به گزارش دیدبان، «حسن رشوند» در روزنامه «جوان» نوشت:

 پایان سال، یعنی پایان یک محاسبه، با این تفاوت که این محاسبه تمرینی است برای زمانی که در پیشگاه الهی قرار می‌گیریم و در برابر کرده‌های خویش سر را افراشته و خشنود و راضی با افتخار از بندگی او سخن می‌گوییم یا خدای ناکرده با اعمال بد یا کرده‌های خویش، سرافکنده سر را به زیر انداخته و خجل و شرمنده به امیدی می‌نشینیم که شاید از رهگذر اعمال نیکی که داشته‌ایم، توشه‌ای برای عبور از آن شرایط سخت پیدا شود.
 
سال که به پایان می‌رسد ناخودآگاه این سؤال در ذهن نقش می‌بندد که در طول یک سال تلاش و فعالیت در مسیر اهداف و برنامه‌های پیش‌بینی شده چه اقدامی انجام گرفته و تا چه میزان توفیق حاصل شده است. به تعبیر دیگر پرونده یک سال تلاش همچون پرونده یک عمر زندگی یا برعکس قصورها و کم‌‌کاری‌ها، در پیش چشم رقم می‌خورد و از اعمال و رفتارهای مثبت احساس رضایت و غرور و از اقدامات غلط و ناصواب که برآیند آن خسران و عقب‌ماندگی فردی و اجتماعی است، احساس سرافکندگی می‌کنیم. سالی که گذشت مشحون از غم‌ها و شادی‌ها، توفیق‌ها و عدم توفیق‌ها بود.
 
در حوزه منطقه‌ای، ایران ثابت کرد که یک طرف قوی معادله است و بدون او، شکل‌گیری ترتیبات جدید منطقه‌ای نه تنها سخت، بلکه قریب به محال است. در سالی که گذشت، میلیاردها دلار هزینه سعودی‌ها در لبنان برای تعیین رئیس‌جمهور دلخواه آنها کاری از پیش نبرد و این ایران و حزب‌الله لبنان بودند که توانستند دو و نیم سال خلأ رئیس‌جمهور لبنان را با معرفی گزینه خود و به کرسی نشاندن وی بر مسند رئیس‌جمهوری لبنان به اثبات برسانند و بار دیگر حسرت و داغ ننگ شکست را بر پیشانی آل‌سعود بنشانند. در سالی که گذشت داعش با همه عده و عده و ساز و برگ به عاریت گرفته از اربابان غربی خود و صرف میلیاردها دلار سعودی و برخی شیوخ مرتجع خلیج فارس و  نقشه‌های شوم منطقه‌ای ترکیه و دیگران، نتوانست در صحنه نبرد سوریه و عراق پیروز میدان بیرون آید، بلکه بیشتر آنچه را که در طول پنج سال در این صحنه کسب کرده بود از دست داد. نیروهای مقاومت در سوریه، دومین شهر بزرگ و استراتژیک این کشور یعنی «حلب» را آزاد و داعش و حامیان او را خفیف و سرافکنده کردند. طرفداران منطقه‌ای او نیز معادله جدید قدرت را پذیرفتند و در مقابل معرفی داعش و جبهه النصره به عنوان گروه‌های تروریستی، سر تسلیم فرود آوردند و با همین رویکرد پای میز مذاکره در «آستانه» و «ژنو» حاضر شدند. در عراق نیز با خروج تروریست‌ها از «فلوجه» مسیر آزادسازی موصل هموار شد و ارتش عراق و حشدالشعبی (نیروهای مردمی) نقشه امریکا را به هم ریختند و با یورش به مواضع داعش و گروه‌های تروریستی در موصل، حلقه محاصره آنها را تنگ‌تر کردند و عن‌قریب این ناقوس پیروزی است که در عراق نواختن گرفته است و می‌رود طومار این گروه‌های خانمانسوز را نیز در این کشور برچیند.
 
یک‌سال مقاومت مردم بی‌دفاع یمن در مقابل بمباران بی‌امان سعودی‌ها آن هم با دستان خالی، حکایتی شیرین و غرورآفرین است تا آنجا که در ماه‌های پایانی سال، یمنی که منصور هادی، رئیس‌جمهور فراری این کشور حتی چاشنی و ماسوره سلاح‌های سنگین و سبک این کشور را باز کرده و به عربستان برده بود تا مبادا پس از حمله به این کشور مقاومتی توسط ارتش و انصارالله صورت بگیرد، در این اواخر با شلیک موشک‌هایی با برد دهها و صدها کیلومتری به شهرهای مهمی همچون ریاض و جده عربستان، ترس را به جان دیوانه‌های سفاک سعودی نشاند.
همه این اتفاقات خوب هرچند باعث شهادت عزیزان مدافع حرمی شد که از دست دادن تک‌تک آنها بسیار غم‌انگیز است، ولی وقتی پیروزی‌های به دست آمده در بستر این شهادت‌ها را به نظاره می‌نشینیم، به داشته‌های خود در این میدان می‌بالیم و بر روح بلند آنها که چنین ارمغانی را بر ما ارزانی داشتند، درود می‌فرستیم. امروز اعتراف حتی دشمنان ما همچون «ری تکیه» که با نامه به ترامپ گفته بود «ایرانی‌ها اکنون از خلیج فارس، دریای مدیترانه را مدیریت می‌کنند»، گویای این واقعیت است که در سالی که گذشت، آنچه فرزندان رهبری در عرصه مدیریت نظامی و تحولات منطقه‌ای بلد بودند در طبق اخلاص گذاشتند و به کار بستند تا در پیشگاه ملت‌های ایران و منطقه، امام و رهبری شرمنده نباشند.
 
