به گزارش دیدبان به نقل از افکار ، امام على بن ابى طالب علیه السّلام‏  می فرمایند:عفو کردن گناهکارى سزاست که به گناهش اقرار دارد، نه آن که اصرار دارد.

- مبادا برادرت در گسیختن پیوند با تو، از تو در پیوستن آن قویتر باشد و نکند که بر بدى کردن (به تو)، از نیکى کردن (تو به او) نیرومندتر باشد.

- چه زشت است فروتنى هنگام نیاز و درشتى هنگام بى‏ نیازى.

- گسستن از نابخرد، معادل پیوستن به خردمند است.

- بلاى انسان از زبان است.

- زبان درنده است، اگر رها شود عافیت را مى‏ درد.

- از کسى که دل‏هایتان از او نفرت دارد بپرهیزید.

- عافیت، ده بخش است: نه بخش آن در خاموشى گزیدن به جز ذکر خداست و یک بخش آن در وانهادن همنشینى با نابخردان است.

- به حضرت على علیه السّلام گفته شد: آمادگى براى مرگ یعنى چه؟ 
پاسخ داد: انجام واجب‏ها و دورى از حرام‏ها و حفظ کرامت‏ها و دیگر این که پروا نکند که او بر مرگ یا مرگ بر او درآید. به خدا سوگند، پسر ابو طالب پروا ندارد که او بر مرگ یا مرگ بر او درآید.

- خردمند کسى است که باطل را واگذارد.

- شرافتمند کسى است که با ضعیف انصاف ورزد و سعادتمند کسى است که از وعده (عذاب) بترسد.

- نادان بى ‏تجربه کسى است که به عمر اعتماد کند.

- سخاوت، منت نگذاشتن هنگام بخشش است.

- ستون دین، ورع و مایه تباهى دین، طمع است.

- برکت مال در پرداخت زکات است.

- پایدارى ملک، به عدالت است.

- پاداش آخرت، از نعمت دنیا بهتر است.

- مجلس دانش، باغ بهشت است.

- مجلس بزرگواران، دژ (نگهدارنده) سخن است. (یعنى گفته‏ ها را امانت مى‏ شمارند و آنها را فاش نمى‏ کنند.)

پی نوشت:الدرة الباهرة من الأصداف الطاهرة با ترجمه (ط - القدیمة)، ترجمه‏ فارسى، ص18تا21.