به گزارش دیدبان؛ناامیدی را می توان مهم ترین واقعیت فضای اقتصادی امروز کشور دانست. این البته یک شعار تبلیغاتی نیست. شخص رئیس جمهور می گوید: «من کی گفتم مشکلات را صدروزه حل می‌کنم؟ من گفتم اگر در انتخابات موفق شوم، کارهایی که در صد روز حل کردم، اعلام می‌کنم. من گفتم در پایان 100 روز اعلام می‌کنم، چکار کردم. مگر مشکلات در 100 روز حل می‌شود.کسی این را می‌گوید که عقل نداشته باشد. مشکلات اقتصادی 100 سال دیگر هم حل نمی‌شود.» همزمان، وزیران دولت نیز قائل به واردات مدیر خارجی برای حل معضلات کشور شده اند. در همین شرایط، چند روز پیش از این، اندیشکده آمریکایی «گیت استون» طی گزارشی با بررسی اقتصاد ایران در دولت آینده می نویسد:«درصورت پیروزی مجدد حسن روحانی اقتصاد ایران فلج باقی می ماند و شکاف بیشترمی شود.»

در آن سو، فارین افرز، دیگر مجله آمریکایی ضمن اظهار نگرانی نسبت به سرنوشت حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری ایران می نویسد:« یک سال پس از امضای برجام و برداشته شدن تحریم‌های اقتصادی علیه ایران بسیاری از مردم ایران معتقدند که این کشور بسیاری از مزایای وعده داده شده مربوط به برداشته شدن تحریم‌ها را دریافت نکرده و وضعیت زندگی مردم در نتیجه توافق هسته‌ای بهبود پیدا نکرده است. روحانی که همه اعتبار سیاسی خود را در توافق هسته‌ای با غرب سرمایه‌گذاری کرده، احتمالاً خود قربانی برجام خواهد شد.» حامیان داخلی دولت نیز علیرغم حمایت چشم بسته از دولت به خاطر منافع حزبی، بعضاً به دلیل اختلافات با شخص رئیس جمهور، فنرشان در رفته، واقعیت های عینی موجود در کف کوچه و بازار و واحدهای تولیدی کشور را بازگو می کنند.

فی المثل، چند روز پیش از این، محمد هاشمی یکی از اصلی ترین چهره های حامی دولت در مصاحبه با روزنامه اصلاح طلب آرمان گفته است:«کاهش تورم و رسیدن به تورم تک رقمی و افزایش رشد اقتصادی خوب مطمئنا چیز غیرقابل باوری است، چرا که مردم می‌بینند قدرت خریدشان نصف شده است، تورم از نگاه مردم قدرت خرید آنهاست. با این دید، تورم برای مردم ۵۰ درصد است نه یک عدد تک رقمی.»  در همین شرایط، رهبر فرزانه انقلاب، در ترسیم راه آینده کشور در سخنان نوروزی خود در مشهد، مهم ترین نیاز کشور در شرایط حاضر را مدیری قوی اعلام می کنند.

معظم له در همین زمینه می فرمایند:« عزت ملی، امنیت ملی، اقتدار ملی، پیشرفت همه‌جانبه چه جور به دست می‌آید؟ من عرض می‌کنم بدون اینکه کشور یک اقتصاد قوی داشته باشد، اینها به دست نمی‌آید. نیاز ما اقتصاد قوی، تولید قوی، همراه با مدیریت قوی است؛ نیازمان این است: یک اقتصاد قوی و مطمئن و متکی به خود که دستمان به‌سمت دیگران دراز نباشد، بتوانیم انتخاب کنیم، بتوانیم حرکت کنیم، بتوانیم اقدام کنیم، بتوانیم روی قیمت نفت اثر بگذاریم، پول ملی را ارزشمند کنیم، قدرت خرید مردم را بالا ببریم؛ بدون یک اقتصاد قوی این‌جوری، نه به یک عزت مستمری خواهیم رسید، نه به یک امنیت مستمری خواهیم رسید؛ این چیزها را باید تأمین کنیم.» دولت و حامیان رسانه ای آن اما بر ادامه راه دولت روحانی به قیمت فروپاشی اقتصاد در رکود رفته کشور هم اصرار دارند.