در حوزه داخلی نیز آنچه مربوط به ملت ایران بود، انجام شد. مردم در مراسم 22 بهمن‌ماه امسال بار دیگر خوش درخشیدند و به تمام توهمات دشمن مبنی بر اینکه ملت ایران به جهت عدم گشایش‌ها از «برجام» و وجود تنگناهای اقتصادی، انگیزه حضور در بزرگداشت سالروز انقلاب اسلامی را ندارند، پاسخ منفی دادند و با حضور گسترده‌تر از سنوات قبل بار دیگر بر بی‌اعتباری آن سخنان و همه یاوه‌گویی‌های تیم جدید کاخ سفید و اقمار منطقه‌ای آن پاسخ محکم دادند.
اما در کنار این پیروزی‌ها و درخشش‌ها، هستند بسیاری از کارهایی که می‌توانست انجام شود، ولی در چم و خم و ندانم‌کاری‌ها یا بی‌انگیزگی‌ها یا خدا ناکرده عدم اعتقاد راسخ به انجام آنها به فراموشی سپرده شد یا بسیار کمرنگ پیگیری گردید و دلخوش به چند رفت و آمد هیئت‌های تجاری و...، اصل موضوع که همانا اقتصاد مقاومتی بود، مورد غفلت قرار گرفت.
 
امسال دو سال است که رهبر فرزانه انقلاب اختصاصاً سال جدید را به «اقتصاد مقاومتی» نامگذاری می‌کنند تا شاید مسئولانی که از سال 1389 که اولین‌بار این واژه به ادبیات اقتصادی و سیاسی جامعه ایران توسط معظم‌له وارد شد، واکنش مثبت نشان دهند و به وظیفه خود در این مسیر عمل کنند. امسال، سال «اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل» بود، ولی شاهد رشد صددرصدی واردات خودرو‌های لوکس چندصد میلیون تومانی به کشور بودیم، سال اقتصاد مقاومتی بود، ولی صنایع پوشاک ما با واردات بی‌ضابطه و هماهنگ‌ شده در رفت و آمدهای هیئت‌های تجاری ترکیه، به مسلخ رفته و تعطیل شدند و بازار پوشاک ایران را اجناس ترکی و چینی پر کردند. سال اقتصاد مقاومتی بود، ولی شاهد واردات صدها تن از بی‌ارزش‌ترین کالاها مثل نخ‌ و سوزن، سوزن ته‌گرد و... بودیم. سال اقتصاد مقاومتی بود و در کنار حقوق 800 هزار تومانی یک کارگر ساده فلان کارخانه که دلهره تعطیلی کارخانه خود با همین میزان حقوق ناچیز را داشت، شاهد دریافت حقوق‌های نجمومی 57 میلیون تومانی از بیت‌المال بودیم و تازه دیدیم که این جماعت با تعریف سخنگوی محترم دولت ذخیره انقلاب اسلامی هم هستند! سال اقتصاد مقاومتی بود، اما با رشد 7 درصدی ادعایی دولت، 500 هزار نفر به بیکاران کشور افزوده شد و صدها رفتار ناخوشایندی که برای اقتصاد کشور سم مهلک است و هر روز یا به جهت ضعف مدیریت و ندانم‌کاری یا از روی تعمد به جهت رفتارهای سودجویانه قبیله‌ای و فامیل‌سالاری و حرکات اشرافی‌گری در کشور دنبال می‌شود.
 
تصور کنیم امروز، روز واپسین است و پرونده اعمال ما در دست ماست و باید به پیشگاه حضرت حق، گزارش دهیم؛ تا چه میزان امیدوار به عمل و اقداماتی که انجام داده‌ایم، هستیم. در صورت مشاهده غفلت‌ها، چه حسرتی خواهیم خورد از اعمال نیکی که می‌توانستیم انجام دهیم، ولی انجام ندادیم.
اگر از من مسئول سؤال کنند، فرمان ولی خود را در باب اقتصاد مقاومتی چگونه دنبال کردی، چه پاسخی خواهیم داشت؟
امسال که گذشت، ولی از هم‌اکنون به فکر سال آینده باشیم آن هم در شرایطی که باید دو انتخابات برگزار کنیم، نکند باز سال آینده نیز بگذرد و دست بر دست زنیم که افسوس از عملی که انجام دادیم و نباید انجام می‌دادیم یا فلان عمل را بایست انجام می‌دادیم، ولی غفلت کردیم و انجام ندادیم.