به گزارش دیدبان،وضعیت اقتصاد کشور وخیم است و این مسئله نیازی به شرح و تفصیل ندارد. در این زمینه اتفاقاً اتفاق نظر قابل توجهیی بین منتقدان و حامیان داخلی و خارجی حسن روحانی وجود دارد. دولت طی 4 سال گذشته هر آنچه در چنته داشته رو کرده است و حسن روحانی نیز حالا پس از ثبت نام در رقابت های انتخاباتی گفته است: «از امروز به بعد حفظ برجام یکی از مهمترین مسایل سیاسی، داخلی و اقتصادی ایران خواهد بود. هووهایی که بارها به قصد کشتن این فرزند یعنی برجام تصمیم گرفته بودند نمی‌توانند سرپرست خوبی برای آن باشند. بلکه همانهایی که تمام تلاش شبانه‌روزی خود را برای این توافق کردند باید مسیر را تا آخرین قدم ادامه دهند.» این یعنی آنکه با تداوم دولت روحانی قرار نیست اتفاق خاص دیگری در اقتصاد ایران بیفتد. ملموس ترین اتفاقات قابل پیش بینی در صورت تداوم دولت کنونی، تداوم تعطیلی دومینووار کارخانجات داخلی و سقوط اقتصاد ایران خواهد بود.
چند روز پیش از این، اندیشکده آمریکایی «گیت استون» طی گزارشی با بررسی سناریوهای پیش روی اقتصاد ایران در دولت آینده نوشته است:«درصورت پیروزی مجدد حسن روحانی اقتصاد ایران فلج باقی می ماند و شکاف بیشترمی شود.» عمیق تر شدن شکاف در اقتصاد ایران اما ممکن است دیگر قابل ترمیم نباشد. دولتمردان در توجیه ناکارآمدی خود می گویند باید از خارج مدیر وارد کنیم! همزمان، رهبر فرزانه انقلاب در اجتماع پرشور زائران و مجاوران حرم رضوی در ابتدای سال جاری، یگانه راه خروج از بن بست اقتصادی کنونی را مدیریت قوی در عرصه اقتصاد معرفی کرده اند. کنار هم گذاشتن این واقعیات داخلی و خارجی، تردیدی در لزوم عبور از مدیریت خسته و درمانده دولت کنونی باقی نمی گذارد.
الزامات مدیریت مورد نیاز برای وضعیت کنونی کشور اما چیست؟ رهبر فرزانه انقلاب طی سخنان خود در حرم مطهر رضوی در همین زمینه تاکید می کنند:«عزت ملی، امنیت ملی، اقتدار ملی، پیشرفت همه‌جانبه چه جور به دست می‌آید؟ من عرض می‌کنم بدون اینکه کشور یک اقتصاد قوی داشته باشد، اینها به دست نمی‌آید. نیاز ما اقتصاد قوی، تولید قوی، همراه با مدیریت قوی است؛ نیازمان این است: یک اقتصاد قوی و مطمئن و متکی به خود که دستمان به‌سمت دیگران دراز نباشد، بتوانیم انتخاب کنیم، بتوانیم حرکت کنیم، بتوانیم اقدام کنیم، بتوانیم روی قیمت نفت اثر بگذاریم، پول ملی را ارزشمند کنیم، قدرت خرید مردم را بالا ببریم؛ بدون یک اقتصاد قوی این‌جوری، نه به یک عزت مستمری خواهیم رسید، نه به یک امنیت مستمری خواهیم رسید؛ این چیزها را باید تأمین کنیم.» تامین تمام موارد ذکرشده در سخنان رهبر انقلاب اما به انتخابات پیش رو و رای مردم وابسته است.
طبیعتاً دولتی که سالی چندین بار توهم عبور از رکود را به عنوانِ واقعیت به مردم معرفی می کند، مرد این میدان نخواهد بود. بر خلاف تصور دولتی ها اما برای حل معضلات کنونی نیازی به واردات مدیر خارجی نداریم. این دولت است که توان کار کردن را ندارد. پتانسیل های متراکم موجود در عرصه مدیریت کشور ابداً کم نیست. دولت اما نه تنها نیازی به کمک گرفتن از این پتانسیل برای حل معضلات نمی بیند، که طی چند ماه گذشته توسط حامیان رسانه ای خود یکی از همین مدیران پرکار و ساکت را هدف چرحجم ترین تخریب های شخصیتی قرار داده است. حادثه دلخراش پلاسکو، درواقع شروع رقابت های انتخاباتی تیم رسانه ای حامی دولت با محمدباقر قالیباف بود. روحانی همانطور که پس از ثبت نام گفته است ترجیح می دهد حتی به قیمت نابودی اقتصاد کشور، تنها به حفظ برجام بیندیشد.
