به گزارش دیدبان به نقل از سراج24 ، بی‌شک امریکا از جمله معدود کشورهایی است که تاکنون به طور مستقیم و غیرمستقیم با بهانه‌های بشردوستانه، عدالت و آزادی اقدام به جنگ‌افروزی و جنایت در اقصی نقاط جهان کرده است. مروری بر پرونده تجاوزگری امریکا در جنگ‌های جهانی اول و دوم، ژاپن، ویتنام، افغانستان، عراق و...مهر تأییدی بر این ادعاست. جنگ ۲۰ ساله ویتنام از یک سو نمونه روشنی از شکل‌گیری جنبشی مردمی در برابر اشغالگری و ادامه مبارزه تا پیروزی و از سویی دیگر مجموعه ای کامل از جنایت‌های انسانی و زیست‌محیطی در تاریخ جنگ‌های جهان است. جنگی که نتیجه آن شکست قطعی برای امریکا بود؛ و منجر به تلفات انسانی و مالی زیادی برای این کشور شد. جنایات امریکا در ویتنام از یک طرف شامل کشتن و سوزندان، نقص عضو و زندانی کردن هزاران انسان بی‌گناه اعم از نوزاد، کودک، پیر و جوان و در کنار آن هتک حرمت و تجاوز به زنان و شکنجه دادن آن‌ها و حتی از بین بردن حیوانات، جنگل‌ها و محیط‌زیست با بکار بردن انواع سلاح‌های نظامی و شیمیایی بود و از طرف دیگر پس از سال‌ها همچنان عامل به دنیا آمدن کودکانی با معلولیت‌ها و نقص‌های مادرزادی است که نه تنها با ناتوانی‌ها و مشکلات سلامتی فیزیکی دست و پنجه نرم می‌کنند، بلکه ناراحتی‌های روانی نیز گریبان گیرشان است. تورق جنایات امریکا در ویتنام آن هم در مجالی اندک بسیار دشوار است لذا در نوشتار پیشرو که قسمت دوم گزارش جنگ ویتنام است سعی شده تا گوشه‌ای از جنایت‌های این شیطان بزرگ به نمایش گذاشته شود.

