به گزارش دیدبان، "مهمترین رقیب این دولت عملکرد آن است." این جمله را نه برای اولین بار بلکه برای جدی ترین بار حجه الاسلام رئیسی در سخنان خود خطاب به رقیب اصلی انتخاباتی اش یعنی حسن روحانی بر زبان آورد.جمله ای که مورد استقبال افکارعمومی قرار گرفت اما دولت را مجاب به توضیح عملکرد چهارساله خود نکرد تا در مناظره دوم انتخاباتی نیز جای پاسخگویی نسبت به عملکرد خود باز هم نشان را به سمت "وضع افسباری" که مدعی اند با آمدن این دولت مهار شده بگیرند.
طبیعی ترین کنش ممکن برای دولتی که در بهترین حالت "بی کارنامه" و در واقع بینانه ترین حالت "بدکارنامه" بوده است اتخاذ روش "رقیب هراسی" برای ایجاد فضای رعب نسبت به شکست بالقوه اش است.دولتی که از بدو شکل گیری محافظه کارترین رویه را اتخاذ می کرد تا مردم از ترس به قدرت رسیدن جریاناتی که دولت آنها را مسبب همه مشکلات داخلی و خارجی میدانست از وضعیت غیرمطلوب خود راضی شوند حالا نمی تواند در میدان انتخابات نمایندگی تمایل مردم برای "تغییر وضع" موجود را داشته باشد.دولتی که در پیشابرجام میخواست در 100روز مشکلات را حل کند و پس از مدتی "چنان جیب مردم را پر کند که اصلا نیازی به یارانه نداشته باشد" حال در دوران پسابرجام و با ادعای رشد 7درصدی اقتصاد،افزایش دوبرابری یارانه سه دهک پایینی جامعه را هم ناممکن میداند راهی جز به حاشیه بردن فضای اصلی مطالبات بسوی دوگانه های کاذب برای ترساندن مردم از رقبا ندارد.
دولت و یارانش میکوشند برای راضی کردن مردم به تب،از مرگی که با روی کارآمدن رقبا در انتظارشان است! بترسند.سخنان پوپولیستی سخنگوی دولت اصلاحات در میتینگ حامیان روحانی مبنی بر آنکه با روی کارآمدن دکتررییسی دختران برای دانشگاه رفتن باید از شوهرانشان اجازه بگیرند را شاید بتوان پررنگ ترین اقدام در این مورد تلقی کرد.تلاش های روز گذشته کاندیدا پوششی روحانی مبنی بر القای دوگانه "آزادی-محدودیت" در بستر مفاهیم کلیشه ای همچون کنسرت نیز تلاشی ناموفق برای پیگیری این پروژه بود.
اما مشکل اصلی دولت کجاست؟قطعا مهم ترین چالش دولت برای پیاده سازی پروژه "رقیب هراسی" اشباع حس هراس جامعه نسبت به شرایط موهومی است که بارها در این چهارسال دولت مدعی نجات مردم از آنها شده.دولت یازدهم برای توجیه حتی سطحی ترین نواقص مدیریتی خود نیز دائم مردم را از گذشته ترسانده و به آنها برای امکان تکرارش در آینده هشدار داده است و حال دیگر حنایش برای گذشته هراسی رنگی ندارد.دولت هیچ مابه ازایی در برابر آنچه مردم را از تکرارش میترساند ارائه نداده است و همین امر موجب شده تا در عملکرد دولت تدبیر و امید در برابر صفحه ای از سخنان سلبی مردم حتی شاهد نقطه ای عمل ایجابی در راستای بهبود اوضاع خود نباشند.تک بُعدی نگری دولت در توجیه وضع نامطلوب با ترساندن از تکرار گذشته حتی صدای حامیان او را درآورد،به گونه ای که محمدقوچانی چندی پیش در بیان این مشکل گفت:«بحران اصلی که ما را تهدید می کند بحران ناکارآمدی دستگاه هایی است که وظایف اجرایی و حاکمیتی را برعهده دارند؛ یعنی مردم منتظر تحول هستند اما دولت تصمیمی نمی گیرد. در مقابل دولتی که هر روز 100 تصمیم می گرفت ، این دولت در 100 روز یک تصمیم نمی گیرد و این خطری بسیار بزرگ است.»
مشکل دوم دولت در جلو بردن پروژه "رقیب هراسی" آگاهی رقبای وی نسبت به دوگانه هاییست که سعی بر تمرکز روی آنها دارد.دوگانه "برجام-جنگ" مهم ترین دوگانه مورد نظر برای رقابت های انتخاباتی توسط دولت بود که با هوشیاری رقبای وی و تاکید همه بر متعهد بودن نسبت به توافق صورت گرفته(علیرغم همه نواقص)نه تنها ناکام ماند بلکه برجام را تبدیل به کلیدواژه ای برای ضعف مدیریتی دولت کرد.سخنان حجه الاسلام رییسی خطاب به روحانی را که گفت:«جمهوری اسلامی پیش پرداخت را کاملاً انجام داده و این سند به صورت چکی است که باید نقدش کرد.معتقدم با ضعف‌هایی که دولت در اجرای این قضیه نشان داد توانایی برای دریافت این مبلغ چک و نقد کردن این چک را به هیچ عنوان ندارد.»میتوان در همین چارچوب بررسی کرد.فی الواقع دولتی که میخواست با طرح کردن برجام رای آوردن رقبا را مساوی آغاز جنگ القا کند با این پدیده مواجه شد که برجام او را از جایگاه مدعی به جایگاه متهم کشانید.دیگر پدیده ای که تیم انتخاباتی دولت و در راس آن روحانی و کاندیدا پوششی اش برای "رقیب هراسی" پیگیری می کنند ایجاد دوگانه "آزادی-محدودیت" است که به آن اشاره کردیم.تقلا روحانی و جهانگیری برای استفاده از نام چند هنرمند جنجالی و مساله کنسرت نیز با هوشیاری رقبای روحانی مواجه شد و نتوانست دولتی که رکورددار توهین به منتقدان بوده و سابقه برهم زدن دهها برنامه دانشگاهی را داشته در سکوی قهرمان آزادی قرار دهد.
مشکل سوم دولت در اجرای این پروژه همان چیزی بود که بند پایانی سخنان رییسی را شامل میشد:«نه بازگشت به گذشته و نه تحمل وضع موجود بلکه تغییر به نفع مردم و آن برنامه‌هایی که باید گره‌گشایی کند از زندگی مردم.»نفی بازگشت به گذشته بعنوان آنچه که دولت سعی بر القای آن را دارد و نفی موازی وضع ایستا موجود که جز ناسزاگویی به گذشته حاصلی ندارد و در کنار آنها به میان کشیدن راه کار برای اصلاح وضع آینده و پیشرو مردم،روحانی را بیش از پیش از امتیاز نقد گذشته برای فرار از پاسخگویی حال محروم کرد.