اگرچه در طول سالیان بعد تلاش هایی برای طرح شعارهای در قالب «مکتب ایرانی»، شیرینی بازگشت گفتمان انقلاب را تلخ کرد، اما هیچ گاه نتوانست فضای قالب شعارهای انقلاب را محو نماید، و تا به امروز این فضا حاکم بر کشور و الهام بخش به جهان اسلام بوده است.

امروز در آستانه انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، سوالی مهم در برابر علاقمندان انقلاب اسلامی مطرح است، سوالی که بیش از آنکه سیاسیون به آن فکر کنند، دغدغه مندان «تحقق اهداف اسلامی» در مسیر «فرایند انقلاب اسلامی» باید دلمشغول آن باشند.

آیا انتخابات آینده انقلاب را یک گام دیگر به پیش خواهد برد؟ یا آنکه به ۸سال گذشته، یا ۱۶ سال گذشته بازمی گردیم؟؟ در این مقاله مجال تحلیل این سوال مهم نیست، اما اگر نگاهی اجمالی به آرایش های انتخاباتی کشور و دعواهای سیاسی امروز کشور بیاندازیم، جواب امیدوار کننده ای به این سوال نمی یابیم.

دلشمغولی این روزهای سیاسیون بیشتر معطوف به آن است که آرایش های سیاسی بار دیگر بهم نریزد و هر جناحی سهم سنتی خود را ببرد. اگرچه که جریان های سیاسی تجربه دار، شعارهایی ظاهرالصلاح را مطرح خواهند نمود و حتی مدعی «عدالت و پیشرفت» خواهند شد، اما متاسفانه جریان های سیاسی موجود، حتی اگر هم بخواهند بعیداست بتوانند شگفتی جدیدی در احیای آرمان های انقلاب اسلامی داشته باشند. چراکه هیچ تلاشی در این زمینه را شاهد نیستیم و بدنه این جریان ها چنین ظرفیتی را ندارند.

بنظر می رسد جریان های فعال اصولگرا بیشتر به پیروزی و ساماندهی ستادهای انتخاباتی می اندیشند تا گفتمان سازی، و احتمالا حرف و شعاری جدی جز نقد دولت نهم و دهم نداشته باشند، در حالیکه جریان های تکنوکرات تر اصلاح طلب، گفتمانی کاملا نقاد دارند و اصل شعارهای انقلاب را محترمانه

! به چالش می کشند.
لذا اگر از میان جریان حزب الله، شاهد حرکت های جدید با گفتمانی جدی، انقلابی و ناظر بر نیازهای امروز انقلاب نباشیم، این جریان های تکنوکرات خواهند بود که گفتمان ساز می شوند، آنهم در شرایطی که بیداری اسلامی در جهان، امروز بیش از گذشته نیازمند تازه شدن گفتمان انقلاب اسلامی هستند.

تریبون مستضعفین-علی سروش (طلبه سطح عالی و کارشناس ارشد علوم سیاسی)