دیدبان

دو عهد مرحوم پرورش به‌قلم آیت‌الله جوادی آملی

 دو عهد مرحوم پرورش به‌قلم آیت‌الله جوادی آملی

به گزارش دیدبان به نقل از تسنیم ،گزیده‌ای از مطالب ویژه‌نامه مرحوم پرورش  با عنوان "دو عهد مرحوم پرورش" در گفت‌وگو با حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی به‌شرح ذیل می‌باشد:

وجود مبارک امیرمؤمنان امام علی(ع) در وصف عالمان دین دو جا در نهج البلاغه سخن دارد، خدا از عالمان دین تعهد گرفته است که در برابر ظلم ظالمان ساکت ننشینند و در برابر گرسنگی محرومان آرام نگیرند، چنین عالمانی اگر به رسالت خود عمل کردند آن‌گاه مشمول بیان نورانی دیگرِ حضرت که همان «العلماء باقون ما بقی الدهر» است قرار می گیرند.

کسانی که عالمان دین یا شاگردانِ شاگرد علمای دین هستند اگر به این دو عنصر که حضرت علی(ع) در نهج البلاغه به آن ها اشاره کرده عمل کنند، هماهنگ عمل کرده اند و خدای سبحان فرموده «من اوفی بعهده من الله» یعنی خدا هرگز خلف وعده نخواهد کرد.

آقای پرورش در عمر پرفضیلت خود به مردم و نظام خدمت کرد و این برای یک انسان بهترین برکت است. مرحوم پرورش هم در دورانی که رسالت و مأموریت داشت خدمت کرد و هم آن وقتی که وظیفه تبلیغ و تعلیم را به‌عهده داشت، و خدمت بهترین برکت برای آدمی است، انسان مگر چه می‌خواهد؟

آقای پرورش در بعد تربیتی هم به‌واقع مؤثر بودند، ایشان طیف وسیعی از جوانان را در چندین دهه در راه اهداف اسلام و نظام تربیت کردند و خدا را شکر همه این ها برای ایشان ذخیره است.                       

امیدواریم خدای سبحان همه عالمان دین و پیروان علمای دین را مشمول عنایت ویژه خود قرار دهد، ان‌شاءالله مرحوم آقای حاج سید علی اکبر پرورش این عالم بزرگوار و دوستان و عزیزانی که در سایه سخنرانی های ایشان هدایت شدند، مشمول ادعیه زاکیه حضرت ولی عصر(عج) قرار گیرند.

حیات و ممات برای استاد پرورش یکسان است زیرا با خدماتی که ایشان به جامعه علمی و دینی و مخصوصاً پرورش شاگردان و جوانان شایسته انجام داد، هرگز نمی‌میرد و زنده است. امیدوارم خداوند به خانواده محترم، شاگردان و دوستداران آن مرحوم هم توفیق عطا کند تا این چراغ را همچنان روشن نگه دارند.

انتهای پیام/*

 

مرتبط‌ها

راه کاهش ظلم در خانواده افزایش حرمت پدر است

خروجی قرمز حمل سلاح آسان در ایران

خادمیاران رضوی: طلیعه‌ای نو از «آفتاب» فرهنگ شیعی

تحلیلهای رنگین برای عمامه خونین

سبکِ زندگی پرونده‌ساز!

تعداد بالای پرونده در قوه؛ آسیب اجتماعی یا اشکلات ساختاری؟