در شماره ي نخست، با اشاراتي گذرا به بحران هستي شناختي و روش شناختي که پس از پايان جنگ سرد و فروپاشي اتحاد جماهير شوروي، گريبانگير مطالعات روابط بين الملل شد؛ زمينه اي ظهور پارادايم نظري جديدي که «برسازي» نام گرفت را از دل منازعات ميان دو سر طيف نظريه هاي کلاسيک (واقع گرايي و آرمان گرايي) از نظر گذرانديم. گفتيم که «نظريه سازه انگاري» با روايت تازه اي که از امر واقع و نسبت آن با کاوش هاي ذهني کنشگران ارائه داد، توانست دامان خود را از تقليل روش شناختي موجود در نظريه هاي واقع گرا و آرمانگرا  -  که يکي دعوي آن داشت که امر واقع را به تمامه، از معناي ذهني جدا سازد و ديگري به بهاي کاوش در فرآيندهاي ذهني و تفسيري، واقعيت را ناديده مي گرفت -  برکنار دارد و با دستيابي به انسجام روشي مطلوب، خود را به منزله¬ي نظريه اي «ميانه» معرفي کند. اين پارادايم جديد، چارچوب تحليلي تازه-اي را در اختيار پژوهشگران روابط بين الملل قرار مي داد تا با استفاده از آن بتوانند، ارتباطي سازه انگارانه ميان عينيت هاي اجتماعي (نهادها، ساختارها، دولتها و...) و ذهينيت  تفسيرگران بر قرار سازند. سپس با رجوع به ريشه هاي تاريخي ايده ي «تحريم»، پايه هاي آن را در مناسبات «عصر امپرياليسم» جستجو کرديم و فروپاشي نظم و تعادل ميان دولتها در گستره ي بين المللي را همزمان با شکل گيري صورت بندي جديدي از روابط که ذيل دوگانه ي «وابستگي -  عقب ماندگي» قابل ارزيابي است، به مثابه پشتوانه ي نظري، تاريخي «تحريم» قلمداد کرديم. از آنجا به پرسش اصلي خودمان رسيديم و سوال کرديم که اگر ايده ي تحريم بر پايه ي چنان نظم تاريخي استوار است، تداوم آن در شرايطي که اثر چنداني از بقاياي عصرامپراطوري ديده نمي شود، چه شکلي خواهد داشت؟ در ادامه عنوان کرديم که از آنجايي که شاکله ي موضوع پرسش ما حائز جامعيت «سه وجهي» است و وضعيت عيني و ساختار معنايي دولت (دولتهاي) تحريم  کننده و تحريم شونده و نيز برهم کنش اين دو طرف بر يکديگر را شامل مي شود لذا؛ (با نظر به مباحث روش شناختي طرح شده در صدر يادداشت) هيچ چارچوب تحليلي، گويايي پارادايم «سازه انگاري» براي دستيابي به پاسخ جامعي به اين پرسش را دارا نيست. به اين ترتيب توانستيم از «روايي» چارچوب نظري برگزيده ي خودمان (نظريه برسازي) به منظور  بازخواني مواجهه ي کنوني ايران و غرب پيرامون «تحريم» ها دفاع کنيم.