آمریکا از سال ۱۹۶۰ کورکورانه به چنبر گرداب جنگ ویتنام گرفتار شد و از سال ۱۹۶۶ به تدریج به اعماق این گرداب فرورفت. تا جایی که در سال ۱۹۶۷، تعداد کل سربازان ویتنامی و آمریکایی و دیگران به ۳.۱ میلیون نفر‌؛ و تا ۱۹۶۸، هواپیماهای آمریکایى بیش از ۱۰۷ هزار حمله به خاک ویتنام شمالی انجام دادند و دو و نیم میلیون تن بمب بر سر مردم بی‌دفاع ریختند.(۱) این در حالی بود که مبارزان به مقاومت خود ادامه می‌دادند و در رأس آن‌ها ویت کنگ ها بودند. آن‌ها جنگی نامتقارن را علیه ارتش مجهز آمریکا بدون داشتن تجهیزات پیشرفته نظامی طراحی و اجرا کردند؛ و به کابوسی برای نظامیان آمریکایی تبدیل شدند تا جایی که نظامیان آمریکا سردرگم و ناتوان از یافتن و مقابله با تاکتیک‌های آن‌ها، به قتل‌عام مردم روستاها روی آوردند. (۲) بسیاری از سربازان آمریکایی دچار امراض روحی شدند. هزاران سرباز آمریکایی شورشی و به مواد مخدر معتاد شدند و از ارتش سرپیچی کرده لباس از تن درمی آوردند(۳) و بیش از ۵۰۰هزار جوان آمریکایی در جریان سربازگیری ارتش برای اعزام به ویتنام از این کشور گریخته و به کانادا و مکزیک فرار کردند. (۱) در همین زمان سربازان آمریکایی قساوت و بی رحمی را علیه «ویت کنگ» تشدید کردند. تجاوز به زنان، شکنجه دادن آن‌ها و کشتن مردم عادی از سال ۱۹۶۷ شدت یافت.کشتار ۱۶ مارس ۱۹۶۸ در «مای لای» بازتاب شدیدی در جهان پیدا کرد. به دستور سرگرد «ویلیام کالی» سربازان لشگر بیست و سوم توپخانه، ۳۴۷ نفر را که افراد مسن، زنان، کودکان و حتی نوزاد بودند قتل‌عام کردند. هر موجود زنده‌ای را از بین بردند و خانه‌های مردم را به آتش کشیدند. (۳) ناتوانی در مقابله با ویت کنگ ها سربازان آمریکایی را وادار به استفاده از سلاح‌های شیمیایی جنگ کرد. آن‌ها برای این که مانع از مخفی شدن سربازان ویت کنگ در زیر شاخ و برگ درختان و بوته‌ها شوند، از مواد دیفولیانت (گردی که برای ریزش برگ گیاهان بکار می‌رود) استفاده کردند. یکی از مشهورترین این مواد "عامل نارنجی" یا ناپالم (بمب‌های آتش‌زا) نام دارد. در سال ۱۹۶۹ به تنهایی 1.034.000 هکتار از جنگل‌ها با استفاده از این عامل نابود شد. "عامل آبی" نیز یکی دیگر از مواد شیمیایی بود که برای نابود کردن محصولات کشاورزی و از بین بردن ذخایز غذایی ویتنام شمالی بر روی محصولات کشاورزی استفاده می‌شد. بین سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۹، این عامل بر روی ۶۸۸ هکتار از زمین‌های کشاورزی، و به خصوص شالیزارها، پاشیده شد. (۴) در مجموع آمریکا نزدیک به هشتاد میلیون لیتر مواد سمی و آتش زا بر فراز جنگل‌ها و مزارع برنج ویتنام پاشید، نیمی از جنگل‌های ویتنام بدین طریق ویران شد. (۳) یک استکان از این ماده خطرناک برای کشتن یک نفر کافی است. درحالی‌که در آن سال‌ها در ویتنام شمالی 16 میلیون جمعیت وجود داشت که برای هر فرد ویتنامی ۵ لیتر از این ماده مورد استفاده قرار گرفت. (۵) بر اساس برآوردها بر اثر این سم‌پاشی‌ها 400 هزار نفر کشته یا ناقص‌العضو شدند و در سال‌های بعدی تا کنون نزدیک به 500 هزار کودک با اختلالات مادرزادی تولد یافته‌اند. (۶)

در اثر کاربرد این سلاح‌های کشنده پژوهش‌هایی انجام شد و منجر به صدور اطلاعیه‌ها و اعتراضات شدیدی گردید. اتحادیه دانشــمندان آمریکا اطلاعیه‌ای درباره جنگ‌های شیمیایی برای وزارت دفاع فرستاد و اظهار داشت: «ایالات متحده، ویتنام را به صورت میدان آزمایش سلاح‌های شــیمیایی و بیولوژیک خویش تبدیل کرده اســت. به اعتراف خود ارتش، داروهای استفاده شده، نابودی درختان میوه، سبزی‌کاری‌ها، گله‌ها و حیوانات اهلی را به همراه داشته است. لیســت داروهای به کار رفته شامل ارسینک سفید، ارسینتهای سدیم و کلســیم، ارسناتهای سرب و منگنز، DNC، DNP که توسط پوست جذب شده و تولید تاولهای دردناکی می‌کند، می‌شود».(۷)

 طبق گزارش کنگره جهانی زنان، تأثیر سلاح‌های سمی بر حدود 20 هزار نفر در۴۶ روستا که غالباً زن، کودک و پیر بودند، منجر به ابتلا به سوختگی، کوری، و اسهال خونی شد. استفاده از گلوله‌های آتش‌زا که پس از انفجار، فسفر ملتهبی ایجاد می‌کرد، صحنه کودکان نیمه‌جانی را پدید آورد که سراسر بدن آن‌ها سوخته بود. (۷)

