به گزارش دیدبان،  روزنامه «جوان» در سرمقاله شماره امروز خود به قلم «حسن رشوند» نوشت:

اقداماتی که دولت تدبیر و امید در بحث مذاکرات هسته‌ای در یک سال پیش به ویژه در مذاکرات دوجانبه با طرف امریکایی انجام داد، بی‌شباهت به اقدام دولت کارگزاران در فاصله سال‌های 1368 تا 1372 و قبل از تصویب قانون «داماتو»، نبود. پس از ارتحال حضرت امام(ره)،  جریانی که تصور می‌کرد با خاتمه جنگ می‌تواند کشور را به سمت مذاکره با امریکا سوق دهد، رفتارهایی از خود بروز داد که در همان سال‌ها مورد انتقاد صریح رهبر فرزانه انقلاب که تازه سکان هدایت جامعه را پس از ارتحال حضرت امام(ره) عهده‌دار شده بودند، قرار گرفت. در آن سال‌ها سخن از طرح بازسازی و بهبود رابطه با امریکا و مذاکره مستقیم با امریکا توسط برخی سرپل‌های داخلی مطرح بود و کسانی همچون شعله‌سعدی و دیگران، با مدیریت بخشی از جریان‌ حاکم در دولت وقت، فضای کشور را به بهانه اینکه جنگ تمام شده و کشور بیش از هر زمان دیگر نیازمند بازسازی روابط با امریکا برای شتاب بخشیدن به عرصه سازندگی و پیشرفت است و این مهم از نگاه آنها بدون توافق با کدخدا صورت نخواهد گرفت، بحث مذاکره و توافق با امریکا را در دستور کار قرار دادند و طرف امریکایی هم با طرح «جیمز بیکر» و «لورنس ایگل برگر» مبنی بر خارج کردن ایران از لیست کشورهای حامی تروریسم در سال‌های 1370 تا 1372، قصد داشتند فضای جدیدی را در دولت سازندگی برای پیاده‌سازی برنامه‌های خود در ایران دنبال کنند و درست در همان سال‌ها بود که رهبر معظم انقلاب با هشدار نسبت به رفتار غرب در ایران و طرح این موضوع که غرب به دنبال تهاجم فرهنگی در ایران است و نباید از اقدامات هدفمند دشمن غافل بود، نگاه جامعه را به این موضوع سوق دادند که نباید از اقدامات دشمن غفلت کرد.

در اسفند 1372، دولتمردان سازندگی دیدند که افرادی همچون «مارتین ایندایک» و «آنتونی لیک» برای ایجاد محدودیت‌های جدید و تحریم‌های مضاعف علیه ایران تلاش جدید خود را آغاز کردند و به دنبال آن، در دولت کلینتون در سال 1374 (1995 میلادی)، یک سناتور امریکایی به نام «داماتو» طرحی را در سنا و کنگره امریکا به تصویب رساند که براساس آن، تحریم خرید نفت و هرگونه معامله‌گری و پولی از ایران ممنوعیت انتقال اعتبارات و مبادله ‌ارز، ممنوعیت نقل و انتقال هرگونه دارایی متعلق به ایران و ایرانیان، ممنوعیت صدور پروانه صادرات محدود، ممنوعیت ورود کالاها و خدمات ایرانی به امریکا و محرومیت شرکت‌های امریکایی با شرکت‌هایی که بخشی از سهام آنها امریکایی است، ممنوع شد. در همان مقطع رهبر معظم انقلاب در یک موضع‌گیری روشن و قاطع دو نکته را بیان فرمودند: «1ـ محاصره اقتصادی امریکا، انتقام‌گیری امریکا از ایران از حرکت اسلامی است که برای آنها این حرکت اسلامی مضر است 2 ـ عدم کارایی محاصره اقتصادی و اینکه این محاصره نه تنها نمی‌تواند به این انقلاب و نظام ضربه بزند، بلکه حتی نمی‌تواند جلوی ساطع شدن نور حقیقت این انقلاب را در سراسر جهان بگیرد.

