به گزارش دیدبان به نقل از افکار ، در این مورد «میمون بن شیبان»- که از علاقمندان «عثمان» بود- آورده است که:
در سفرى، ما به همراه على علیه السّلام بودیم که به سرزمین کربلا رسیدیم. هنگامى که به آنجا رسیدیم، آن حضرت بر تل خاکى نشست و فرمود:
«یقتل فی هذا الموضع شهداء الا شهداء.»
در این سرزمین برترین شهیدان سر بر بستر شهادت مى‏ گذارند.
در همان نقطه ‏اى که آن حضرت با بیان این جمله از آینده خبر داد، استخوان حیوانى افتاده بود؛ من به غلام خویش گفتم: این استخوان را برگیر و در آنجایى که امیر مؤمنان نشسته است، پس از برخاستن او به عنوان نشانه نصب کن.
او چنین کرد و ما از آنجا گذشتیم و رفتیم، روزگارى از آن جریان گذشته بود که سالار شایستگان در پهن دشت نینوا به شهادت رسید و من به همراه غلام خویش به آنجا رفتم و با شگفتى بسیار دیدم آرى پیکر مقدس حسین علیه السّلام در همان نقطه‏ اى که آن روز امیر مؤمنان پیشگویى فرمود و ما علامت گذاشتیم بر خاک افتاده و پیکرهاى به خون خفته یارانش بر گرد آن حضرت بر روى خاک شهادتگاه پراکنده ‏اند.
«ابو عباس حمیرى» آورده است که: مردى از «عبد القیس» که برادرش در اردوگاه حسین علیه السّلام بود و به افتخار شهادت نایل آمد، چنین مى‏ گفت:
یا فرو قومى فاندبى خیر البریة فی القبور و ابکى الشهید بعبرة من فیض دمع ذى درور
هان اى «فرو»! برخیز و بر بهترین‏هاى روزگاران ناله سر ده، و بر پیشواى آزادگى از دیدگان براى همیشه سیلاب اشک روان ساز. بر حسین عزیز از پرده دل ناله و شیون سر ده، چرا که حرامیان خون پیشواى معصوم امت را در ماه حرام بر زمین ریختند.
پی نوشت:در سوگ امیر آزادى ( ترجمه مثیر الأحزان )، ص۲۷۹ .