به گزارش دیدبان به نقل از نکته آنلاین، گردشگری و میراث فرهنگی هم جنبه اقتصادی و هم جنبه فرهنگی- اجتماعی دارد و باید همه این جوانب مورد توجه قرار گرفته و سهم قابل توجه گردشگری در پر کردن اوقات فراغت و سرگرمی و تفریحات مردم در نظر گرفته شود.

صنعت گردشگری دو بخش را شامل می‌شود که یک بخش به درون و داخل کشور و بخش دیگر به خارج از مرزها باز می‌گردد. در این گزارش سعی شده تا رابطه بین گردشگری و چگونگی گذران اوقات فراغت و تفریحات در داخل کشور پرداخته شود.

کشور ایران سابقه بسیار طولانی در تمدن بشری دارد و چه قبل اسلام و چه پس از ورود اسلام، همیشه پایگاه و مرکز بسیار مهمی در جهان بوده است.

از این تمدن بزرگ آثار بسیار و مکان‌های تاریخی گرانبهایی به جا مانده که هر کدام گویای دوره ای از تاریخ و سرگذشت مردمانی را حکایت می‌کند. معماری اسلامی در کشورمان نیز از شاهکار‌های هنری جهان به حساب آمده که سالانه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان را به خود جلب می‌نماید.

ایران هم تخت جمشید و میرات گرانبهایی از تاریخ چند هزار ساله خود را دارد و هم ارزشمندترین آثار و معماری‌های جهان اسلام را در خود جای داده که نه تنها گردشگران خارجی بلکه هموطنان ما را هم شگفت زده می‌کند.

اما این همه جاذبه‌های گردشگری و میراث فرهنگی در عمل تا چه اندازه توانسته اوقات فراغت و ابزارهای تفریحات برای مردم را فراهم نماید؟

مقصد مسافرت بسیاری از مردم در ایام عید و تعطیلات به سمت همین جاذبه‌های فرهنگی مثل استان‌های اصفهان و شیراز و ...است هرچند که هزینه این سفرها بسیار گزاف و گران خواهد بود و بعضا از مسافرت به کشورهای همسایه پر هزینه‌تر است.

منابع فرهنگی و گردشگری ایران به اندازه ای وسیع است که با همین اوضاع انفعال در این صنعت به گفته رییس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، سهم ایران از کل درآمد جهانی نیم درصد است.

مسعود سلطانی‌فر با اعلام این خبر گفته بود: ایران از درآمد یک هزار و ۲۵۰ میلیارد دلاری گردشگری جهان فقط نیم درصد سهم دارد و در سال ۹۲ از محل ورود ۴.۷ میلیون نفر گردشگر به کشور تنها ۶.۵ میلیارد دلار در آمد داشته است.

وی تامین امکانات برای سرگرمی و پرکردن اوقات فراغت را از اصول برنامه ریزی اقتصادی، اجتماعی و توسعه ای کشور دانسته و گردش مالی در این حوزه را در سال ۲۰۱۳ شش هزار و ۵۰۰ میلیارد دلار عنوان کرده بود.

سلطانی فر به سرگرمی و پرکردن اوقات فراغت مردم اشاره و به شاخصه‌های رضایتمندی مردم از برنامه‌ها و برخورداری از امکانات تفریحی تاکید کرده بود اما واقعیت حاکی از آن است که در سازمان میراث فرهنگی هیچ برنامه منسجمی برای این امر مهم برنامه ریزی نشده است.

امروز بسیار جای تاسف دارد که مردم ایران برای تفریحات به آن سوی مرزها به خصوص کشور ترکیه سرازیر می‌شوند و اگر نگاهی به نوع این مسافرت‌ها بیاندازیم در خواهیم یافت که بسیاری از این مسافران به صورت خانوادگی عازم کشور همسایه شده و گرانی هزینه‌های سفر در داخل را مهمترین عامل برای این کار خود بر می‌شمارند.

در حالی که ایران به لحاظ جاذبه‌های تاریخی، فرهنگی و برخورداری از هویت فرهنگی قدمت چند هزار ساله دارد و در فهرست ۱۰ کشور برتر دنیا است و از سوی دیگر به لحاظ تنوع اقلیمی بین ۱۵ تا ۲۰ کشور جهان قرار دارد اما سهم گردشگری کشورمان تنها نیم درصد از سهم جهانی را به خود اختصاص داده و از این ناگوارتر هر ساله بخش گسترده ای گردشگران داخلی را هم از دست می‌دهد.

بر اساس چشم انداز و در افق ۱۴۰۴ ایران باید میزبان ۲۰ میلیون گردشگر و ۳۰ میلیارد دلار درآمد از این راه باشد که این میزان نشان می‌دهد راه پر پیچ و خمی داریم و باید از تمامی ظرفیت‌ها و امکانات بهره بگیریم.

رسیدن به این چشم انداز در سالهای اخیر نه تنها دور‌تر از دسترس به نظر می‌آید بلکه باید برای مسافران داخلی هم فکری کرد تا دست کم این سرمایه‌های ارزشمند را از دست ندهیم.

گردشگری و میراث فرهنگی هم جنبه اقتصادی و هم جنبه فرهنگی- اجتماعی دارد و باید همه این جوانب مورد توجه قرار گرفته و سهم قابل توجه گردشگری در پر کردن اوقات فراغت و سرگرمی و تفریحات مردم در نظر گرفته شود.