دانند باید خاطرنشان کرد که ولید جنبلاط عامل اصلی سقوط شهر رقه بود، سرهنگ مسئول امنیت این شهر یک دروزی بود که با چند صدهزار دلار خریداری شد و او نیز تمامی راه ها برای ورود تروریست‌های احرارالشام از خاک ترکیه را فراهم کرد و شهر به ناگهان سقوط کرد.
عصام زهرالدین که از او به‌عنوان فرزند سویداء هم یاد می‌شود، هیچ گاه ننگ وطن‌فروشی را تحمل نکرد و پس از فرار مناف طلاس به خارج، تقریبا جای او را در گارد ریاست جمهوری گرفت. چندی بعد به دلیل اعتماد بالایی که به او می‌شد از طرف فرماندهی ارتش سوریه مامور حفظ دیرالزور و پیش گیری از سقوط این شهر به دست عناصر تروریست گروه داعش شد. او در طول سال‌هایی که شهر در محاصره کشنده و بی‌سابقه‌ای بود، در برابر بیش از ۸۰ عملیات سنگین داعش که بعضی اوقات تا ۲۰ روز هم طول می‌کشید، مقاومت کرد و مانع از سقوط شهر شد. پشت او اما به رزمندگان حزب‌الله مستحکم بود که سه سال پیش برای کمک به وی راهی دیرالزور شدند و تا روز شکست محاصره، کسی نمی‌دانست که در این شهر همه مقاومت می‌کنند.
عصام زهرالدین نمونه عالی شیوه حکومت‌داری سوریه بود، او یک دروزی بود، نه سنی بود، نه علوی و نه شیعه. مانند داوود الراجحه که مسیحی بود و در انفجار شورای امنیت سوریه جان باخت. او فرماندهی ۱۰هزار نفر، شیعه، سنی، مسیحی، دروزی، آرامی، عاشوری و علوی را دیرالزور بر عهده داشت و در این مدت با حضور در خط مقدم نبردها نام نیکی در تاریخ مبارزات ضدتروریسم و وطن‌پرستی از خود بر جای گذاشت.
وی یک شخصیت جذاب و و رفتارهای پدرانه‌اش، همه رزمندگان و درجه‌داران و افسرانی که در شهر با او همکاری می‌کردند، دوستش داشتند.
نبود عصام، ضربه مهلکی بر پیکر ارتش سوریه وارد می کند. همه خانواده او در سوریه لباس رزم بر تن کرده و در حال نبرد با تکفیری‌ها هستند. برادرش فرماندهی جبهه القنیطره را دارد و فرزندش ماه‌ها دوش به دوش پدر در دیرالزور جنگید. همین سه هفته پیش بود که پس از مدت‌ها راهی زادگاهش شد و استقبال باشکوهی از او کردند، او فخر دروزی‌های سوریه و جهان بود و همه اهالی سویداء به او افتخار می‌کردند و نامش را به نیکی می‌برند. به جرات می‌توان گفت که اگر وجود او و برادرش نبود، خیلی‌ها در این استان حاضر به پوشیدن لباس رزم نبودند. او زنده ماند تا شکست محاصره شهر را ببیند، اما زنده نماند تا بیرون راندن آخرین داعشی را از دیرالزور و خاک سوریه شاهد باشد.
ای کاش کسانی که در محور مقاومت با او همکاری کرده و می‌کردند و از نزدیک با او آشنا بودند اندکی از خاطرات و ویژگی‌های فردی‌اش را می‌گفتند. باوجود حسادت‌هایی که در ارتش سوریه به او می‌شد و برخی‌ها او را شومن می‌نامیدند، اما واقعیت آن است که در کنار سهیل حسن، نامش در تاریخ نبردهای سوریه به یادگار خواهد ماند و مجسمه‌اش در ورودی‌ها و میدان‌های شهرهای سوریه یادگار سرداری است که از خاک وطنش پاسداری کرد. دوستان بر ما خرده نگیرید، بدون شک امثال شهید عصام زهرالدین بخشی از زندگی خود را وقف امنیت ما کردند، خون او در حالی ریخته شد، که فشنگی که بدنش را شکافت، می‌توانست به دست همان تروریست در یکی از شهرهای ایران پیشانی یک سرباز یا شهروند ایرانی را بشکافد.
بدون شک در دامن جنگ سوریه فرماندهانی تربیت شده‌اند که شاگردان بلافصل مدرسه متحدین بوده‌اند. این جنگ خیلی‌ها را از ما گرفت، خیلی‌ها و کافی است نگاهی به سیاهه‌ای کنید که نام بزرگانی از ایران، سوریه، عراق، لبنان و مقاومت جهان اسلام بر آن نوشته شده است.