طبیعتاً در چنین شرایطی، نابود کردن و ترور شخصیتی یکی از مهم ترین رقبای روحانی نیز، کار سهلی خواهد بود. کاردانی و کارآمدی محمدباقر قالیباف اما به حدی هست که حریفان سیاسی وی نیز-حتی به قیمت اخراج از حزب متبوع خود- به تداوم مدیریتش بر شهرداری تهران رای بدهند. قالیباف همواره همزمان با شروع پروژه های بزرگ تهران در 12 سال گذشته، روزشمار افتتاح را نیز پیش چشم مردم نصب کرده، هیچ وعده بر زمین مانده ای از خود باقی نگذاشته است. بر همین اساس است که در نخستین مصاحبه مطبوعاتی خود پس از اعلام کاندیداتوری و نام نویسی نیز، با جدیت از وعده های بیانیه انتخاباتی اش دفاع کرده، می گوید:« وقتی فردی با بیش از سی سال سابقه مدیریت اجرایی که به همه تعهداتی که داده پایبند بوده، با قاطعیت اعلام می‌کند که بعد از 4 سال درآمد کشور را دو برابر و نیم می‌کند یا 5 میلیون شغل ایجاد خواهد کرد، مطمئناً سالها مطالعه و برنامه‌ریزی و سابقه مدیریتی پشت این حرف وجود دارد.»
شهردار تهران، مرد عمل است و این مهم را بارها و بارها اثبات کرده است. سال ۹۵ وقتی قالیباف به مردم تهران وعده داد تا ۱۰۰ کیلومتر مترو را یکساله بسازد، کارشناسان در عملی بودن وعده او شک داشتند. پایان سال 95 اما حقیقی بودن سخنان وی را اثبات کرد. شاهکارهای قالیباف در عرصه مدیریت جهادی البته به همین محدود نمی شود. قالیباف در حالی طی تنها 3 سال، 60 درصد برج میلاد را ساخت که پیش از او تکمیل 40 درصد آن، ۱۵ سال طول کشیده بود. ساخت تونل یک کیلومتری رسالت 12 سال طول کشیده بود اما در دوره مدیریت قالیباف بر شهرداری تهران، ۱۲ کیلومتر تنها در دو سال ساخته شد. حامیان دولت البته از این واقعیات روشن، بی اطلاع نیستند. توسعه ورزش شهروندی، پروژه های بلند پروازانه مانند تونل توحید، نیایش و صدر، افتتاح اولین آبنمای موزیکال کشور، افتتتاح سینما آزادی به عنوان بهار سینمای ایران، دریاچه چیتگر، پارک پرندگان و دهها و صدها پروژه ی عمرانی، خدماتی، فرهنگی دیگر و مواردی متعدد از این دست، تنها بخشی از مستندات کارا بودن مدیریت وی به حساب می آید.
با این حال، حامیان دولت گویی همچون مدیران دولتی به دنبال وارد کردن مدیر از خارج هستند که چنین بی رحمانه بر یکی از بارزترین الگوهای مدیریت جهادی کشور می تازند. سطح بی اخلاقی حامیان رسانه ای دولت در مواجهه با مدیران خدوم کشور، در عین کتمان وعده های 100 روزه و برجامی را اما مردم بهتر از هر کارشناسی درک می کنند. گواه این مدعا، افزایش مداوم رای منفی روحانی در مقطع پس از رخ دادن فاجعه پلاسکو تا کنون است. این یعنی آنکه همزمان با تخریب سازمان یافته مهم ترین رقیب بالقوه روحانی از نظر حامیان رسانه ای دولت، طی چند ماه گذشته، تمامی این تلاش ها نتیجه ای معکوس داده است. درصد آرای منفی روحانی از ان زمان تا کنون با رشد 10 درصدی، از عدد 30 به 40 درصد جهش کرده است.
همزمان، جناب رئیس جمهور در نشست خبری به خبرنگار سی سی تی وی چین نیز می گوید: «اولاً بنده نگفته‌ام کلید همه مشکلات کشور حل موضوع هسته‌ای است، کلید حل مشکلات کشور عقل، تدبیر، تلاش و کوشش همگانی است و همه باید دست به دست هم دهیم تا مشکلات را حل کنیم.» بر این اساس می توان اینگونه نتیجه گرفت که با تلاش شبانه روزی حامیان رسانه ای دولت، بحمدالله!، صحنه انتخابات هر روز برای افکار عمومی شفاف تر از دیروز می شود. مردم انقلاب نکرده اند تا پس از اخراج مستشاران چشم آبی، حالا پس از 38 سال برخی به فکر واردات مدیر برای مدیریت کشور بیفتند. مدیر قوی در داخل کشور کم نیست و مردم این واقعیت را در صحنه انتخابات به دولت ثابت خواهند کرد.