شخص رئیس جمهور پس از نام نویسی در رقابت های انتخاباتی، حفظ برجام را مهم ترین هدف دولت آینده خود اعلام کرده می گوید:« از امروز به بعد حفظ برجام یکی از مهمترین مسایل سیاسی، داخلی و اقتصادی ایران خواهد بود.» وی در ادامه با خلق واژه جدیدی در وصف برجام تاکید می کند:«هووهایی که بارها به قصد کشتن این فرزند یعنی برجام تصمیم گرفته بودند نمی‌توانند سرپرست خوبی برای آن باشند. بلکه همانهایی که تمام تلاش شبانه‌روزی خود را برای این توافق کردند باید مسیر را تا آخرین قدم ادامه دهند.» تلاش های دولت و حامیان رسانه ای اش برای ماندن در قدرت به هر قیمت ممکن البته به همین جا منحصر نمی شود. در این شرایط، از چند ماه پیش از این، تخریب رقبای انتخاباتی تبدیل به مهم ترین راهبرد آنها برای موفقیت در انتخابات شده است. در این میان، محمدباقر قالیباف به عنوان تنها رقیب بالقوه روحانی پس از منع احمدی نژاد توسط رهبر انقلاب، طی ماه های اخیر، آماج غیراخلاقی ترین هجمه های تخریبی قرار گرفته است.

ارائه گزارش کمیته بررسی حادثه پلاسکو و رسوا شدن گردان تخریب قالیباف نیز، باعث انصراف آنها از ادامه راه نشده است. قالیباف در حالی طی ماه های گذشته مکرر تحت ترور شخصیتی حامیان دولت قرار گرفته که هم آنها پیش از این به مدح گویی وی مشغول بوده اند. 28 شهریور ماه 94، غالب پایگاه های اصلاح طلب با انتشار گزارش مفصلی از عملکرد فوق العاده قالیباف در شهرداری، می نویسند:« شاید که نه؛ حتما شما هم یادتان می آید روزهایی را که چهره تهران خاکستری بود؛ نه از این همه فضای سبز در حاشیه بزرگراه ها خبری بود و نه هیچ کدام از ما تصوری برای داشتن یک بوستان در نزدیک ترین فاصله به منزل مان داشتیم. آن روزهایی که اتوبان های تهران به تعداد حالا نبود و معابر باریک شهری نفس مان را در لابلای طناب به هم تنیده ترافیک پایتخت محبوس می کرد، همان طور که تصوری هم از سراهای محلات و خانه های سلامت نداشتیم. گاهی اوج خواسته مان این بود که یک بار طی شبانه روز زباله های مان سر موعد از درب منازل مان با همان ماشین های ملودی دار جمع آوری شود.»

نزدیک شدن به موعد انتخابات اما همه چیز را عوض کرده است. شاید حامیان آن روز قالیباف فراموش کرده اند سال ۹۵ وقتی قالیباف به مردم تهران وعده داد تا ۱۰۰ کیلومتر مترو را یکساله بسازد، کارشناسان در عملی بودن وعده او شک داشتند. پایان سال 95 اما حقیقی بودن سخنان وی را اثبات کرد. شاید فراموش کرده اند قالیباف در حالی طی تنها 3 سال، 60 درصد برج میلاد را ساخت که پیش از او  تکمیل 40 درصد آن، ۱۵ سال طول کشیده بود. ساخت تونل یک کیلومتری رسالت 12 سال طول کشیده بود اما در دوره مدیریت قالیباف بر شهرداری تهران، ۱۲ کیلومتر تنها در دو سال ساخته شد.  انتخاب پل طبیعت به عنوان یکی از پروژ‌ه‌های معماری برتر دنیا و همچنین انتخاب دریاچه شهدای خلیج فارس(چیتگر) به عنوان یکی از 10 پروژه برتر جهان در سال 2015  نیز ظاهراً از یاد دوستان رفته است.

مردم اما فراموشکار نیستند. گواه این مدعا، شیب تند افزایش آرای منفی روحانی طی ماه های تخریب غیراخلاقی قالیباف توسط مین ریزهای گردان تخریب است. حالا رای منفی روحانی در بین مردم به 40 درصد رسیده است. وضعیت به حدی وخیم است که رئیس جمهور پس از نام نویسی در وزارت کشور نیز، از مواجهه با خبرنگاران فرار می کند! در این میان سوال این است که حامیان رسانه ای دولت که طبیعتاً مدعی زدن سنگ مردم بر سینه هستند، چه ترسی از گسترش مدیریت جهادی حاکم بر شهرداری تهران در سراسر کشور دارند؟ آیا انصاف حکم می کند هنوز هم از کسی که می گوید مشکلات اقتصادی تا 100 سال دیگر حل نمی شود، حمایت کرد؟ آیا به راستی شیرینی واصله از کیسه نجومی بگیران دولتی اینقدر شیرین است که بتوان به خاطر آن، پای بر گرده مردم فشرد و آینده اقتصادی کشور را با مخاطره مواجه نمود؟ جواب این سوالات البته مبهم نیست. با این حال مردم در انتخابات به عمل و کارنامه رای خواهند داد، نه به حرافی و تخریب!