به گزارش دیدبان، روزنامه «جوان» در یادداشتی از «بیژن یانچشمه» نوشت:
تلاش نیروهای آتش‌نشان و امدادی نتیجه داد و جان‌باختگان از زیر آوار بیرون کشیده شدند، پلاسکو با آن شلوغی قبل از حادثه و حین حادثه حال به سکوت نزدیک شده است.
آوارها حمل و سر زدن مسئولان به محل حادثه هم تمام شده است، حالا خانواده‌های جان‌باختگان این سانحه در غم عزیزان خود مانده‌اند، غمی که نمی‌توان آن را از یاد برد.
به اذعان بسیاری از مسئولان حوزه‌های امداد و نجات و مدیریت بحران، فضاهای شهری در کشور ما امن نیستند و شهروندان در این فضاها بی‌دفاع مانده‌اند.
حادثه پلاسکو نشان داد که حادثه خبر می‌کند و ما بی‌خبر هستیم. این حادثه و حوادث مشابه نشان داد که ما به وظایف خود در حوزه فردی و جمعی عمل نکردیم و دستگاه‌های مسئول نیز به وظایف محوله عمل نکرده‌اند.
به راستی هر یک از ما چقدر خود را برای مقابله با حوادث آماده کرده‌ایم، چقدر آموزش دیده‌ایم و چقدر توان انجام مانور حین عملیات را داریم؟
مسئولان ما برای شهرهای ناایمن چه کرده‌اند، از کجا باید شروع کرد و چگونه باید به مقابله با حوادث رفت؟
حالا سکوت معنادار پلاسکو نشان از آرامش قبل از طوفان دارد؛ طوفانی که هر لحظه آبستن حادثه دیگری است در گوشه و کنار این شهر و آن شهر و جای جای این کشور حادثه‌خیز.
در حقیقت چرایی حوادث برای ما درس عبرتی به همراه نداشت، بر این اساس پس از آرامش باز هم گرفتار طوفانی مخرب‌تر خواهیم شد؛ چرا که حادثه در کمین است.
عکس‌ها گرفته و حرف‌ها بیان شد. حالا چه زمانی باید شروع کنیم و به ایمنی و ضوابط و مقررات برای حفظ جان و مال خود و دیگران احترام بگذاریم تا کی باید تقصیر و کوتاهی خود و دستگاه‌های مربوط را به دیگران نسبت دهیم؟ تا کی باید نقش بازی کنیم؟ چه زمانی باید نقش حقیقی خود را ایفا کنیم؟ نباید فراموش کرد که حوادث و بحران‌ها در کشور ما به صورت زنجیروار به یکدیگر متصل هستند و اگر حلقه‌ای از این زنجیر نادیده گرفته شود، سایر بخش‌ها و حلقه‌ها از یکدیگر جدا خواهد شد و تلاش‌های صورت گرفته بی‌نتیجه باقی خواهد ماند.
برای یکبار هم که شده از زوایای مختلف به مباحث ایمنی و فنی نگاه کنیم و آن را جدی بگیریم و وارد فاز عملی و عملیاتی بشویم و باور کنیم که کشور ما جزو 10 کشور حادثه‌خیز در جهان است که 35 نوع از بلایای طبیعی و حوادث غیرمترقبه در آن امکان وقوع دارد و در این میان به آنان که به مسائل ایمنی و ضوابط و مقررات احترام می‌گذارند و آن را رعایت می‌کنند به چشم وظیفه‌شناس نگاه کنیم. مسائل را جدی بگیریم که لحظه دیگر حوادث احتمالاً برای من و شما تکرار خواهد شد.
هزینه برای جبران خسارت‌ها را می‌دهیم، ولی برای پیشگیری و مقابله با حوادث هزینه نمی‌کنیم. در کشور چیزی برای کاستن از ایمنی نداریم، دانشگاه و نیروی متخصص داریم و چگونه استفاده کردن و زمان پرداختن به آن را جدی نمی‌گیریم.
چتر ایمنی را بالای سر خود و دیگران باز کنیم تا ایمن زندگی کنیم. هرجا کوتاهی کردیم اول به خود و بعد به دیگران ستم کرده‌ایم. از مسئولان بخواهیم مسئولان هم همت به خرج دهند تا ناایمن گام بر نداریم. ایمنی همچون گنجی است که آینده را پشتیبانی می‌کند، پس از آن غافل نشویم.
منبع: روزنامه جوان