به گزارش دیدبان به نقل از ایران اسلامی، جایزه نشان شوالیه ملی لیاقت درجه (نظامی) فرانسوی است که برای اولین بار در ۳ دسامبر ۱۹۶۳ توسط جنرال شارل دوگل نام‌گذاری شد. این نشان به تمام نظامیان (فعال و یا غیر فعال) و شهروندان غیر نظامی که لیاقت آن را به دست آوردند اهدا می‌شود. نشان شوالیه همچون هر نشان ملی دیگری در دوره ای با حقوق مشخص همراه بود. اما در این دوران، دیگر ارزش مادی برایش تعیین نشده و به دلیل سملبیک بودن آن، دیگر مشمول دریافت ماهیانه نمی شود.

قرار بود حسین علیزاده آهنگساز و موسیقیدان کشورمان که از سوی دولت فرانسه لایق دریافت این نشان شناحته شده بود با حضور در سفارت فرانسه نشان خود را دریافت کند اما این استاد برجسته با انتشار نامه‌ای سرگشاده از دریافت نشان شوالیه از دولت فرانسه انصراف داد. در بخشی از نامه وی آمده است:

((شاید اگر در دیار ما توجه و درک از هنر والای موسیقی همان طور که نزد مردم است، نزد مسئولان ـ که باید خدمتگزاران تاریخ و فرهنگ و هنر باشند ـ می‌بود، یک هدیه و عنوان غیر خودی این همه انعکاس نداشت.

و اما من ضمن قدردانی از مسئولین کشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنر پرور و هنر دوست ایران، به نام حسین علیزاده قناعت کرده و تا آخر عمر به آن پیشوند و یا پسوندی نخواهم افزود. ))

علیزاده با وجود برخی بی مهری های خودی حاضر نیست به بهانه نشانه ای غیر خودی، دست از قناعتش بردارد. مرسوم است جشن های تقدیر و بزرگداشت از اساتید فرهنگی توسط کشورهایی با تمدن و فرهنگ غنی تر برپا شود و برای تقدیر از یک هنرمند هدیه از دست کسی اهدا شود که در آن هنر پیشکسوت تر و یا حداقل در یک سطح باشد نه اینکه هنرمند هدیه خود را از دست کسی بگیرد که حتی از الفبای آن هنر بی خبر است چه برسد به آنکه یک مقام سیاسی مسئول تجلیل شود.

ضمن اینکه وقتی از هدف واقعی اهدا کنندگان چنین نشان هایی بی خبریم و نمی دانیم که در آینده این نشان قرار است به چه کسی اهدا شود باید در قبول آن تردید کرد. در دوره ای که جایزه صلح نوبل به افرادی اهدا می شود که ملت های دیگر را حتی تهدید به حمله اتمی می کنند! چرا باید آب روی خود را در سرزمینی غیر خودی به امانت بگذاریم. در حالی که هنرمندان، شاعران و برجستگان تاریخ این مرز و بوم با ترفندهای متعدد در مجامع مختلف با حمایت های بعضا مشکوک به نام کشورهای دیگر به ثبت رسیده و یا مدعی هستند چرا با کوته بینی برای آیندگان هنرمندان شوالیه شده به یادگار بگذاریم و پازل انتساب مشاهیر کشور به خارج را تکمیل کنیم؟

علیزاده در نامه اش تاکید دارد که هنر فراتر از هر مرزی، حکایتی است آشنا برای هر انسان و پیام‌آور عشق، صلح، دوستی، برادری و برابر است و نقشی است که تا ابد برای هر دلی که در هر دیاری می تپد می ماند. علیزاده با این اقدام نمادینش در برابر نشانی نمادین به همه ما درسی بزرگ داد؛ درس قدرشناسی!
درسی که به واقع با اهمیت تر از شوالیه شدن یا نشدن است.