به گزارش دیدبان به نقل از فارس، «تد گالن» تحلیلگر ارشد اندیشکده «کیتو» در مطلبی که چندی قبل در نشریه «نشنال اینترست» پیرامون «اهداف سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و بیرون آمدن آمریکا از آن به خاطر عدم موفقیت در حفظ  و افزایش امنیت این کشور» منتشر شد، نوشت: تا چندی دیگر و در ماه آوریل ناتو شصت و هفتمین سالگرد تاسیس خود را جشن می‌گیرد. به جای این‌که این رویداد موقعیتی برای بیان جملات کلیشه‌ای درباره اهمیت ائتلاف با دوام برای امنیت آمریکا و جهان باشد، بهتر است این مجال فرصتی برای ارزیابی این‌که آیا ناتو متعهد به حفظ منافع آمریکا بوده است یا خیر، باشد، هر چند که شواهدی فزاینده‌ خلاف این مسئله وجود دارد.

*اروپای قرن 21 با گذشته تفاوت دارد

در ادامه این مطلب با اشاره به تغییر سیاست‌های آمریکا در زمینه پایان دادن به انزوای خود در دهه‌های گذشته و نهایتا اتحاد با قدرت‌های اروپایی و اشاره به برداشت‌های نادرست نظامیان و متولیان اروپایی ناتو و این که آن‌ها بر این باورند هرگونه دگرگونی رویداد بزرگی است و هر موردی در الگویی جدید عمل خواهد نمود، آمده است: این فرضیه کاملا نادرست است و «تغییر» فرآیندی مستمر است. اروپای امروز با اروپای سال 1949 (سال تاسیس ناتو) متفاوت است اما با این وجود محور سازمانی ناتو و بسیاری از مفاد سیاست آمریکا به همان شکل گذشته باقی مانده است.

*پیشی گرفتن تولید ناخالص اروپا از آمریکا

نویسنده عنوان داشت: به جای مشاهده مجموعه‌ای از عدم  وجود روحیه در اروپایی‌ها  و وجود بی‌خانمان‌های جنگ زده، کشورهای اروپا اینک در اتحادیه اروپا با هم متحد شده‌اند و جمعیت و تولید ناخالص ملی آن‌ها از آمریکا نیز پیشی گرفته است. با وجودی که آن‌ها از ناآرامی‌های خاورمیانه و غرولند کردن‌های خرس‌های روسی گاه و بیگاه به دردسر می‌افتند، با این وجود قادرند از پس این مشکلات نیز برآیند.

در ادامه این مطلب با اشاره به دلایل برتری اروپا بر آمریکا نویسنده عنوان کرده این مسئله بدین دلیل است که چون آمریکا کماکان بر نقش رهبری خود در ناتو تاکید دارد در نتیجه این کشور نزدیک به 4 درصد تولید ناخالص ملی خود را در امور نظامی ناتو در اروپا هزینه می‌کند اما این رقم برای اتحادیه اروپا به ندرت به 1.6 درصد می‌رسد. این بار اقتصادی متفاوت یکی از دلایلی است که بر اساس آن ما نیاز داریم تا بررسی جامعی را در زمینه انجام تعهدهای ناتو نسبت به حفظ منافع آمریکا در نظر گیریم.

*گسترش ناتو خطرناک  شده است

از سوی دیگر امنیت محیطی اروپا نیز از زمان ایجاد ناتو به طور قابل توجهی تغییر یافته است. در دهه‌های ابتدایی این ائتلاف، هدف واشنگتن حفظ امنیت شرکای اصلی چون آلمان غربی (سابق)، ایتالیا، فرانسه  و انگلیس بود اما به دنبال سقوط اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، سران آمریکا مصرانه خواهان گسترش ائتلاف تا اروپای مرکزی و حتی اروپای شرقی شدند. اما ائتلاف نظامی امری خطرناک و تهور آمیز است زیرا با توجه به بند پنجم اساسنامه ناتو که بر اساس آن حمله به یک عضو حمله به همه اعضا تصور می‌شود، می‌تواند به سادگی آمریکا را درگیر ستیزی کند که یا کم تاثیر بوده یا هیچ اثری بر امنیت خود این کشور ندارد.  هنگامی‌که همراه با اشتیاق آمریکا، این سازمان حمایت از مونته نگروی کوچک را به عنوان «یک عضو» پذیرفت، پوچی ناتو در قرن بیست و یکم و در فوریه سال 2016 به اوج رسید. این که چه طور کشوری بسیار کوچک چون مونته نگرو قادر به تقویت نظامی و اقتصادی آمریکا است خود هنوز رازی بزرگ به نظر می‌رسد.

*لزوم بررسی خروج آمریکا از ناتو

در خاتمه این مطلب نویسنده ضمن اشاره به ناتوان بودن برخی کشورها چون لیتوانی، لتونی و استونی در دفاع از خود در برابر روسیه و بیان این که ارتش روسیه قادر به نابودی این کشورها  تنها در چند روز است، نوشت: به نظر می‌رسد که نیروهای ناتو  ضرورت تغییر در امور بین‌الملل را درک نمی‌کنند و برایشان‌ «حفظ این ائتلاف» و نه «افزایش امنیت آمریکا» در بالاترین اولویت قرار دارد و البته چنین تفکری را نباید ما بپذیریم. 67 سال زمان برای این‌که سیاستی بدون تغییر باقی بماند مدتی طولانی است و‌ آمریکا در سیاست‌های مرتبطش با ناتو به ویژه در اصلی‌ترین موارد که سنجش «ارتباط و دور اندیشی» است، شکست خورده و مناسب است که بررسی جامعی صورت گرفته و حتی سخت‌ترین گزینه که خروج آمریکا از ناتو می‌باشد، لحاظ گردد.