به گزارش دیدبان، در بخشی از نشست خبری امروز آقای روحانی خبرنگار از وی پرسید،  شما وعده حل مشکلات اقتصادی را در ۱۰۰ روز دادید، چه اتفاقی افتاده؟ و رئیس دولت تدبیر و امید در جواب خبرنگار گفت:

من 4 سال بود منتظر این سوال بودم که کسی این سوال را از من بپرسد و من این دروغ را بگویم. من گفتم دولتی هستم در برنامه صد روزه (توپوق و لو دادن دروغ خود)، در پایان صد روز من اعلام می کنم که چیکار کرده ام. من که نگفتم در صد روز حل می کنم. آدمی که عقل نداشته باشه، این حرف را بزند. مگر می شود مشکلات را در صد روز حل کرد. مگر می شود در 40 سال حل کرد؟ 40 سال شما هم درست نیست؟ صد سال دیگر هم مشکل اقتصادی است.

این در حالیست که روحانی در برنامه تبلیغاتی خود در سال 92 در رسانه ملی مدعی شده بود که در مدت 100 روز بر اساس برنامه ای که دارد، تحول اقتصادی ایجاد می کند.

در برنامه مدَون من علاوه بر برنامه برای حل مشکلات اقتصادی، اجتماعی، سیاست داخلی، سیاست خارجی و امور فرهنگی برنامه کوتاه مدت یک ماهه و صد روزه وجود دارد. ما می توانیم در یک زمان کوتاه تحول اقتصادی در کشور بوجود آوریم. همه این ها در یک برنامه کوتاه مدت امکان پذیر است.

از سویی رئیس دولت یازدهم می گوید که در صد سال هم نمی توان، مشکلات اقتصادی را حل کرد. اگر در صد سال نمی تواند مشکلات اقتصادی را حل کند، به چه علت خواهان شرکت در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم است؟ چه اتفاقی در 4 سال بعدی می خواهد بیفتد که در 4 سال فعلی نیفتاده است؟ کسی که اظهار می کند تا صد سال دیگر هم نمی تواند دردی از مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم را حل کند، باید کنار کشیده و مسیر را برای متخصصینی که توانمندی حل مشکلات اقتصادی جامعه را دارند باز کند.

در ثانی روحانی در بخش دیگری از صحبت های خود گفته است؛ «باید فضا را امیدوارانه کرد. باید سرمایه جذب شود.» حال آیا بیان جملاتی چون « مگر می شود در 40 سال حل کرد؟ 40 سال شما هم درست نیست؟ صد سال دیگر هم مشکل اقتصادی است.» بارقه امید در جامعه است؟ روحانی در این بخش از صحبت های خود صادق بوده است. آری وی توان حل مشکلات اقتصادی کشور را تا صد سال دیگر هم ندارد. اگر وی تا صد سال دیگر هم رئیس جمهور باشد، باز هم مشکلات اقتصادی وجود دارد. حضور وی هیچ ارزش افزوده ای نه برای مردم و نه کشور نخواهد داشت که هیچ بلکه هر روز ضرر بیشتری را وارد می کند.

رئیس دولت یازدهم در بخش دیگری از صحبت های خود گفته است: « نباید آینده را سیاه و تاریک کنیم. بعضی ها مانند ماشین دودی هستند و فقط دود پخش می‌کنند.»

ابتدا باید گفت که سیاه نمایی هنری است که ایشان به کشور وارد کرده است. ایشان خلاف واقع در زمان تبلیغات انتخاباتی 92، مدعی بودند که کشور در شرایط بحرانی قرار دارد و در شرایطی دولت را تحویل گرفته که خزانه دولت خالی بوده است. در زمانی که مذاکراه کنندگان هسته ای مشغول مذاکره با امریکا و دیگر کشورهای غربی بودند با سیاه نمایی، وضعیت داخل کشور را آشوب زده و اسفناک توصیف می کردند و این در حالی بود که برای امتیاز گیری از غرب می بایست وضعیتی رو به رشد و پویا همراه با کنترل شوک های اقتصادی ناشی از تحریم های اقتصادی غرب از سوی وی به تصویر کشیده می شد نه اینکه با خلاف گویی پشت مذاکره کنندگان هسته ای را خالی نماید. دودی که وی در زمان تبلیغات انتخاباتی خود ایجاد نمود، توهمی از پیروزی در صورت مذاکره با امریکا را در جامعه ترویج نمود. توهمی که با نتایج برجام، بر همگان عیان گشت و چیزی که دست مردم را گرفت، رکودی بود که دولت از انتظار اعطای امتیازات اقتصادی غرب در قبال تعطیلی صنعت مهم و حیاتی هسته ای می کشید. سرمایه خارجی که نیامد، سرمایه داخلی هم بر باد رفت.