کاربرد این مواد شیمیایی اثراتی سوء انسانی و زیست‌محیطی دارد که برای سال‌ها باقی می‌ماند. عامل نارنجی و دیوکسین به خصوص برای سلامتی انسان مضرند. آزمایش‌های اخیر بر روی نمونه‌های بافت انسانی (خون، چربی و شیر سینه) از افراد ساکن در بخش‌هایی از ویتنام که این مواد بر آن پاشیده شده است نشان‌. از آن گذشته، به دلیل میزان بالای دیوکسین موجود در شیر مادرانی که در معرض این مواد قرارگرفته‌اند این ماده سمی به نسل بعدی نیز منتقل می‌شود. (۲) این ماده‌های سمی همچنین می‌توانند از طریق چربی‌های حیوانی وارد چرخه غذایی انسان‌ها شده و شمار زیادی را به بیماری‌های مرگبار مبتلا کنند(۶)

برخی از بیماری‌هایی که در اثر این ماده در این افراد مشاهده‌شده از این قرار است: تومور بدخیم بافت نرم، لنفوم غیر هوجگین، بیماری هوجگین، کلرآکنه، سرطان‌های دستگاه تنفسی، سرطان پروستات، تومور بدخیم سلول‌های مغز استخوان، نوروپاتی محیطی، اسپینا بیفیدا، پورفیریا کوتانئا تاردا، زایمان زودهنگام، زایمان جنین مرده، نقص‌های مادرزادی و غیره. (۲)

میلیون‌ها ویتنامی در طول جنگ در معرض عامل نارنجی قرارگرفته‌اند. بر اساس برخی بررسی مقدماتی، برآورد می‌شود که امروزه حدوداً یک میلیون ویتنامی در اثر این ماده دچار معلولیت یا دیگر مشکلات سلامتی هستند؛ بنابراین مطالعات حدوداً 100 هزار از این یک میلیون ویتنامی کودکانی با معلولیت‌ها و نقص‌های مادرزادی هستند.این انسان‌های آسیب‌دیده تنها با ناتوانی‌ها و مشکلات سلامتی فیزیکی دست و پنجه نرم می‌کنند، بلکه ناراحتی‌های روانی نیز گریبان گیرشان است. بسیاری از این کودکان قادر به مدرسه رفتن و والدینشان قادر به کار کردن نیستند. (۲)

استفاده از این مواد شیمیایی سمی همچنین بر روی محیط‌زیست تأثیر تخریبی دارد؛ و در این جنگ منجر به از بین رفتن توازن بوم‌شناختی، نابودی چوب‌ها، حیوانات وحشی و محصولات جنگلی گردیده است. از بین رفتن پوشش جنگلی که به حفظ آب کمک می‌کند منجر به سیل در فصل بارانی و خشکسالی در فصلی خشک شده و تولیدات کشاورزی را تحت تأثیر قرار داده است. بدون پوشش گیاهی خاک سطحی به سادگی شسته می‌شود و همین موضوع مانع از بازسازی پوشش گیاهی ازدست‌رفته می‌گردد. زمین‌های مرتفع همچنان فرسوده می‌شوند و زمین‌های پست مملوء از رسوب می‌شود که همین امر خطر وقوع سیل را افزایش می‌دهد. این اثرات تخریبی همچنان در محیط‌زیست ویتنام باقی است. (۲)

