به گزارش دیدبان به نقل از ایران اسلامی، اهمیت کتاب و کتابخوانی در نقش تربیت و پرورش فکری از روزهای اول زندگی کودک و در محیط خانه و خانواده شروع می شود و در مراحل تحصیلی به اوج خود می رسد. اگرچه تشویق به مطالعه و کتابخوانی از همان روزهای آغازین خواندن و نوشتن یک کودک می بایست آغاز شود، اما بالا بردن سرانه مطالعه که این روزها دغدغه ی بجای بسیاری از کارشناسان است، تنها یک بعد قضیه است و آنچه در این میان مغفول می ماند، توجه به بعد کیفی کتابخوانی است. باید یاداوری کنیم که مطالعه به دلیل تاثیراتش از ضروریات روح است، بنابر این محتوای کتاب است که تاثیر مستقیم بر روی آگاهی فرد و نحوه پرورش روح و روان او برجای می گذارد.
درست است! این دوست مهربان روی دیگری هم دارد که شاید هیچوقت صحبتی از آن به میان نیامده باشد. یاری که اگر همراهمان شود، خواه ناخواه سبک زندگی و اندیشه ما را به مرور دستخوش تغییر می کند.

مولای متقیان علی (ع) می فرمایند "کتاب غذای روح بشر است"، و این یعنی حداقل به همان میزان که بر روی خوراکمان حساس هستیم و سعی داریم سالم ترین و بهترین نوع آن را انتخاب کنیم، حواسمان به سلامت غذای روح هم باشد. یادمان نرود روح سالم اندیشه ای سلامت دارد و همین نکته، گزینش درست «چه چیزی خواندن» را ضروری می کند.

با وجود اینکه بهترین کتاب، کتابی است که ما را به تفکر وادارد و یا راه و روش روشنی را برایمان مشخص کند، همیشه در طول تاریخ قلم هایی بدون واداشتن خواننده به تفکر، بیهوده بر روی کاغذ رفته اند و امروزه عدم توانایی نظارت، به دلیل گسترش ارتباطات توجه کمتر کسی را به این بیهوده نویسی های پر آسیب جلب می کند.

اگر چه ایجاد فضایی آزاد و رقابتی برای رشد نوشتن با سبک ها و سلایق مختلف فوایدی چون جرات قلم زدن و عرضه را دارد و انگیزه پیشرفت بین نویسندگان در این میان دیده می شود ولی محتوای ارائه شده بسیار اهمیت دارد و باید به یکی از وظایف ارگان های نظارتی چون وزارت ارشاد هم اشاره کرد که بر اساس ظوابط کارشناسی، خود را مقید به رعایت آن ها می دانند و به همین دلیل از نشر بعضی از موضوعات و سبک ها جلوگیری می شود که اهمیت ویژه ای دارد و برای سلامت اجتماعی لازم است.

هرچند که در کتاب های چاپ شده هم نمونه های محتوایی زرد موجود است اما نباید نسبت به ممیزی ها بی اعتماد بود، بلکه حداقل این چاپ شده های زرد فارغ از فضاسازی های شهوت انگیز و دریدگی حیا و غیرت می باشند.
رمان هایی با داستان پردازی ساده اما شخصیت محوری جذاب که مانند اکثر فیلم هایمان وجه غیرواقعی زندگی را به نمایش می گذارند و گاهی حتی مبانی دینی را نادیده می گیرند، نهایتا در ضمیر ناخودآگاه خواننده، سبک زندگی ناصحیح را پرورش می دهند تا روزی که این غیرواقعی ها، واقعیت یک زندگی می شوند چراکه دیگر ذائقه و اندیشه تغییر یافته است.

موضوعات متداول این رمان ها روابط عاشقانه دختر- پسر و عاقبت بخیری دختران فراری است که حتی اگر هم این موارد در حاشیه هم داستان باشند، علاوه بر تصویرسازی ذهنی، احساس نیاز کاذب برای خواننده ایجاد می کنند. البته بسیاری از موضوعات این داستان ها ما را به یاد سریال های شبکه های خارجی فارسی زبان می اندازد و نمی توان تاثیرات عوامل بیرونی بر افکار در قلم را نادیده گرفت.

در این میان، قلم های ضعیف و عامیانه خواننده ی محدودی دارند اما درسایت ها ی اینترنتی با آثار نویسندگانی هم مواجه می شویم که قلم و فکرشان پتانسیلی برای یک داستان شایسته را دارد اما کسی برای هدایت این ذهن با تکاپو و قلم سیال وجود ندارد تا دست این پتانسیل های ناپخته را بگیرد. بنابر این نویسنده ها هم معمولا درگیر مضامین بی هدف و تاثیر فضای فیلم ها و ماجراهای بی محتوا می شوند.
حال این سوال ایجاد می شود که در سال جهاد فرهنگی چرا متخصصین این زمینه به صورت جهادی و بر حسب وظیفه این سایت های پربازدید را نجات نمی دهند و پتانسیل نویسندگان با استعداد جوان را هدایت نمی کنند؟! آیا از اهداف عضو گیری وسیع سایت های ارائه رمان های زرد و تاثیرات عمیق آن بر فرهنگ جامعه اطلاع دارند؟!
شاید یکی از درمان ها ارتباط مستقیم و مستمر گروه های نویسندگان نخبه و ارزشی وابسته به نهاد های مسئول با انجمن این سایت ها باشد!