به گزارش دیدبان به نقل از عیارآنلاین ، حمایت از تولید و اشاره به اهمیت بخش تولید این روزها در راس همه برنامه ها و شعارهای مسئولین خودنمایی می کند اما فعالان بخش تولید این این روزها از همان مشکلاتی رنج می‌برند که سال‌های سال با آن دست به گریبانند.
دبیر انجمن نساجی در این رابطه می گوید: طی ۶ ماه گذشته صنعت کشور با مشکل کمبود نقدینگی روبرو بوده است که این مسأله باعث شده تا کارخانه‌ها نتوانند با تمام ظرفیت خود فعال باشند ..
از سوی دیگر دستورالعمل‌ها و بسته‌های بظاهر حمایتی دولت از بخش تولید نیز همگی به مشکلات دست چندم و کم اثر در رشد صنعت می‌پردازد که تجربه چندین ساله کشور نشان می‌دهد مشکل اصلی بخش تولید و صنعت در کشور ما این قبیل مسائل نبوده است.
حمایت ای قطره‌چکانی دولت از تولید
کارشناسان معتقدند مسائل و مشکلات بیمه‌ای و مالیاتی تولیدکنندگان و مسائلی مانند آن که در لایحه پیشنهادی دولت برای حمایت از تولید نیز بارها بدان تاکید شده اگر چه -در صورت تحقق- گره گشای کار تولید کنندگان خواهد بود اما قادر نیست مشکلات اصلی تولید در کشور را که همان کمبود نقدینگی است حل کند.
به نظر می رسد حمایت‌های قطره چکانی دولت از صنعت مثل برخی معافیت‌های مالیاتی که با دایره گسترده ای احتمالا شامل برخی دلالان و واردکنندگان! هم خواهد شد همچنان ادامه دارد و دولت برنامه جدی و همه‌جانبه نگر برای مهمترین بخش اقتصاد یعنی بخش تولید ندارد.
تنها کسانی به سمت بخش تولید می روند که بدان علاقه‌مند هستند
کارشناسان اقتصادی معتقدند اقداماتی نظیر هموار کردن مسیر تولید، فی نفسه خوب است ولی واقعیت این است که در فضای کنونی اقتصاد ایران تنها کسانی به سمت بخش تولید می روند که بدان علاقه‌مند هستند ولی چون اکثریت مردم و فعالان اقتصادی بدنبال صرفه اقتصادی اند و ریسک پایین و نرخ برگشت سرمایه بالا می خواهند، سراغ فعالیت های غیرمولد و مخرب می روند. چون ریسک تولید بالاست و نرخ بازگشت سرمایه نیز محدود است. مثلا یک فعال اقتصادی اگر قصد راه اندازی یک کارخانه را داشته باشد می داند نرخ بازگشت سرمایه‌اش از ۳۵ درصد بالاتر نمی رود؛ در صورتی که می تواند با یک کار سوداگرانه ۵۰۰ درصد سود کند و این دو فعالیت اصلا باهم قابل مقایسه نیست. حتی اگر صرفه اقتصادی فعالیت‌های مولد با فعالیت‌های غیرمولد مساوی باشد بازهم فعالین اقتصادی به سمت فعالیت های غیرمولد می‌روند چون تولید اساسا کار سختی است.
افشین پروین پور کارشناس مسائل اقتصادی در این رابطه می گوید: دیدگاه غلطی که در بین مسئولان وجود دارد که آنها می دانند که اقتصاد باید تولید محور باشد اما راهکاری که باید انتخاب کنند راهکار غلطی است. گفته می شود اگر مسیر تولید را تسهیل کنیم تا فعالین اقتصادی به سمت تولید بیایند، تولید آسان می شود. در حالی که از زمان پیدایش نفت در اقتصاد ایران میل به تولید از طریق کار کم شده است چون یک ثروت بدون زحمت بدست می آید و گرایش عمومی به این سمت رفته که هر کس یک سهمی از پول نفت بگیرد و خرج کند.
در واقع گرسنگی فشار نیاورده که مردم به سمت تولید بروند. کشور ژاپن تقریبا هیچ منبع خدادادی ندارد و اقتصادش براساس کار و زحمت شکل گرفته است و آنها به سمت تولید محصولات هایتک و ارزش افزوده بالا رفته اند. در حالی که پول نفت در ایران باعث شده است فعالان اقتصادی بیشتر به سمت فعالیت های غیر مولد رو بیاورند. چون پول و منابع مالی وجود داشته است و فعالان اقتصادی هم به دنبال سهم و سود بیشتر بوده اند. در چنین شرایطی بهترین کار فعالیت های غیرمولد مثل سوداگری و واسطه گری است و واسطه گری ریشه در بازارهای موازی تولید دارد.
قدم اول حمایت از تولید؛ بستن مسیر دلالی و سوداگری
عضو سابق شورای عالی مسکن در پاسخ به این سوال که چگونه باید بستر تولید در کشور را مهیا کرد گفت: در قدم اول برای این کار باید مسیر فعالیت های اقتصادی غیر مولد را ببندیم تا این فعالیت ها صرفه اقتصادی نداشته باشد. در کشورهایی که اقتصاد آنها تولید محور است و نرخ بازگشت سرمایه بالا و ارزش افزوده بالایی ایجاد می‌کنند، مسیر بازارهای غیرمولد را بسته اند. این کشورها با ابزار مالیاتی این کار را انجام می‌دهند. وقتی این اتفاق بیفتد ذهن‌ها هم شکوفا می شود و رقابت ایجاد می شود و ارزش افزوده ایجاد می کند. در اقتصاد ایران تولید ایجاد نخواهد شد مگر اینکه جلوی مسیرهای مخرب اقتصاد را بگیریم و مسیر تولید هم باید هموار باشد ولی به لحاظ اولویتی بستن بازارهای غیر مولد تقدم دارد. اگر مسیر تولید را هم هموار نکنیم همین که مسیرهای غیرمولد را ببیندیم، آن مسیر به مرور زمان خودش هموار می شود.
هر جا که دولت دید از فعالیت های مخرب و غیر مولد نظیر دلالی و سوداگری اتفاق می افتد باید از ابزار مالیات استفاده کند تا فعالیت های غیرمولد را از صرفه اقتصادی بیاندازد.
این کارشناس اقتصادی لازمه بی صرفه کردن فعالیت های سوداگرانه در کشور را اشراف کامل حاکمیت بر اقتصاد کشور دانسته و گفت: این مسئله در روایات و قرآن هم هست. در سوره نمل داستان حضرت سلیمان (ص) آمده است که یک حکومت توحیدی باید چهار ویژگی داشته باشد: ۱- حاکم خوب، ۲- مردم خوب، ۳- ساختار سالم، ۴- اشراف حاکمیت بر حکومت.
دولت باید بر اقتصاد کشور اشراف داشته باشد و باید بداند چطور مالیات وضع کند، باید بداند میزان دارایی مردم چقدر است. برای تنظیم اقتصاد نیز هر جا سوداگری وجود داشت مالیات وضع کند و جلوی آن را بگیرد که متاسفانه الان این اشراف را بر فعالیت های اقتصادی به صورت شفاف در کشور نداریم.