به گزارش دیدبان به نقل از ایران اسلامی، "تنهایی لیلا" و"تعبیر وارونه یک رویا" دو سریالی بودند که قرار بود گرما بخش رسانه ملی در روزهای گرم تابستان باشند. سریال‌هایی با درون مایه‌ی متفاوت ولی فضای روایتگری یکسان. درک و شناخت نادرست از مساله چالش برانگیز این سریال ها و موضوع مطروحه در این دو سریال باعث شد که دست آورد این سریال ها فقط وفقط به سرگرمی و پر کردن لیست پخش برنامه های دو شبکه پر بیننده سیما ختم گردد.

هرچند در این روزهای خشک و بی ثمر صدا وسیما، ساخت و پخش این سریال ها روزنه امید بخشی است؛ روزنه امید بخشی که تنها در مواجهه با سریال هایی بی محتوا و بی اساس کره ای می توان به آن ها دلخوش داشت. یا به قولی حکم همان لنگه کفش‌های کهنه‌ای را دارند که باید در بیابان غنیمت دانست. شاید نگاهی نقادانه به این دو سریال در این مقال نگنجد، اما نیم نگاهی معتدل و واقع نگر ما را به مقصود مورد نظر در خصوص این دو سریال می رساند؛

تنهایی لیلا روایتگر زندگی دختری ثروتمند است که پس از ورود به ایران و رویارویی با یک جوان متولی امام زاده درگیر رابطه عاطفی با او می شود و سرانجام با دست کشیدن از زندگی مرفه خود به وصال او می رسد. محمد یا همان جوان متولی امام زاده که در شرایطی غیر قابل باور ایمان او به محک گذاشته می شود.

سربلند بیرون آمدن او در این محک دلیل وابستگی لیلا به او می شود. این فرد تصویری مخدوش از یک فرد مومن و مذهبی است و به همین دلیل هیچگاه مخاطب جوان این سریال، نمی تواند با او همزادپنداری داشته باشد. حادثه انفجاری اول در این سریال به شدت ضعیف است و به کمک شخصیت پردازی خام آن، مخاطب را به فضای بیرون پرتاپ می کند؛ گویا هدف از ساخت این چنین سریال هایی باورپذیری و همزاد پنداری مخاطبان با مقوله دین وعشق بوده است، اما نامتعارف و نامعقول بودن شخصیت های اصلی فیلم هیچگاه دسترسی به این هدف را امکان پذیر نمی سازد.

اما سریال تعبیر وارونه یک رویا ساخته "فریدون جیرانی" که در ابتدا امر ما را به دیدن یک سریال جاسوسی، جنایی، امنیتی دعوت می کند، در واقع یک ملودرام محض است. این سریال در واقع تعبیر وارونه‌ای از یک وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ارائه می‌کند. سریالی که درون مایه اصلی آن تلاش سرویس های جاسوسی بیگانه برای ترور دانمشندان و کارشناسان هسته ای کشور و مقابله دستگاه های اطلاعاتی کشور با این تلاش ها و خرابکاری هاست.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی تمام سرویس های جاسوسی دنیا قصد رخنه و نفوذ به فضای امنیتی کشور را داشته و دارند و تنها نیرویی که راه نفوذ این هجمه ها را مسدود کرده است؛ سربازان گمنام امام زمان عج تعالی فرج هستند، سربازانی که در تیزهوشی، تخصص، جسارت و شجاعت سرآمد هستند و حافظ جان ومال و ناموس مردم ایران. اما متاسفانه شاهد نمایش ضعیف و ساده لوحانه از این سربازان در فضای رسانه ای کشور هستیم.

«تعبیر وارونه یک رویا» مامور امنیتی را به تصویر می کشد که ساده لوحی وعوامیت از سر و پای او می ریزد و در حساس ترین شرایط درگیر احساسات می شود . نیم نگاهی به فیلم های امنیتی دنیا تا حدودی روشن کننده این موضوع است؛ در «اسکای فال» که فیلمی امنیتی جاسوسی از سری فیلم های جیمز باند است؛ ما شاهد تیزهوشی و تخصص بالای تمامی ماموران امنیتی انگلستان هستیم ، نیروهایی که برای حفظ امنیت کشور و سلامت جان ملکه حاضرند تا از جان خود بگذرند. زکاوت و تخصص این فرد در روایت فیلم حیرت برانگیز است که شاید دلیل آن این باشد که مردم انگلستان همیشه خود را در هاله امنیتی حاصل از جان فشانی این نیروهای فوق بشر بدانند. این در حالی است که ماموران امنیتی نشان داده شده در فیلم های سینمایی و سریال های ایرانی از پس ساده ترین عملیات های جاسوسی برنمی آیند و درگیر مشکلات شخصی وخانوادگی خود هستند و در نهایت خود و دیگران را به کام مرگ می کشانند.

این تنزل در سطح سازمان های امنیتی کشور یا به عمد و یا به دلیل بی خردی و بی بصیریتی مدیران فرهنگی جای بسی تاسف دارد که شاید دلیل آن کم سوادی مدیران فرهنگی ما باشد، که از یک کارگردان ملودرام ساز می خواهند تا یک فیلم امنیتی جاسوسی را به تصویر کشد و بودجه بیت المال را صرف نگاه شخصی یک فرد کنند.

نکته مبهم‌تر این است که چرا هزینه ساخت سریال‌ها و فیلم‌های تلویزیونی متعدد با موضوع انرژی هسته‌ای تا کنون صرف ساخت اثری درخور با محوریت شهدای هسته ای نشده است؟

باید از مسئولان رسانه ملی پرسید اگر هزینه ‌های رفته از جیب بیت المال به ساخت فیلم هایی با محوریت زندگی شهدای هسته ای نظیر شهیدان احمدی روشن ، شهریاری، رضایی نژاد وشهید علی محمدی اختصاص می یافت، اکنون به هدف مطلوبنزدیک تر نبودند؟