در کنار کاربرد سلاح‌های شیمیایی جنایات دیگری نیز در ویتنام رخ داد. طبق تخمین رهبر بوداییان عضو جبهه آزادی‌بخش ملی، تا اواســط ۱۹۶۳ یعنی دوازده سال قبل از پایان جنگ، 160 هزار نفر کشــته، 700 هزار نفر شــکنجه، 400 هزار نفر زندانی، 31 هزار نفر هتک ناموس و شکم3 هزار نفر دریده شد، 4 هزار نفر را ســوزاندند و استخوان گیج گاه یک هزار نفر را شکســتند. علاوه بر آن ۴۶ روستا به وسیله سلاح‌های شیمیایی مورد حمله واقع‌شده و در اواسط ۱۹۶۲ تقریباً نیمی از روستانشــینان ویتنام جنوبی در «سکونت‌گاه‌های عمومی» نگهداری شده بودند که این رقم در سال بعد، به هفت میلیون نفر رسید.۶۰ درصد از تلفاتی که به وسیله سخنگویان نظامی آمریکا اعلام می‌شد، به هیچ‌وجه با عملیات جنگی ســر و کار نداشت. ساخت «دهکده‌های دولتی» یا «سکونت‌گاه‌های عمومی» با هدف دست نیافتن چریک‌های ویتنامی به غذا، مخفی گاه، کسب اطلاعات و نیروی تازه و هم چنین جداسازی از دهقانان صورت گرفت. حدود ۵۸درصد از کل جمعیت ویتنام در 12 هزار اردوگاه نگهداری شدند که هر یک به وسیله حصارهای خیزران و سیم‌خاردار، سگ‌های محافظ و برجک‌های مسلح محصور شده بود. تعداد آوارگانی که در «سکونت‌گاه‌های عمومی» جا داده شده بودند، پنج میلیون نفر ذکرشده که در این میان فقط 45 هزار نفر، دانش‌آموز بودند. طبق گزارشی که تسلیم کمیسیون بین‌المللی نظارت بر امور ویتنام شده بود، ۶۸۵ نفر از مردم به وسیله سلاح گرم یا شکنجه و یا ناقص‌العضو شده بودند؛ و تنها گوشه‌ای از جنایات جاری در جنگ ویتنام آن چیزی است که باعث شده نزدیک به 100 هزار نفر از کودکان ویتنامی با معلولیت‌ها و نقص‌های مادرزادی باشند.(۸)

بر اساس آمار در طی ۱۶ سال جنگ حدود ۳ میلیون ویتنامی کشته شدند. تلفات ویتنامی‌ها در این جنگ (کشته و زخمی) پنج میلیون و هشت صد هزار نفر گزارش شده است.۷۵۰۰۰ نفر از سربازان آمریکایی معلول شدند. قطع عضو و فلج شدن افراد در این جنگ ۳۰۰ برابر جنگ جهانی دوم بود.۴۴۴ هزار نفر از نیروهای نظامی ویتنام شمالی کشته شدند. ویتنامی‌های غیرنظامی کشته‌شده بالغ بر ۵۸۷ هزار نفر بودند. ۹۲۵ هزار از غیرنظامیان ویتنام زخمی شدند. ۸۶ نفر از افسرهای ارشد آمریکایی توسط نیروهای تحت امر خود کشته شدند. نزدیک به سه میلیون آمریکایی در طول جنگ در ویتنام حضور یافتند. (۱)

نیروهای هوایی آمریکا، ۱۸۹۹۶۸۸ پرواز بر روی مناطق جنگی انجام داد و ۶۷۲۷۰۸۴ تن بمب بر سر ویتنامی‌ها ریخت. در جنگ جهانی دوم ۲۷۰۰۰۰ تن بمب بر آلمان ریخته شده بود.توپخانه ارتش آمریکا در طی ۱۲۴۵۳۷ عملیات ۱۶۳۳۰۳۵ تن بمب را به سوی شهرها و روستاهای ویتنام شلیک کرد. ارتش آمریکا در حدود ۱۲۰۰۰ بالگرد به کار گرفت. بیش از ۱۴ میلیون کیلومترمربع از خاک ویتنام با ۷۲ میلیون لیتر از ماده خطرناک دفولینات سم‌پاشی شد.

در طول جنگ، ۵۵ درصد از مردم ویتنام، معادل ده میلیون نفر، که ۹۰۰ هزار کودک یتیم نیز در میان آن‌ها بودند؛ برای نجات جان خود از ویتنام خارج شدند.درحالی‌که صدها هزار زن ویتنامی در طی جنگ جان خود را از دست دادند؛ فقط ۸ زن آمریکایی در ویتنام کشته شدند. در اوج جنگ ویتنام حدود ۷۰۰۰ زن فیلیپینی مشغول سرگرم کردن سربازان آمریکایی در اوکیناوا، ژاپن و فیلیپین بودند و ۵۰ هزار کودک بدون پدر ثمره توریسم جنسی سربازان آمریکایی بود. هزینه‌های جنگ ویتنام بر اساس ارزش دلار در سال ۲۰۱۱ نزدیک به ۷۳۸ میلیارد دلار بوده است. (۱)

