به گزارش دیدبان به نقل از فرهنگ، پرویز پرستویی در دوره تازه فعالیتش در کنار بازیگری کوشیده در تولید یک سری آثار سینمایی هم مشارکت داشته باشد؛ از "سیزده59" که کوشید در آن نگاهی نه چندان تازه به دفاع مقدس را به نمایش بگذارد تا "من و زیبا" که اثری در خدمت عاشورا به شمار می رفت و حتی فیلمی توقیفی به نام "خرس" که با توجه به مضمون ساختارشکنانه اش بعید است حالا حالاها روی پرده برود.
اما روند تهیه کنندگی پرستویی وقتی شکلی جدی به خود گرفت که او سال قبل در تولید "بیداری در سه روز" و "شب بیرون" مشارکت کرد؛ فیلمهایی آوانگارد و به شدت فرم گرا که نمایش یکی از آنها در گروه "هنروتجربه" مخاطبان را چنان که باید راضی نکرده است.
فیلمی که در آن با همبازی اش در "مهمان داریم" و "امروز" یعنی سهیلا گلستانی همبازی بود و همین عاملی می شد برای اینکه پرستویی تهیه اولین فیلم این بازیگر زن در سینما را برعهده بگیرد؛ فیلمی با عنوان "دو" که اخیرا فیلمبرداری اش به اتمام رسید و هایده صفی یاری تدوین اش را برعهده گرفته است.
تنها نگاهی به فهرست عوامل "دو" کافی است تا دریابیم این فیلم نیز به مانند "بیداری برای سه روز" اثری است کاملا تجربی. فیلمی که حتی خلاصه داستان آن که چنین جملاتی است "بهای هر لحظه وجد را باید با رنج درون پرداخت، به نسبتی سخت و لرز آور به میزان آن وجد؛ بهای هر ساعت دلپذیر را با سختی دل گزای سال ها، پشیزهای تلخ و پر رشک. خزانه های سرشار از اشک." نیز نشان از نگاه شبه روشنفکرانه کارگردان اثر دارد.
پرویز پرستویی و مهتاب نصیرپور بازیگران اصلی "دو" هستند؛ فیلمبرداری کار را هم پیمان شادمانفر برعهده داشته که سابقه تصویربرداری آثاری با درونمایه سینمای فرم گرا نظیر "آسمان زرد کم عمق" و "سایه روشن" را داشته است.
به شدت ساده و به شدت عجیب و غریب
اما از همه اینها که بگذریم مهمترین و شاید متفاوت ترین وجه "دو" حضور کارگردانانی نظیر محمدعلی سجادی و اُرد زند به عنوان بازیگران فیلم است.
سجادی کارگردان قدیمی سینمای ایران که آثار بسیاری با درونمایه معمایی-جنایی خلق کرده در گفتگو با فرهنگ نیوز درباره دلیل حضورش به عنوان بازیگر این اثر گفت: به هر حال پرویز پرستویی از رفقای قدیمی من است و ایشان که تهیه کننده "دو" هستند از من دعوت کردند که در فیلم بازی کنم؛ من هم به بهانه رفاقت قبول کردم.
سجادی درباره کیفیت حضورش در "دو" گفت: "دو" کاری است به لحاظ داستانی به شدت ساده و به شدت عجیب و غریب. حضورم در کار در حد چند جلسه کوتاه بود اما در همین چند جلسه نیز دورنمایی مفید از کار یافتم.
نمایشی از روزمرگی در دل رئالیسم
کارگردان آثاری چون "مخمصه" ادامه داد: فیلم نگاهی دارد به روزمرگیهای زندگی آدمی در روزگار فعلی و نوعی رئالیته یا واقع گرایی در فیلم وجود دارد که کمتر مشابهش را دیده ایم. کارگردان فیلم سهیلا گلستانی کوشیده با استفاده یک سری پرسوناژ مکمل در کنار شخصیت های اصلی شرایط نمایشی کامل از این روزمرگی را ارائه کند.
سجادی درباره اینکه آیا کاراکترش در فیلم برمبنای وجه کارگردانی اش در سینما بنیان گذارده شده اظهار داشت: نه، اتفاقاً کاراکترم هیچ شباهتی به خودِ واقعی ام ندارد و فرسنگها دورتر است از تصویری که به عنوان کارگردان از خودم سراغ دارم.
خودم را در اختیار کارگردان گذاشتم
این کارگردان درباره تفاوتهای بازیگری و کارگردانی و اینکه آیا به عنوان کسی که تجربه کارگردانی داشته به سهیلا گلستانی کارگردان اثر کمک کرده یا نه گفت: به هر حال سابقه سالها کارگردانی این باور را به من القا کرده که یا نباید به عنوان بازیگر با کارگردانی کار کرد یا اینکه به ایده های کارگردان احترام گذاشت. در برخورد با کارگردان "دو" نیز سعی کردم خودم را در اختیار او بگذارم تا همان طور که ایده آلش است نماها را شکل دهد.
وی ادامه داد: البته این اولین تجربه بازیگری من نبود و در سالهای قبلتر نیز این تجربه را داشتم و البته که این تجربه ها هیچ گاه جدی نبوده است اما "دو" میتواند یک تجربه کاملا جدی بازیگری برایم به شمار رود.
تجربه ای که می تواند جذاب باشد؟!
محمدعلی سجادی در پایان گفتگوی خود با فرهنگ نیوز از تجربه ای می گوید که "دو" آن را پیش روی مخاطب قرار داده؛ تجربه تماشای روزمرگیهایی که شاید برای مخاطب جذاب باشد چون خودش را در آن می بیند. حال باید منتظر نمایش فیلم در جشنواره فیلم فجر و احتمالاً بخش فیلم اولی ها ماند و دید آیا واقعا این تجربه جذابیت برانگیز است؟