به گزارش دیدبان به نقل از افکار ، می توان اسمش را گذاشت موج سواری بر فضای مجازی. هرازگاهی موجی در فضای مجازی رخ می دهد که گرچه بعضا جنجالی بوده اند اما هیچگاه دارای قدرت تاثیرگذاری مداومی نبودند. به عبارتی تمام آنها به مثابه موجی بود که آمد و رفت و تنها خاطره ای از آن در اذهان باقی ماند.
اکنون مسیح علینژاد دست به کار شده است تا زنان و دختران، آزادی های یواشکی خود را فریاد بزنند. او اکنون فراخوان داده است تا زنان ایرانی روسری های خود را در جاهای خلوت از سر بردارند و در عکس این آزادی یواشکی را فریاد بزنند. صفحه او تایید شده است و تعداد نه چندان زیادی (با توجه به تعداد دنبال کنندگان صفحه) عکس به چشم می خورد.
مسیح علینژاد اکنون در حالی « آزادی های یواشکی زنان» را فریاد می زند که هیچگاه صدای فریاد درد مردم ایران را نشیند و برای آنها کمپینی تشکیل نداد. در شرایطی که تعداد زیادی بیمار ایرانی به علت تحریم ها و گران شدن داروها قادر به تهیه داروهای خود نبودند و زیر بار مشکلات اقتصادی ناشی از آن کمر خم کرده بودند، او که خارج نشین است و با آنها نزدیک، هیچگاه کمپینی تشکیل نداد تا صدای مردم ایران را به سران غرب برساند.
در زمانی که اوباما و کنگره نشینان یا دوستان آنها در اتحادیه اروپا تحریم پشت تحریم را امضا می کردند، او صدای مردم ایران نشد و «درد های یواشکی» بیماران ایرانی را فریاد نزد. باید از او پرسید چرا در زمان مشکلات ناشی از تحریم ها لب های خود را دوخته بود، درحالی که می دید تحریم ها مردم عادی را در ایران نشانه رفته است؟ در آن زمان او هیچگاه کمپینی به راه نینداخت که به سران غرب گوید مردم ایران در زیر بار تحریم های شما یواشکی فریاد می زنند.
علی نژاد حتی در حمایت از مردم خود در برابر آمریکا کمپین تشکیل نداد؛ آن هم در شرایطی که مردم نشان داده بودند تا چه اندازه به ظریف و تلاش های تیم او علاقه مندند. او کمپین تشکیل نداد تا صدای مردم ایران باشد در برابر حق مسلم خود؛ حقی که مردم اکثر کشورهای پیشرفته از ژاپن گرفته تا خود امریکا دارا هستند. چرا کمپینی به راه نیفتاد تا به اوباما و متحدانش بگوید، برنامه صلح آمیز هسته ای ایران باید به رسمیت شناخته شود و مردم ایران با هرگونه جنگ و خونریزی مخالفند؟
چرا هیچگاه کمپینی تشکیل نشد تا صدای ایرانیان را به گوش اوباما و متحدان خود برساند که گزینه نظامی را برای ایران از روی میز بردارد و به آنها بگوید ایرانیان مردمانی صلح طلب هستند و نه جنگ طلب.
او حتی در شرایطی که سربازان ایرانی توسط گروهک تروریستی جیش العدل، گروگان گرفته شده بودند، کمپینی برای آزادی آنها تشکیل نداد و این مردم ایران بودند که با حمایت ها و تلاش بی دریغ خود، صدایی برای فریاد خاموش سربازان ایرانی دربند، شدند.
علینژاد می توانست با تشکیل کمپینی، به جای آنکه عکس های یواشکی بی حجابی زنان را بر روی صفحه اول روزنامه های مطرح جهان قرار دهد، صدای «دردهای یواشکی» نه تنها زنان بلکه تمام مردم ایران در جهان باشد.
باید گفت خانم علینژاد، مردم ایران هزاران درد دارند. آنها نمی خواهند «حجاب یواشکی» خود را فریاد بزنند، آنها می خواهند «دردهای یواشکی» ناشی از «زیاده خواهی های آشکار» سران غرب را فریاد بزنند.