ايده ي «تحريم» به مثابه يک راهبرد نه چندان تازه در روابط سياسي، بر انگاره اي خاص استوار است که مي-توان آن را تسامحاً انگاره ي «وابستگي» ناميد. به بيان ديگر، «مسئله ي تحريم»، ذيل نظم گفتماني خاصي قرار مي گيرد که به لحاظ تاريخي، برخاسته از منطق روابط دوره ي خاصي است که برخي مورخان و نظريه پردازان جامعه شناسي تاريخ آن را «عصر امپرياليسم» ناميده اند ]5[ خصيصه ي اين عصر به اجمال،  تغيير عميق توازن قدرت ميان دولت ها و امپراطوري هاي وقت به نفع دولتهاي پهنه ي غربي زمين مي باشد. بدون آنکه مجال ورود به زمينه ها ودلايل تاريخي، اجتماعي و فکري چنين رخدادي فراهم باشد، اجمالا اشاره مي کنيم که حاصل اين وضعيت، وابستگي برخي دولتها (عمدتا دولتهاي شرقي) به برخي ديگر (دولتهاي غربي) در همه ابعاد کلمه (از قبيل تراز تجاري، رشد علوم و فناوري، توسعه شهري و...) و متعاقباً پيدايش مفهوم «عقب ماندگي» بود. به اين ترتيب مي توان مدعي شد که  ايده ي تحريم، دقيقا بر همين سکه ي دو رويه ي  (وابستگي  -  عقب ماندگي) استوار شده است.
اما سخن از تحريم آن هم در حالي که دهه اول قرن بيست و يکم ميلادي را نيز پشت سر گذاشته ايم و تقريبا شرايط کنوني از هيچ لحاظي، شباهت معناداري با قرن نوزده و عصر امپرياليسم ندارد؛ سخن ديگري است. سوالي که در اين ميان مطرح خواهد شد اين است که چگونه مي توان از «پايايي» ايده ي تحريم با چنان انگاره هايي، در عصري سخن گفت که «جهاني شدن» و «روابط متقابل» خصيصه ي محوري آن است؟ مطابق با چارچوب نظريه ي برسازي (سازه انگاري)، براي پاسخ به اين سوال، مي بايست به نظام معنايي دولت هاي تحريم کننده از يک سو و دولت تحريم شونده (در اينجا ايران) از سوي ديگر، رجوع کرد و تفسير هريک از طرفين از مسئله را مورد ارزيابي قرار داد. به عبارت ديگر بايد ديد دولت و افکار عمومي در هريک از دو سوي معادله (ايران و غرب) چه برداشتي از تحريم دارند و به اين مسئله چگونه مي نگرند؟ از ياد نخواهيم برد که مطابق پارادايم برسازي  - که چارچوب نظري برگزيده ي ما در اين مقاله است  -   نظام معناشناختي و نمادين، در بافتي از روابط متقابل ذهن و عين (امر واقع) شکل مي گيرد. بنابراين، مطالعه ي امر واقع (اعم از رخدادها، نهادها و ساير مولفه هاي اجتماعي و اقتصادي) نيز بخشي غير قابل چشم پوشي در سازه ي روش شناختي مطالعه ي ما خواهد بود. به اين ترتيب خواهيم توانست درکي جامع از «مسئله ي تحريم» در بافت موقعيتي کنوني ( در قرن بيست و يکم ) به دست آورده و نيز پيرامون چگونگي تحقق و ثمرات آن در مورد خاص تحريم هاي اخير غرب عليه ايران و  -  چنانکه اشاره شد - پيرامون توازن قدرت غرب و ايران بر سر مسئله تحريم ها  - فارغ از جنجالها و پروپاگاند رسانه اي - به برآوردي درست و علمي برسيم.