این آمار تنها گوشه کوچکی از واقعیتی است که در ویتنام اتفاق افتاده است و آثار آن نه تنها بر مردم ویتنام بلکه بر سربازان آمریکایی همچنان باقی است. به طوری که از زمان پایان جنگ‌های امریکا در ویتنام و عراق ، حدود یکصد و پنجاه هزار سرباز آمریکایی که در این دو جنگ شرکت کرده بودند خودکشی کرده اند. هم اکنون میزان خودکشی نظامیان در حال خدمت در ارتش امریکا نیز بالاترین میزان در طول تاریخ این کشور است. کارل مارلانتیس کهنه سرباز جنگ ویتنام و نویسنده چندین کتاب و رمان درباره جنگ و دریافت کننده مدال های افتخار زیادی در جنگ ویتنام است. در گفتگو با سی ان ان هیجانات ناشی از جنگ را چیزی شبیه هیجان ناشی از مصرف کوکائین دانست که موجب می شود نظامیان آمریکایی پس از پایان جنگ به سبب فقدان این هیجانات به خودکشی مبادرت کنند.

هم اکنون با گذشت بیش از پنجاه سال از جنگ ویتنام این جنگ دستاوردی جز کارنامه‌ای سیاه علیه بشریت برای این کشور به ارمغان نیاورده است و میراث آن برای عاملان در این جنگ چیزی جز پشیمانی، بیماری‌های روانی و خودکشی نیست. تا بدان جا که رابرت مک نامارا وزیر دفاع پیشین آمریکا در دوران ریاست جمهوری جان اف کندی و لیندون بی جانسون از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۸ بود. وی از نظریه‌پردازان اصلی جنگ ویتنام محسوب می‌شود و به او لقب معمار جنگ ویتنام را داده‌اند. پس از شکست و خروج آمریکا از ویتنام، به منفورترین چهره در میان مردم آمریکا بدل شد. مک نامارا پس از شدت گرفتن انتقادات و حملات، به نوشتن کتاب خاطرات جنگ و دفاع از خود پرداخت. وی در مستند ارول موریس در جواب این سؤال که چقدر خود را مسئول جنگ ویتنام می‌داند، تنها سکوت کرد و اشک ریخت. وی در کتاب خود می‌نویسد: «سخت‌ترین بخش جنگ، بیرون رفتن از کشوری است که به آن حمله کرده‌اید؛ آن هم وقتی که به دروغ هدف از حمله را نجات آن کشور عنوان کرده باشید... وی اعتراف می کند که عقل و منطق سیاست‌مداران مانع جنگ‌افروزی‌های آن‌ها نمی‌شود...ما موظفیم این را برای نسل‌های آینده توضیح دهیم. من عمیقاً باور دارم که اشتباه ما نه در ارزش‌ها و نیاتمان، بلکه در قضاوت‌ها و توانمندی‌هایمان بود.» نوام چامسکی در پاسخ به این بخش از کتاب می‌گوید: «واقعیت این است او در مورد ارزش‌ها درست می‌گوید. اگر کسی بخواهد از ما نافرمانی کند، ارزش‌های ما این است که آن‌ها را سرکوب و قتل‌عام کنیم. خوب این‌ها ارزش‌های ما هستند. این ارزش‌ها به صدها سال قبل باز می‌گردد، و این‌ها دقیقاً همان ارزش‌هایی هستند که آن‌ها بر اساس آن دست به عمل زده‌اند.» (۲)

 در مجموع پرونده آمریکا در جنگ ویتنام پس از ده هزار روز جنگ، با برجای گذاشتن 45 هزار کشته، سیصد هزار زخمی و ۷۳۸ میلیارد دلار هزینه، بدون هیچ دستاوردی بسته شد؛ و وجهه آمریکا در نزد افکار عمومی مردم این کشور و مردم جهان مخدوش گردید. (۲) اگرچه این پرونده با شکست آمریکایی‌ها بسته شد اما پرونده جنایات آمریکا با روش‌های نظامی و غیرنظامی، جنگ سخت، نرم و هوشمند همچنان در افغانستان، عراق، پاکستان، سوریه، فلسطین تا آمریکای لاتین و سراسر جهان باز است و جنایات همچنان ادامه دارد.