به گزارش دیدبان؛ تا قبل از خرداد 94 شکست های متعدد نظامی به ارتش، نظام  و مردم سوریه تحمیل می شد و شهرها یکی پس از دیگری سقوط می کردند.

طرح آتشفشان دمشق  توسط سعودی ها با موفقیت کلید خورده بود و مجموعه ای از چندین عملیات با هدف کشاندن دامنه درگیری ها به پایتخت، حمله به مراکز و نهادهای امنیتی، ترور برخی وابستگان حکومتی، ایجاد شکاف در بدنه ارتش سوریه و ...به آستانه کاخ ریاست جمهوری رسیده بود. شایعه شد بشار اسد به لاذقیه گریخته و همسر و فرزندانش نیز به روسیه یا ایران منتقل شده اند.

اوضاع تا آنجا وخیم شد که دیوانه ای در لبنان به اسم احمد الاسیر هم قدرت یافته بود و آماده می شد تا با سقوط شهر مرزی القصیر  آتش باروت سوریه  در لبنان را مشتعل کند.

دولت ایران سرخوش مذاکرات هسته ای بود و روسیه نیز سکوت مرگباری را در قبال متحد خود در پیش گرفته بود.  و حزب الله در این شرایط سخت بایستی از بین بد و بدتر یکی را انتخاب می کرد : هجوم سنگین رسانه های عربی به عنوان حامی دیکتاتور و یا سقوط دمشق به عنوان مرکز ثقل مقاومت ، و بدون شک انتخاب گزینه اول بود.

نیروهای نظامی حزب الله برای اولین بار  بصورت مستقیم  به معرکه سوریه وارد شدند  و  شهر استراتژیک  القصیر را آزاد کردند. بعد از آن بود که بشار اسد با تی شرت مشکی در کنار همسرش  اسماء در حال رانندگی در خیابان های دمشق دیده شد.

در حالیکه دیپلمات ها آماده می شدند کار سوریه را در ژنو 2 تمام کنند، پیروزی حزب الله در القصیر، مثل یک دومینو همه توافقات دیپلماتها در ژنو 1 و 2 را نقش برآب کرد. آزادی حلب در  آذر 95، ثمره تغییر استراتژیکی بود که حزب الله در میدان نبرد در خرداد 92 ایجاد کرد.

تا جاییکه امروز پاپ فرانسیس  همدردی عمیق خود را در نامه به بشار اسد با سوریه و ملت این کشور ابراز می کند و از او می خواهد تا سوریه را به عنوان الگویی برای همزیستی مشترک ادیان حفظ کند.
 

و محور دمشق بیروت بغداد و تهران موفقیت های سیاسی و میدانی خود را "تنها" مدیون این موفقیت در عرصه میدانی است.

*محمد ولولی