امروز که رفتار امریکایی‌ها را پس از 20سال از تصویب قانون «داماتو» بررسی و مرور می‌کنیم و شرایط امروز و دولت مستقر تدبیر و امید را با دولت کارگزارانی و فرآیندی که در مذاکرات هسته‌ای نهایتاً توافق برجام رقم خورد می‌سنجیم، به درستی می‌بینیم آنچه در آن مقطع اتفاق افتاد و خوش‌بینی‌هایی که دولت کارگزاران در سال‌های 1368 تا 1374 به امریکا داشتند و تصور می‌کردند با مذاکره و کنار آمدن با کدخدا می‌توانند مشکل کشور را حل کنند، امروز نیز در قضیه توافق هسته‌ای و برجام و خوش‌بینی به امریکا و پایبندی آنها به تعهدات در برجام یک‌بار دیگر درست از جایی ضربه خوردیم که قبلاً آن را تجربه کرده بودیم.

حالا این محدودیت‌ها و ممنوعیت‌هایی که امریکایی‌ها علیه ایران اسلامی به تصویب رسانده‌اند، هر نامی می‌خواهد داشته باشد، چه قانون «داماتو» باشد یا به تعبیر دولتی‌های خوشبین قانون ایسا (isa) نام داشته باشد، مهم آن است که تحریم‌های 10ساله امریکا علیه ایران یک‌بار دیگر تمدید شد و سناتورهای امریکایی با یک همگرایی کامل با اعضای کنگره، بدون هیچ مخالفی، تصویب قانونی را در سنا تمدید کردند که براساس آن، حداقل ایران در فروش نفت خام، خدمات بیمه‌ای، مشارکت در سرمایه‌گذاری‌های پتروشیمی و فروش فرآورده‌های پتروشیمی تحریم شده است و از این پس نباید و نمی‌تواند در این حوزه‌ها فعال باشد. حالا حق داریم بگوییم اتفاقی که در سال‌های اولیه دهه 70 رخ داد و رفتاری که امریکایی‌ها در آن سال‌ها نسبت به ایران داشتند، بار دیگر تکرار شد و دولت تدبیر و امید همان مسیر خوش‌بینی را که دولت کارگزاران در آن سال‌ها طی کرد، دنبال نمود و نتیجه نیز همان شد که در آن سال‌ها رقم خورد.

صرف‌نظر از اینکه تمدید قانون ایسا (isa) توسط رئیس‌جمهور مستعجل اوباما امضا بشود یا نشود، باید به این نکته توجه داشت که امریکایی‌ها با احساسات و صداقت میلیون‌ها ایرانی بازی کردند و درست در زمانی که ما یک کیلو بالاتر از سقف آب سنگین تعهد نموده خود برای نگهداری را از کشور خارج می‌کنیم، آنها با بی‌تعهدی تمام و مضحکه قرار دادن یک‌سال مذاکرات فشرده هسته‌ای و توافق انجام شده، قانونی را تمدید کردند که حداقل با این همه خوش‌بینی آقایان، انتظار آن نمی‌رفت. اگرچه تمدید این مصوبه در حال حاضر بر عزم محافظه‌کاران امریکایی برای افزایش فشار بر ایران دلالت دارد، اما دولت ترامپ می‌تواند بدون پاره کردن و پشت پا زدن به برجام که گذشتن از آن برای او بسیار مشکل خواهد بود، تحریم‌های جدیدی را بر پایه همین قانون تمدید شده به کنگره پیشنهاد کند که شاید در داخل نیز برخی بدشان نیاید پس از برجام،‌این مباحث نیز دنبال شود که برنامه موشکی ایران و سخنان برخی مسئولان کشور مبنی بر اینکه ژاپن پس از جنگ با فاصله گرفتن از نظامی‌گری، روند پیشرفت را به طور برق‌آسا دنبال کرد، در همین راستا ارزیابی می‌شود.

بنابراین آنچه پنج‌شنبه گذشته در تمدید قانون ایسا (isa) در زمان استقرار دولت تدبیر و امید اتفاق افتاد با آنچه در تصویب قانون داماتو در دولت کارگزاران در سال 1374 رخ داد، شرایط یکسانی دارد و هر دو حاصل وادادگی و خوش‌بینی است که هر دو دولت در این مقاطع بدان دل بسته بودند و هزینه آن را از جیب ملت پرداخت کرده و می‌کنند.

منبع: روزنامه جوان