به گزارش دیدبان به نقل از رویش، با اشک دیده و دل تارریخ را که ورق می زنیم، صفحاتی هست که بیش از همه می درخشد. صفحاتی که نشان از غیرت و مردانگی دارد، نشان از دلدادگی به اسلام و ولایت و میهن. صفحاتی که درخشش آن طلایی نیست که لاله گون است. 25 آبان 1361 برگی از این صفحات درخشان است که صلابت و مقاومت اصفهان را به رخ دنیاپرستان کشاند.
مقام معظم رهبری: «من لازم می دانم در زمینه –مناقب اصفهان، مناقب مردم اصفهان- چند جمله ای عرض کنم ؛اینها شناسنامه ی این مردم مؤمن و غیرتمند و ایستاده ی پای کار به حساب می آید. مردم اصفهان در یک روز سیصد و هفتاد شهید را تشییع کردند وخم به ابرو نیاوردند. بماند که همان روز اعزام به جبهه داشتند، پشتیبانی داشتند وحرکت کردند. این خیلی مهم است، در آبان سال 1361 که در یک روز سیصد و هفتاد شهید در اصفهان تشییع شد. تعداد شهدای اصفهان در همان ماه بیش از هزار نفر است .»
آنگاه که تابوت های غرق شقایقتان بر روی دست اهالی شهر می گشت و چشم های مادرانتان غرق شوقی بی پایان می شد، آنگاه که بار امانت دوشت را بر روی دوشهایمان نهادی و شایسته مقام «عند ربهم یرزقون» گردیدی، شاید هیچ کس تصور این را نمی کرد که روزی قرار روزگار به نحوی بشود که تو را تنها در لابلای تاریخ بتوان جستجو کرد و اهالی این سرزمین اگر کمی هنوز معرفت برایشان باقی مانده باشد سری هم به مزارتان خواهند زد و شست و شویی به غبار مزارتان خواهند داد.
در این سرزمین انسان ها زندگی می کنند، انسانی که معمولاً فراموش کار است و در حق نفس خویش ظالم؛ انسانی که هر چه می گذرد غبار زمان بر روی خاطرات تلخ و شیرین اش را خواهند گرفت و آنچنان غرق در مهلکه های دنیایی می گردد که یادش می رود برای رسیدن به امنیت، آسایش، اخلاق و آرامش امروزش چه کسانی، چه خون دل هایی خورده اند؟ البته شاید این موضوع در بین عوام جامعه کمتر نمایان باشد چرا که آنان خود قلم به دستان تاریختند، قلم به دستانی که با همت همانان تاریخ ایران درخشان گردید و شاید امروز گله ما بیشتر از خواص جامعه باشد آنان که بر مسندهای قدرت، سیاست، اقتصاد و فرهنگ جا خوش کرده اند و دلشان را به امضای نامه های اداری شان خوش کرده اند...
اصفهان شهر شهیدپرور ایران، شهری که در چنین روزی 370 شهید را یک جا تشییع کرد، امروز امنیت، اخلاق، آسایش، فرهنگ و همه هویت اش به دست همین عوام و خواصی است که اگر کمی دیرتر بخواهند چشمانشان را به روی حقایق تلخ و زیرپوستی شهر بگشاید معلوم نخواهد شد که فرهنگ شهادت، جهاد و مبارزه با شیاطین داخلی و خارجی چطور به نسل های آینده سینه به سینه، چهره به چهره و زبان به زبان خواهد رسید.
اصفهان، شهر شجاعت و مردانگی بود و هست و امروز جوانان همین شهر و دیار اگر کمی بیشتر مورد تفوق، توجه و محبت بالادستی ها قرار می گرفتند و کمی به جوانشان و روحیه شهادت طلبی شان بها داده می شد تضمین آینده خودشان و کشورشان قطعی بود؛ هر چند که امروز نیز جوانان و نوجوانان این سرزمین همگی پر از عاطفه، شور و احساس برای دفاع از میهن، ناموس و امنیتشان هستند چرا که آنان سرشار از احساسات لطیف، پاک و قابل تقدسند اما به راستی اعتقاداتشان نیز مانند احساساتشان محکم و پابرجاست یا با گردبادی بیابانی همه چیزشان را از دست خواهند داد؟ مسئله اینجاست که همه ما خوب هستیم و دلمان می خواهد خوب باشیم اما شاید راه و رسم خوبی را کمی اشتباه یاد گرفته ایم و یادمان داده اند و در این اشتباه همه بزرگان جامعه شریکند و و وای بر حال آنکه بتوانند کاری انجام دهند و به خاطر منافع شخصی شان نخواهد کاری انجام دهند...
اصفهان، شهر شجاعت و مردانگی بوده و هست و جهانیان بدانند که اگر باری دیگر پای دفاع از مقدسات، ناموس و خاک وطن به میان آید دلاورمردی و شهامت و رشادت اصفهان و اصفهانی به مانند گذشته، همچون خورشید بر تارک ایران اسلامی خواهد درخشید...
کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته
همه ما مسئولیم، همه ما مسئولیم، چه آنانکه پشت میزی نشسته اند و چه آنانکه در آرزوی میزی نشسته اند...
مقام معظم رهبری می فرمایند: منظور من از بصیرت این نیست که کسانی مثل مقداد چشمشان به دهان مولایشان باشد و گوش به فرمان ولیشان! منظور من از فرد با بصیرت، افرادی مثل مالک اشتر هست که امیرالمؤمنین(ع) در وصفش می فرمایند: «مالک به گونه ای است که اگر در بیابانی باشد و دور از مولایش و مشکلی برایش پیش بیاید دقیقاً کاری را می کند که اگر نزد مولایش بود، مولایش همان کار را امر می کرد.»
به راستی مالک اشتران جامعه امروز ما چند نفر هستند؟
